Έσω-Φρενών (2020)

HOME » ΤΕΧΝΕΣ » ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ » Έσω-Φρενών (2020)

Έσω-Φρενών (2020)

το πρώτο Ποιητικό σήριαλ ειναι γεγονός …

Οι ποιητικές ενότητες, όπως αυτές παρουσιάζονται στο έργο, είναι οι εξής:

Αλγολαγνεία (Ίσως Λιμοκτονία)
Πρυτανεία (Ίσως Γενοκτονία)
Μαγγανεία (Ίσως Χαλκομανία)
Ερμηνεία (Σίγουρα πάντως Προξενεία)
Κυβερνεία (Ίσως Πορνεία)
Ειρωνεία (Σίγουρα πάντως Ανία)

Κάθε βδομαδα σχεδόν.. θα μπαίνει και ένα νέα επεισόδιο..

Πρόοδος-Ανάπτυξη-Εξέλιξη-Ευμάρεια.
Σιτοδείες-Λιμοί-Θεομηνίες-Κακοπραγία.
Αυτό το δίπολο συντροφεύει εδώ και αιώνες τα βήματα του Ανθρώπου.

Κραταιοί ιδεολογικοί πυλώνες δείχνουν να ταλαντώνονται χωρίς να καταλήγουν σε βιώσιμη εξέλιξη ή έστω σε αίσια παλινδρόμηση, τη στιγμή που οι κοινωνικοί ιστοί ανά τον Κόσμο ασθμαίνουν μπρος σε επείγοντα προβλήματα, εμφανώς δυσεπίλυτα.

Πολλάκις έχω αναρωτηθεί σχετικά με την Ευθύνη του ατόμου και των μαζών.
Έχουμε μερίδιο στο Γίγνεσθαι ή είμαστε έρμαια στον Καραγκιοζομπερντέ;

Η Ιστορία έχει αποδείξει πως ο «ανθρωπάκος… ο Μέγας» θέλγεται απ’ τη φρίκη, την οποία:

επινοεί προς επικυριαρχία σε άλλα ομοειδή ή αλλοειδή Ζώα
χρησιμοποιεί προς παραδειγματισμό
προωθεί ως «ψυχαγωγική» αντίσταση.

Κατά την παρατήρηση-μελέτη των κοινωνικών δομών ανά τους αιώνες παρατηρούνται οι «ευυπόληπτοι», που ακολουθούν κατά γράμμα τον νομικισμό, που οι ίδιοι συντάσσουν και στον οποίο στηρίζουν την προστασία των αγαθών-της θέσεως-του γοήτρου τους και κατ’ εφαπτομένη παγιώνουν την λεγόμενη «Ταξική διαστρωμάτωση», και οι «ανυπόληπτοι», οι οποίοι διώκονται επειδή αντιτίθενται στην εν λόγω τυπολατρεία.

Αναδρομικά λοιπόν, ποιοι ήταν:

αυτοί, που ρίχνονταν στο Βάραθρο απέναντι απ’ την Ακρόπολη στην Αθήνα των Κλασσικών Χρόνων, και για ποιους λόγους «στέφονταν με το ακάνθινο στεφάνι» του Μελλοθάνατου; Δόκιμο να διασαφηνιστεί πως το Βάραθρο βρισκόταν επί του δημόσιου δρόμου προς τον Πειραιά, ώστε να εκτίθεται το κατακρεουργημένο σώμα στη θέα των περαστικών προς φρονηματισμό τους.
αυτοί, που αποφάσιζαν να καταθέσουν τη ζωή τους οβολό στις Μονομαχίες της αιμοδιψούς Ρωμαϊκής Κοινωνίας, και για ποιους λόγους υπηρετούσαν τον εκπαιδευτικό πυρήνα της απόλυτης πολεμικής μηχανής; Δόκιμο να διασαφηνιστεί πως ο όρος Gladiator έλκει τη ρίζα του απ’ το gladius, που σημαίνει ξίφος. Ο Μονομάχος ετοιμαζόταν με τελετουργική μύηση στην αγριότητα και στην εξολόθρευση του «αντιπάλου», ο οποίος διήγε τις ίδιες ακριβώς συνθήκες βίου κι επομένως δεν ήταν και τόσο «αντίπαλος»! Στην ουσία οι πραγματικοί Αντίπαλοι έκλειναν τα εισιτήριά τους για τις κερκίδες των επισήμων ή των Μεσαίων και Μικρό-μεσαίων Αστών. Δεν είναι τυχαίο που ονομαζόταν η Μονομαχία munera, που σημαίνει «Δημόσια Προσφορά»!! Οι θεατές υπό το πρόσχημα του εξιλασμού των Πνευμάτων των Νεκρών – των Θεοτήτων – των θανόντων Αριστοκρατών μηχανεύονταν αιματηρές αναπαραστάσεις για να θριαμβολογήσουν σχετικά με την υπεροχή τους.
αυτοί, που ρίχνονταν βορά στην αρένα των Θηριομαχιών, στο θέατρο του Διονύσου των Αθηνών και στην Κόρινθο κατά τη μετάβαση στους Ρωμαϊκούς χρόνους;; Δόκιμο να διασαφηνιστεί πως οι «Αθηναίοι Αστοί ανέχονταν να ρέει άφθονο ανθρώπινο αίμα κάτω απ’ την Ακρόπολη, εκεί που κάποτε πρωτοστατούσε η Τραγωδία» κατά την αγανάκτηση του λαϊκού φιλοσόφου Δίων του Προυσαεύς!!
αυτοί, που στην Ευρωπαϊκή Δύση του Μεσαίωνα και των Νεότερων Χρόνων, θυσιάζονταν στις πυρές – τους τετραχισμούς – την καρμανιόλα; Δόκιμο να διασαφηνιστεί πως ο Τετραχισμός συνιστούσε είδος θανατικής ποινής, που επιβαλλόταν στη Γαλλία κατά την εποχή της Μοναρχίας σε ανθρώπους που αποπειρώνται δολοφονία κατά του Βασιλιά, αποτίναξη του ζυγού δηλαδή! Ο «αντιρρησίας συνειδήσεως» προσδενόταν σε τέσσερα άλογα, τα οποία κατά τον καλπασμό τους διαιρούσαν στα τέσσερα το άτυχο σώμα. Και στα τρία τερατώδους σύλληψης θεάματα οι θεατές προέρχονταν απ’ τα στρώματα των αστών, οι οποίοι τοιουτοτρόπως έδειχναν το διεκπεραιωτικό τους στυλοπάτι στον Μονάρχη και την πάταξη οιασδήποτε μορφής αντίστασης της φτωχολογιάς.
αυτοί, που υποβάλλονταν στις αποτρόπαιες πρακτικές φάλαγγας – παλουκωμάτων – τσιγκελιών – αποκεφαλισμών, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία;; Δόκιμο να διασαφηνιστεί πως οι «αξιόποινες πράξεις» έβλεπαν την τέλεση της ποινής τους σε κεντρικά σημεία των Πόλεων, όπου οι περαστικοί από θεατές μετατρέπονταν σε συνεργούς.
αυτοί, που υπόκειντο σε πάνδημες διαπομπεύσεις στις Πλατείες νησιών και Πόλεων ως «Μοιχοί-Μοιχαλίδες»; Δόκιμο να αναφερθεί πως οι ποινές ενείχαν ταξικό χαρακτήρα, αφού οι έχοντες μπορούσαν να εξαγοράσουν την ποινή τους και βεβαίως οι έχοντες ήσαν και οι Πελάτες στα πορνεία!
αυτοί, των οποίων το σώμα παρέμενε πισσωμένο στο ικρίωμα επί μήνες κατά την Αγγλική κατοχή; Δόκιμο να αναφερθεί πως στη Ζάκυνθο οι αγχόνες στήνονταν σε υψώματα, ώστε οι διαβάτες να τα βλέπουν και να συμπράττουν εν τέλει στο ανοσιούργημα.
αυτοί, που αιματοκυλίστηκαν στους Ιπποδρόμους κατά την περίοδο των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων; Δόκιμο να αναφερθεί πως ο εκάστοτε Αυτοκράτορας έθετε στη λαϊκή βάση τις υπόνοιές του περί «σφετερισμού του Θρόνου». Οι εξαθλιωμένες μάζες απ’ την απαιδευσία και την πείνα επιδίδονταν σε διαπόμπευση και άνανδρη κακοποίηση των ανυπεράσπιστων κι αιμόφυρτων κρατουμένων, επειδή εναντιώνονταν στην καύση των «Μαγισσών» – στον λιθοβολισμό των «απίστων»! Οι έξω-δυναστικές συγκρούσεις μετεξελίσσονταν σε έσω-δυναστική διαπάλη των Τάξεων.

Όσο και να μελετήσουμε, καταλήγουμε στα ίδια συμπεράσματα. Οι μορφές Εξουσίας ενσπείρουν νάρκες στο Κοινωνικό σώμα και σε πιθανή έκρηξή τους δεν αφυπνίζεται το ανθρώπινο αλλά το ταξικό ένστικτο. Οι αποθηριωμένες αγέλες διψούν για αυτοδικία. Στο παλκοσένικο τα ανώτερα στρώματα θέτουν έναν Γιάννη-Αγιάννη να πρωτοστατεί και να διασαλεύει την Τάξιν, ώστε να κληθούν τα μεσαία και μικρό-μεσαία στρώματα όχι για να υπερασπιστούν τον θώκο του Ανώτερου Αξιώματος, το οποίο είναι δεδομένο, αλλά να διασφαλίσουν τα προνόμια και κέρδη, που απέσπασαν απ’ τη συνέργεια, ώστε να μην καταστούν διαφυγόντα.

Εδώ και πολλές δεκαετίες ο ίδιος ο άνθρωπος απεργάζεται δεινά για το είδος του.
Οι άκριτες ενέργειές του, διεπόμενες από άκρατη ματαιοδοξία προς επικυριαρχία, καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο γεννιέται και είναι προορισμένος να ζήσει, εξοντώνουν χιλιάδες ομάδες άλλων έμβιων όντων, σκλαβώνουν την Ύπαρξη μέσω μιας εξαντλητικής ψηφιοποίησης, ικανή να καταστέλλει και το ελάχιστο ψήγμα ελευθερίας.

Η απόφαση δεκάδων κυβερνήσεων να κηρύξουν τα κράτη σε κατάσταση καραντίνας λόγω ενός «επικίνδυνου ιού» εμφανίζεται λίαν συντονισμένη, κάτι που μόνο «ενδιαφέρον για τον Πολίτη» δεν μπορεί να επιδεικνύει, αφ’ ενός επειδή ο όρος «Πολίτης» χρησιμοποιείται εντελώς καταχρηστικά εφ’ όσον ο κάτοικος μιας χώρας έχει μετατραπεί σε υπήκοο και μάλιστα όχι ερήμην αλλά με την αφελώς συμφεροντολογική συγκατάβασή του, και αφ’ ετέρου επειδή εδώ και αιώνες οι αστικού τύπου τεχνο-δημοκρατίες έχουν δολίως εκφασίσει τη θεσμοποίηση πλαισίου διακυβέρνησης με απώτερο σκοπό τη συγκάλυψη ανισοτήτων, υφέρπουσα στο «κοινωνικό στρώμα» ανέκαθεν.
Το αφήγημα περί «Κοινωνίας», το οποίο προτάσσεται ανελλειπώς από τους δημοπίθηκους, δεν είναι παρά η αυταπάτη που δημιουργεί η φασίζουσα συμπεριφορά στον θύτη, ώστε να καλμάρει τις ενστάσεις Συνειδήσεως.

Πως ο άνθρωπος ωστόσο δύναται να βιώσει-να ανταποκριθεί στην ίδια τη Φρίκη που σπέρνει;

Το έργο «Έσω-Φρενών» είναι μία ποιητική σύνθεση, η οποία πλαισιώνεται από εικόνα-ηχητική απαγγελία του πονήματος-μουσική επένδυση.
Οι λήψεις, οι οποίες γυρίστηκαν σε διάφορα εξωτερικά κυρίως τοπία εν μέσω απαγορεύσεων και αποκλεισμού, αποτέλεσαν αφ’ ενός το σκηνοθετικό-συγγραφικό και εν γένει δημιουργικό εφαλτήριο για τη γράφουσα-Δημιουργό την ίδια, αλλά και το ορμητήριο πολλών ανήσυχων υπάρξεων, που συμμετέχουν μεθερμηνεύοντας την αυθεντική τους παρουσία σε καρικατούρα.
Οι ήρωες-καρικατούρες υποφέρουν κατά τον εγκλωβισμό που προκαλεί ο σύγχρονος τρόπος διακυβέρνησης των Πολιτειών ανά τον Κόσμο και παλεύουν για την εκ νέου κατάκτηση της Ελευθερίας.

Η ποιητική δημιουργία χωρίζεται σε έξι ποιητικές ενότητες, και ως εκ τούτου προκύπτουν έξι αυτόνομα μεν βίντεο προσηλωμένα στην επιμέρους προσέγγιση της «σχιζοφρενικής μετάλλαξης» στην οποία υποπίπτει ο άνθρωπος λόγω του εγκλεισμού και της στέρησης Ελευθερίας ψηφίδες του Όλουν δε, αφού κατ’ επέκταση συγκολώνται στην συνάρμοση του ευρύτερου ύφους της θεματικής.

Έσω-Φρενών