Φεγγάρια δομημένα
Ο χρονοδιακόπτης
της στέρησης ο δότης
σου στέλνει μοιρασμένα
μηνύματα σβησμένα
σε τοίχους γυάλινους
Φεγγάρια δομημένα
της μοίρας μας πιασμένα
στης πόλης τις ταράτσες
ζυγώνουν πληγωμένα
ανθρώπους αόρατους
Τρίμματα
χθεσινού ψωμιού
Πρόσφατα ίχνη
θολού τζαμιού
ζητούν απεγνωσμένα
δυο μάτια σμιλεμένα
σε τόξο ουρανού
Στον ίδιο κόσμο ξένοι
απόλυτα, ιδανικά δοσμένοι
γέννημα θρέμμα σκοταδιού
Απρόσκλητος θα γείρεις
σε παραλίες θα σπείρεις
το χρόνο θα αποτάξεις
Τις νύχτες σου σκορπάς
σε κήπους γόνιμους
Σπάει ο κόμπος στο λαιμό
σβήνει η φωτιά σου
τον καημό
Πνίγεσαι σε ρηχά νερά
σε τόπους ανώνυμους
Σε οίκους σκοτεινούς
με παράταιρους φρουρούς
γεννιέται-γίνεται
ο κλέφτης, ο φτωχός,
ο φονιάς, ο μοναχικός
Οι φίλοι σα λιγοστέψουν
οι μνήμες μόλις στερέψουν
τι θ’ απογίνεις;
Δεν απαντάς:
στέκεις στο τέρμα διστακτικός
Ο χρονοδιακόπτης
της στέρησης ο δότης
σου στέλνει μοιρασμένα
μηνύματα σβησμένα
σε τοίχους γυάλινους
Φεγγάρια δομημένα
της μοίρας μας πιασμένα
στης πόλης τις ταράτσες
αναρρωμένα συντροφεύουν
ανθρώπους άπιαστους