Granazi Radio

ΕΥΘΥΜΗΣ – ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ

Στίχοι: Ευθύμης
Σύνθεση: Ευθύμης, Empne, Κυριάκος Καζάκος, Λάμπρος Κριτσιμάς
Ερμηνεία: Ευθύμης, Μαριλέττα Κωνσταντάρα
Τύμπανα: Λάμπρος Κριτσιμάς
Μπάσο – Πνευστά – Χάμοντ: Κυριάκος Καζάκος
Ηχογράφηση: Λάμπρος Κριτσιμάς (SoundGarden Studio)
Αφιερώνεται στη μνήμη του Παύλου.

Σκηνοθεσία: Ηλίας Παπαϊωάννου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριλένα Κατρανίδου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ηλίας Παπαϊωάννου
Βοηθός Φωτογράφου: Γρηγόρης Τσολάκης
Art Director: Διονύσης Θάνος
Μακιγιάζ: Maja Djuric
Διεύθυνση παραγωγής: Πόπη Καλαιτζή, Αλέξανδρος Μέλης

Πρωταγωνιστεί : Σπύρος Αθηναίου
Εμφανίστηκαν οι ηθοποιοί:
Daniel
Κος Θωμας
Κα Λίλυ
Μαρία
Σωτήρης Ζήκος

---

 

Στίχοι

ΕΥΘΥΜΗΣ [ΕΜΜΕΤΡΟΣ ΛΟΓΟΣ-1]:
Ἐτοῦτο πάει γιὰ τὴν γενιά μου, γι’ αὐτοὺς κοντὰ στὰ σαράντα.
Γιὰ ἐκείνους ποὺ νομίζω πὼς γνωρίζω ἀπὸ πάντα,
ποὺ πρὶν δεκαετίες ξενυχτούσαμε μαζὶ σὲ πλατεῖες.
Παιδιὰ ἀπὸ χίλιες γωνίες καὶ συνοικίες
εἶν’ ἡ γενιά μου, ποὺ ‘χουν παίξει σὲ χῶμα
κι ἔχουν ματώσει στὶς ἀλάνες ποὺ ὑπῆρχαν ἀκόμα.
Βγήκαμε βόλτα στὴ χάση τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα.
Μὲ τὰ ποδήλατα κρυφὰ ἀπ’ τὴν Κηφισιὰ στὴ Δραπετσώνα
ἡ γενιά μου, γιατὶ δὲν χωράει σ’ ἕνα μπαλκόνι.
Χωρὶς αὐλές, αὐλή μας θὰ γινόταν ὅλη ἡ πόλη.
Κι ὅλοι οἱ δρόμοι θὰ μᾶς φέρνανε σὲ στέκια ἀγαπημένων
μὲ ἄσφαλτο, ὑπόγειες διαβάσεις καὶ ρᾶγες τραίνων.
Ἡ γενιά μου, ποὺ λές, περπάτησε τὶς διαδρομές,
ἔλυσε τὶς διαφορές, ἕνωσε τὶς γειτονιές,
χλεύασε τὶς παιδικὲς ἀντιπαλότητες τοῦ χτὲς
κι ἑτοιμαζόταν γιὰ μεγάλες ἀλλαγές.
Κι αὐτὸ γιατὶ ἡ γενιά μου ἔτσι ἔμαθε νὰ δείχνῃ σεβασμό,
ἐπειδὴ γνώρισε τὸ ξένο καὶ τὸ διαφορετικό.
Δὲν σὲ κρίνει στὴν καταγωγή, ἀλλὰ στὸν προορισμό.
Θὰ σὲ κρίνῃ στὴ καρδιὰ καὶ στὸ μυαλό, γι’ αὐτὸ μιλῶ:

ΕΠΙΜΕΛΩΔΗΜΑ (ΕΠΩΔΟΣ) :
Γιὰ τὴν γενιά μου, ποὺ περπάτησε δρόμους,
ποὺ γνώρισε κόσμους κι ἀγάπησε τρόπους ἀπὸ ἄλλους ἀνθρώπους.
Γιὰ τὴν γενιά μου ποὺ τώρα πληρώνει, ἀλλὰ δὲν μεγαλώνει.
Γιὰ τὴν γενιά μου ποὺ ἀκόμα ματώνει.

ΕΥΘΥΜΗΣ [ΕΜΜΕΤΡΟΣ ΛΟΓΟΣ-2]:
Ἐτοῦτο πάει γιὰ τὴν γενιά μου, τῆς μεταπολίτευσης γενιά.
Δὲν ἔζησε πέτρινα χρόνια, πόλεμο καὶ προσφυγιά.
Τὴν εἶχαν πείσει πιά, πὼς ἔχει σβήσει ἡ φωτιά,
πὼς ἥρωες τῆς ἔχουν χαρίσει τὴν λευτεριά.
Ὁπότε ἡ γενιά μου κουβαλάει τὴν ἐνοχή, πὼς δὲν ἔχει ἀγωνιστεῖ
γιὰ ὅ,τι τῆς ἔχει χαριστεῖ.
Χωρὶς διωγμοὺς καὶ πάθη,
μιὰ συμφορὰ νὰ τὴν χαράξῃ, ἀποροῦσαν τί ὄνομα θὰ ‘χῃ.
Τὴν εἶχαν πεῖ «Γενιὰ Χεῖ»,
τὴν γενιά μου.
Ἄγνωστη γενιά, χαμένη,
ἄμαθη γιὰ τὴν εἱμαρμένη ποὺ τὴν περιμένει.
Βγαίνει ἀπὸ τὴν λήθη καὶ βλέπει νὰ εἶν’ ὑποθηκευμένη.
Δὲν εἶναι ἐλεύθερη, μὰ χειροπόδαρα δεμένη.
Εἶν’ ἡ γενιά μου ποὺ βρέθηκε νὰ χρωστᾷ καὶ νὰ ἔχῃ ἀφεντικά,
μὰ τὰ δανεικὰ δὲν τὰ πῆρε κἄν.
Τώρα τὴν ἔταξαν νὰ φανῇ θαρραλέα,
μὰ γιὰ ποιά ἰδέα καὶ μὲ ποιά σημαία;
Ἀφοῦ, ἡ γενιά μου κληρονόμησε στρατόπεδα.
Ἀδέλφια ποὺ μάτωναν, ἀντὶ νὰ ὀργώνουν στὰ ἴδια χώματα.
Ἰδέες καὶ δόγματα, ἡγέτες καὶ κόμματα,
σημαῖες καὶ χρώματα, ἔχουν ῥίξει στὰ χαρακώματα
τὴν γενιά μου ποὺ δειλὰ-δειλὰ
ζητᾶ νὰ σπάσῃ τὰ παλιὰ βαρειὰ δεσμά.
Ἐτοῦτο πάει γιὰ τὴν γενιά μου, ποὺ καλεῖται πιὰ νὰ κάνῃ ἐπαναστάσεις.
Τὴν γενιά μου, ποὺ τὴν κοίμησαν σχολεῖα καὶ τηλεοράσεις.