Granazi Radio

Ψυχοδράμα ’07 – Γκρίζα Πολιτεία

αλλοπροσαλλος αυλος δευτερο προσωπο θλιμμενο δπθ δ.π.θ

 

στίχοι

———-

καμμένη γη μετά το πέρασμα του μαύρου δράκου
το μέρος που ξεχείλιζε ζωή, κοιτάς τώρα τοπίο θανάτου
το χειρότερο όνειρο που είδαν ποτέ τώρα σεπισκέπτεται κάτω…
..από στολές και άστρα κρύβεται, ανθρώπου μορφή πήρε
πίσω από έδρανα καβατζωμένος για να επιβάλλεται ύπουλα
για ψυχολογικό πόλεμο εκπαιδευμένος άριστα μα..
τα εδάφη που όλοι στεκόμαστε σείονται
η ατμόσφαιρα μαρτυρά τη ψευτιά
η καρδιά και ο νους μας πάλι όπως ποτέ άλλοτε
κάτι κάποιοι ψυλιάζονται
..κι άλλο πρέφα τον διάβολο πήραν
ξέρουν πως ανθρώπινα πάθη φωλιάζει
κι αναλογα μεταλλάσεται
πλαθει από μέταλλο,όπλα,χρήμα μ’αίμα βαμμενο γεννά
καταστολής μέσα με προσψπικό κι υπηρέτες
νεκρές συνειδήσεις, αφέντες και άντρες
ο δράκος διψά για ψυχές κι ειδικά γιαυτές
που είναι αμόλυντες
κατατάσσομαι στον υπόγειο σταθμό
μας αποκαλούν αλλοιώς άγρυπνες οντότητες
χωμένοι σ’αβύσσους που φψς δεν φτάνει
σε κορυφές που η έλλειψη οξυγόνου ίσως να τρελλάνει
μικρόφωνο κρατώ σαν φακό μες στο άπλετο σκότος
για το επόμενο βήμα μου το ελάχιστο φως
..πασχει απ’το φαινόμενο domino,μείνουμε όλοι εκτός
ανέλπιδος ρεαλισμός κι όποιος ποζάρει είναι περιττός
τώρα απ’τη λυρική σκηνή μου κανει να κείτεται νεκρός..

Καμένοι νόμοι,ενοποίηση,κόσμος φθοράς
σκοτώνει μια γενιά που άνθισε μέσα στην ύπνωση
αγχόνη που σφιχτά τυλίγει το λαιμό
στοιχειωμένα χαλάσματα και τέφρα
…μάστιγα λιωμένη κόλαση σ’ένα κουτάλι
σφαίρα χωμένη στη θαλάμη
πανικός,πλεκτάνη, μια φορά μονάχα φτάνει
πούστης, μπάσταρδος κι αλάνι
σε τρλό χορό, σκόνη, κυνήγι δράκου..
..φόβος , όλεθρος,θανατικές ποινές μπροστα στο πέρασμα
φωνές που σε καλούν μες στη διάσπαση
ηρεμιστικών ακόρεστη κατάπωση
ωδή στη νεκρανάσταση,φιάλες αίμα,άσπρες κόρες
γάγγραινα πληγές, σάπιες επάνω σε ψυχές
άϋλες μορφές και ανασύσταση..
στη διαστροφή φονιάδες μέσα στα καλντερίμια
ένα στρες , εικόνες βίας
εναρμονισμός στον κόσμο των δαιμόνων
όραμα εκτός συνόρων,ψύχωση
μικρόφωνα και υπογραφές στη σιωπηλή εξέγερση

ενέσιμη ουσία,ξένοι μες στη γκρίζα πολιτεία,
ξένοι μες στη γκρίζα πολιτεία, ξένοι μες στη γκρίζα πολιτεία

Ζωη φυτρωνει μεσα απ’το αψυχο τσιμεντο μονη
προκαλωντας πονο, ψαχνωντας το αντιδοτο που τον σκοτωνει
μονο φονοι
μεσα απο χερι που καρδια διπλωνει
μα, τι να πεις για καποιον ανθρωπο που ακομα και την ιδια του τη μανα σπρωχνει ρε
στο κατω-κατω βρωμικοι ειμαστε ολοι
μεσα στη βρωμικη πολη
κινουμενη ασθενεια
μισανθρωποι ζουν βολεμενοι σαν κωλοι
καβαντζωμενοι
αν εχεις κομματι μυαλο μπορεις να καταλαβεις τι συμβαινει
παραμενω εκεινος που απ τα λαθη του ακομα μαθαινει
καθε βημα που με παει προς τα πισω = μια μερα ακομα χαμενη
εδω που ο δυνατος επικρατει βλεπωντας τον αδυναμο να πεθαινει
εχω τοσα πολλα να σκεφτω για μενα
και επιπλεον ενα
το πως θα κρατισω ψυχραιμια
βαλαν το λυκο να φυλαει τα προβατα στη χωρα μου το λεν αστυνομια
με χρωματα μπλε εξαπλωνεται σα γαμημενη επιδημια
χαρακτηριστικο της εποχης ειναι η αλαζονια
βουτια στην παρακμη καθε λανθασμενη πορεια
κρυα κτιρια
επιρρεια
διαδρομες με διπλοχτυπημενα εισητηρια
ενα στα εντεκα εκατομμυρια
= τιποτα
και οπωσδιποτε μουλοχτοι που κινουνται υποπτα
παντου γυρω μας αξιοπρεπειας καρκινωμα
τ’αφηνω μα
θα σκασω μυτη καποια στιγμη εκρεμει ξεπληρωμα
με νομους που δεν αναγραφωνται πουθενα εξοικιωμενοι
σε στενα που συχνα θυμιζουν λαβυρινθο χωμενοι
ειναι το μη αναμενωμενο γριφος γι’αυτον που δε το περιμενει
μην αφησεις να γινει αντιληπτο πως το χερι σου τρεμει
και φοβασαι
χωλαινει καθε κινηση σου
παυεις να λειτουργεις δε θυμασαι
εξαπατασαι
καποτε καπου χαθηκε μα τωρα να’σαι
και παλι
το στρεςς προσπαθεις να αποβαλεις μεσα απ’την κρεπαλη
τυφλο κυρηγμα
δεν ψαχνω στιρηγμα
μου φτανει που εχω πανω απο ολα εμενα
πανω απο ολα εσενα
πανω απ τα κεφαλια μας υψωνονται πολυοροφα ασφυκτικα στιβαγμενα
το φως δεν περναει
κατω απ’τις στεγες, στους δρομους το σκοταδι κραταει
ασημαντος σα να σουνα σκουπιδι αν βρεθεις κατω το πληθος σε παταει
αλυπητα, και προσπερνα διχως καν να κοιταει
πισω
και ισως να μην επιθυμησω
καποια προσωπα που θελω απ’τη μνημη να σβησω
στην ηχορυπανση διαρκως τα νευρα σπανε
θλιμενα βλεμματα που κρεμασμενα απ’τις σκαλωσιες μας κοιτανε
μοιαζουν πουλια που χρονια τωρα φυλακισμενα εχουν ξεχασει να πετανε

Ψαχνοντας αγαπη εδω που ζεις χανεις το χρονο σου
στα δυσκολα καταλαβαινεις πως παντα εισαι μονος σου
εσυ και το αχρωμο τοπιο σου
εσυ ο εαυτος σου και η ψευτικη εικονα σου πριν ξαπλωσεις μεσ στο φορειο σου