η τρομοκρατία του κράνους
Αυτό το θέμα είναι λιγάκι πιό δύσκολο στην προσέγγιση. Σχετικά με αυτό γίνεται αρκετός θόρυβος και μεγάλη συζήτηση παγκοσμίως. Κυκλοφορούν ερωτηματικά, μύθοι, ανακρίβειες και γενικά αρκετή παραπληροφόρηση (τόσο από άγνοια όσο και εσκεμμένα).
Υπάρχει κάτι σ’ αυτό το θέμα που τραβάει το ενδιαφέρον περισσότερο από άλλα και που μερικές φορές κάνει τους ανθρώπους να φανατίζονται υπέρ ή κατά λες και αγγίζει το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Παράξενο;
Θα προσπαθήσω παρακάτω να παρουσιάσω τις γνωστές και να αναζητήσω – αναλύσω τις άγνωστες παραμέτρους αυτού του θέματος.
Ζώντας στην ελληνική πραγματικότητα έχω διαπιστώσει οτι οι περισσότερες αστικές ποδηλατικές ομάδες και κάποια σχετικά περιοδικά προτιμούν να κρατούν μία «politically correct» στάση και συνήθως συμβουλεύουν: «φοράτε πάντα κράνος γιά να είσαστε προστατευμένοι».
Μερικές φορές βέβαια μπορεί να υπάρξουν κείμενα και αναφορές τους που περιέχουν και εξηγούν την αντίθετη άποψη αλλά επί του πρακτέου, όταν είναι να δοθούν συμβουλές προς αστικούς ποδηλάτες, μέσα σε αυτές σχεδόν πάντα υπάρχει κάποια προτροπή του στυλ: «απαραίτητο αξεσουάρ το κράνος γιά να είσαστε προστατευμένοι, το νερό, η τρόμπα, η σαμπρέλα κ.λπ.»
Ομως δεν είναι η θεωρία των κειμένων, αλλά η στάση που περνάει το μήνυμα
Η «politically correct» στάση είναι χρήσιμη κυρίως σε όσους θέλουν να συντηρούν ένα προφίλ που θα αρέσει σε όλο τον κόσμο (κατανοητό αλλά ως ένα σημείο) ή να κάνουν δημόσιες σχέσεις.
Αυτό το blog προτιμά να μην κρατάει τέτοια στάση γιατί επιθυμεί να παραμένει ανεξάρτητο, ο γράφων δεν σκοπεύει να πολιτευθεί (…) και προσπαθεί να αναζητά την αλήθεια παρά να αναπαράγει προκατασκευασμένες απόψεις ή να ακολουθεί κάποια πίστη.
Ξεκινώντας, ας ρίξουμε μιά ματιά σε μιά όμορφη εικόνα. Στο πως δηλαδή κυκλοφορούν και πως ντύνονται οι αστικοί ποδηλάτες στην Ολλανδία (είναι Χριστούγεννα). Δηλαδή σε μία χώρα που οι άνθρωποι έχουν αστική (κι όχι ανταγωνιστική) ποδηλατική κουλτούρα πολλών δεκαετιών και δεν άρχισαν το ποδήλατο μόλις πρόσφατα. Την ίδια περίπου εικόνα θα δείτε και στην Κοπεγχάγη (Δανία), στο Βερολίνο (Γερμανία) και στη Βουδαπέστη (Ουγγαρία).
Οταν πριν χρόνια ξεκίνησα να ξανανακαλύπτω και να χρησιμοποιώ το ποδήλατο, η χρήση του ποδηλατικού κράνους δεν με απασχόλησε ούτε κατά διάνοια, ούτε και το ίδιο με εντυπωσίασε ως αξεσουάρ γιατί το έβρισκα άσχημο σαν θέαμα (προσωπικό γούστο πάντα).
Οσο γιά τη χρησιμότητα του, θυμήθηκα οτι σαν παιδί όταν έπεφτα με το ποδήλατο, χτυπούσα πάντα στα πόδια και στα χέρια αλλά ποτέ στο κεφάλι.
Κι έτσι πάντα αντιμετώπιζα το θέμα αδιάφορα και με τη γνωστή ρήση: «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα» θεωρώντας οτι και όσοι συμποδηλάτες επιλέγουν να φοράνε κράνος, θα με αντιμετωπίσουν κάπως έτσι.
Με έκπληξη λοιπόν ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια οτι αυτό το ζήτημα που θεωρούσα ανάξιο λόγου, αντιμετωπίζεται ως μείζον και έχει πολλούς φανατικούς υποστηρικτές αλλά και επικριτές.
Σύμφωνα με το αγγλοσαξωνικό – αμερικάνικο καταναλωτικό πρότυπο που πλασάρεται
«η (αν)ασφάλεια πάνω απ’ όλα» έτσι ώστε να δημιουργούνται τεχνητές ανάγκες και να πουλιούνται υπηρεσίες και προϊόντα πλασματικής ασφάλειας γιά πράγματα που είτε είναι ήδη ασφαλή είτε είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνα σε σχέση με άλλα που όμως βρίσκονται στο απυρόβλητο (π.χ. «κινδυνεύετε από τα αυτοκίνητα; άρα φορέστε κράνος και φωσφοριζέ γιλέκο» αντί να ελαχιστοποιηθούν τα αυτοκίνητα που δημιουργούν τον κίνδυνο).
Προβληματίστηκα και γι αυτό ερεύνησα, διάβασα και είδα ουκ ολίγα πράγματα σχετικά.
Και πάλι με έκπληξη διαπίστωσα οτι η εμπειρία μου ως τώρα από ατυχήματα και πτώσεις με το ποδήλατο συμφωνεί σχεδόν απόλυτα με τα όσα έχουν στατιστικά αποδειχτεί από μελέτες και έρευνες που έγιναν και γίνονται γύρω από το θέμα.
Μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια και με σχεδόν καθημερινή χρήση του ποδηλάτου στην πόλη, διανύοντας περίπου δεκαπέντε χιλιόμετρα τη μέρα και κινούμενος κυρίως στο δρόμο,
έχω πέσει τρεις φορές από μόνος μου (δεν έχω τρακάρει ή παρασυρθεί ποτέ από μηχανοκίνητο όχημα και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο οτι δεν οδηγώ επικίνδυνα και δεν παίρνω ρίσκα) και μία όταν ο προπορευόμενος ποδηλάτης μέσα σε μία ομαδική ποδηλατοβόλτα φρέναρε και σταμάτησε απροειδοποίητα και απότομα ενώ όλη η ομάδα κινούνταν κανονικά.
Με τέσσερις πτώσεις έχω χτυπήσει τέσσερις φορές στο γόνατο, τρεις στον αγκώνα, μία στη λεκάνη, μία στην κλείδα και γρατζουνίστηκα μία φορά στο πρόσωπο (γρατζουνιά, όχι μώλωπας) σε σημείο που κανένα ποδηλατικό κράνος δεν προστατεύει. Κατάλαβα οτι αν θέλω να προστατέψω κάτι σε περίπτωση πτώσης αυτό θα έπρεπε να είναι τα γόνατα και άρα μάλλον θα έπρεπε να φοράω επιγονατίδες…
Η αντίληψη μου γιά το θέμα εξακολουθεί και είναι υπέρ της προαιρετικής χρήσης του κράνους και της ελεύθερης επιλογής της συνολικής ενδυμασίας του ποδηλάτη χωρίς νουθεσίες, κινδυνολογίες και επικρίσεις.
Δεν μου αρέσει καθόλου που πρέπει να αναφερθώ και να ψάχνω στοιχεία γύρω από αυτό το θέμα.
Το θέμα αυτό δεν υφίσταται στην πραγματικότητα.
 |
| https://www.flickr.com/ |
Ομως από τη μία επίκειται η αναθεώρηση του κ.ο.κ. και θα εξεταστεί το θέμα του υποχρεωτικού κράνους (αλλά και της ένδυσης του ποδηλάτη!) και από την άλλη τα τελευταία χρόνια έχω γίνει μάρτυρας επικρίσεων, νουθεσιών αλλά και ειρωνείας (δηλαδή επιθετικής συμπεριφοράς) απέναντι σε νέους αστικούς ποδηλάτες από φανατισμένους «γνώστες».
Κάποιες φορές υπήρξα και ο ίδιος αποδέκτης νουθεσιών τόσο από «σοβαρούς» ποδηλάτες που «ξέρουν» και «έχουν άποψη» την οποία διαμόρφωσαν τους τελευταίους έξι μήνες που κάνουν ποδήλατο στα βουνά το Σαββατοκύριακο αλλά και από αθλητές που μπορεί βέβαια να ξέρουν από downhill ή πίστες αλλά έχουν πλήρη μεσάνυχτα από συνθήκες καθημερινής κυκλοφορίας με ποδήλατο στην πόλη και τις ανάγκες ενός αστικού ποδηλάτη (γιατί κάποιοι από αυτούς δεν μετακινούνται στην πόλη με ποδήλατο αλλά χρησιμοποιούν αυτοκίνητο ή μοτοσυκλέτα, αποτέλεσμα και ένδειξη της έλλειψης αστικής ποδηλατικής κουλτούρας).
Ομολογώ οτι ευρισκόμενος σε άμυνα από την τρομοκρατία του κράνους, πέρασα κι εγώ στην αντεπίθεση αλλά γρήγορα κατάλαβα οτι αυτός ήταν ο λάθος τρόπος.
Στη συνέχεια παραθέτω κάποιες στερεότυπες εκφράσεις οι οποίες φαινομενικά απευθύνονται στη λογική αλλά στην πραγματικότητα χρησιμεύουν γιά να μεταδίδουν θυμική φόρτιση και τις οποίες έχω ακούσει να επαναλαμβάνονται υπέρ της χρήσης του κράνους και να αναπαράγονται χωρίς σκέψη, κρίση ή ψάξιμο:
Τα στατιστικά στοιχεία που διαρκώς προκύπτουν δείχνουν οτι τα ποσοστά τραυματισμών στο κεφάλι είναι σχεδόν τα ίδια τόσο γιά τους πεζούς όσο και γιά τους ποδηλάτες (λιγότερο απο 2%) αλλά κατά πολύ αυξημένα (49%) γιά τους οδηγούς αυτοκινήτων. Αν λοιπόν γιά κάποιο λόγο θα πρέπει υποχρεωτικά να φοράνε κράνος οι ποδηλάτες, θα πρέπει υποχρεωτικά να φορέσουν κι οι πεζοί.
Aυτοί όμως που αληθινά το χρειάζονται είναι οι οδηγοί αυτοκινήτων…
οι πόλεις αυξάνουν τα επίπεδα ασφαλείας όταν οι δρόμοι σχεδιάζονται λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις ανάγκες του πεζού και του ποδηλάτη
Σε 21 πολιτείες της Αμερικής, στον Καναδά, στην Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία υπάρχουν νόμοι που υποχρεώνουν τον αστικό ποδηλάτη να φοράει κράνος γιά να είναι «προστατευμένος».
(εδώ ο πλήρης χάρτης με τις χώρες που έχουν νόμους γιά τη χρήση του κράνους)
Το αποτέλεσμα της νομοθεσίας ήταν να μειωθεί σε μεγάλο βαθμό (περίπου 30%) ο αριθμός των ανθρώπων που χρησιμοποιούσαν ποδήλατο χωρίς όμως να μειωθούν τα σοβαρά χτυπήματα στο κεφάλι.
Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί σχεδόν οπουδήποτε ψηφίστηκαν τέτοιοι νόμοι: οι ποδηλάτες μειώθηκαν, τα χτυπήματα όχι (άρα λοιπόν μάλλον αυξήθηκαν!)
Αυτή είναι μία συνηθισμένη δήλωση που ακούω αλλά και διαβάζω στο διαδίκτυο και που χρησιμοποιείται ως επιχείρημα και ως εκφοβισμός προς τους ποδηλάτες με διαφορετική άποψη.
Παρ’ όλ’ αυτά, αν ψάξουμε λίγο θα ανακαλύψουμε οτι όσοι φορούν κράνος είναι ακριβώς εκείνοι που παθαίνουν τα περισσότερα ατυχήματα:
Κι αυτό συμβαίνει γιά δύο απλούς λόγους:
1. Φορώντας κράνος, πολλοί νιώθουν ξαφνικά πιό προστατευμένοι (ενώ δεν είναι) και οδηγούν ριψοκίνδυνα αναπτύσσοντας υψηλές ταχύτητες και αδιαφορώντας επιδεικτικά γιά τους κανόνες του δρόμου.
Η επικίνδυνη οδήγηση δεν θα έπρεπε να έχει καμμία σχέση με τον αστικό ποδηλάτη.
2. Οσοι φοράνε κράνος δίνουν συνήθως την εντύπωση του «προστατευμένου» στους οδηγούς αυτοκινήτων οι οποίοι δεν τους υπολογίζουν πιά όπως αν ήταν χωρίς αυτό.
Ετσι χάνεται το δεδομένο πλεονέκτημα του ποδηλάτη οτι χωρίς κράνος τον «φοβούνται», τον υπολογίζουν και τον προσέχουν περισσότερο.
Οσο κι αν ακούγεται αντιφατικό: φορώντας κράνος αυξάνονται οι πιθανότητες γιά ατύχημα.
«ο ποδηλάτης κινδυνεύει αν τον χτυπήσει αυτοκίνητο και πρέπει να φοράει κράνος»
Αυτός ο ισχυρισμός κατ’ αρχήν θεωρεί οτι ο ποδηλάτης (που θα είναι το θύμα τελικά) πρέπει να προσαρμοστεί και να λειτουργήσει με τους όρους του αυτοκινήτου ως έχουν.
Θα πρέπει δηλαδή να θεωρείται δεδομένος ο τεράστιος αριθμός αυτοκινήτων στις πόλεις, η υψηλή επικινδυνότητα τους, και η φριχτή εικόνα που οι πόλεις παρουσιάζουν, προς όφελος των αυτοκινητοβιομηχανιών αλλά και όσων άλλων ωφελούνται από την υπερβολική χρήση του αυτοκίνητου. Οι οποίοι βέβαια φροντίζουν να προβάλουν και να συντηρούν αυτή τη νοοτροπία.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός οτι οι αυτοκινητοβιομηχανίες (renault, volvo, peugeot, fiat, toyota) υποστηρίζουν και προωθούν την υποχρεωτική χρήση του κράνους στους αστικούς ποδηλάτες όπως και του φωσφοριζέ γιλέκου. Η fiat έκανε ένα διαγωνισμό γιά να προωθήσει ένα νέο της μοντέλο. Το θέμα του διαγωνισμού ήταν γραφιστικές δημιουργίες γιά τη διακόσμηση ποδηλατικών κρανών. Η peugeot σπονσοράρει μία σπορ ποδηλατική βόλτα στην οποία μπορούν να συμμετάσχουν μόνο όσοι φοράνε κράνος (αυτή η διάκριση «μόνο γιά τους σωστούς» θυμίζει κάτι από «μόνο γιά έλληνες»).
Το αυτοκίνητο δηλαδή θεωρείται ως η αιώνια και αμετακίνητη Θεϊκή αλήθεια και όλα θα πρέπει να ερμηνεύονται και να ρυθμίζονται σύμφωνα με αυτήν.
Ο ποδηλάτης όμως (όπως και ο πεζός) είναι απλώς ο άνθρωπος, η ανθρώπινη παρουσία η οποία προυπήρξε – φυσικά – της «θεϊκής αλήθειας» του αυτοκινήτου και είναι καιρός να αποκτήσει ξανά τη θέση που της αξίζει!
Γιά την καθημερινότητα ως έχει: αν ένας ποδηλάτης παρασυρθεί από αυτοκίνητο, λεωφορείο ή μηχανάκι, τίποτα δε μπορεί να τον προστατέψει…
– κοίτα Γιαννάκη, ούτε γρατζουνιά στο κεφάλι του! Γι αυτό πρέπει πάντα να θυμάσαι να φοράς το κράνος σου!
…παρά μόνο το να είχε δει και προλάβει το ατύχημα. Κι αυτό γίνεται:
1) με τη σταδιακή εξοικείωση με το δρόμο και με τη σωστή ανάγνωσή και εκτίμηση των συνθηκών κυκλοφορίας, αποφεύγοντας τις «παλικαριές» (το ποδήλατο μέσα στο δρόμο, πρώτα είναι όχημα)
2) με τη χρήση του τόσο υποτιμημένου αριστερού καθρέφτη αλλά και των φώτων το βράδυ.
Ο καθρέφτης σώζει πραγματικά από ατυχήματα από τα οποία κανένα κράνος δεν θα προστάτευε, κι όμως η χρήση του δεν προτείνεται και αποσιωπάται (δεν είναι trendy, αεροδυναμικός ή carbon και είναι και πολύ φτηνότερος βλέπετε).
Εχει τύχει να δω πολλές φορές ποδηλάτες τη μέρα αλλά και το βράδυ χωρίς καθρέφτη και φώτα, να κάνουν γρήγορες «σφήνες» ανάμεσα στα αυτοκίνητα και να οδηγούν επικίνδυνα. Αρκετοί από αυτούς φοράνε κράνος και μάλλον νομίζουν οτι είναι προστατευμένοι…
3) με την τακτική επιθεώρηση και συντήρηση του ποδηλάτου έτσι ώστε να είναι πάντα λειτουργικό.
Σχετικά με την αποτελεσματικότητα του κράνους όταν εμπλέκεται μηχανοκίνητο όχημα, παραθέτω αυτούσιο το εύγλωττο απόσπασμα:
«Σε ατυχήματα που ασκούνται μεγάλες δυνάμεις πρόσκρουσης (ατυχήματα στα οποία εμπλέκονται μηχανοκίνητα οχήματα ή σταθερά αντικείμενα όπως τοίχοι ή κολώνες) οι δυνάμεις μπορεί να είναι τόσο μεγάλες ώστε ένα ποδηλατικό κράνος θα συμπιεστεί και θα σπάσει σε 1/1000 του δευτερολέπτου.
Η απορρόφηση της αρχικής δύναμης πρόσκρουσης μέσα σε αυτό το τόσο σύντομο διάστημα είναι αμφίβολο αν μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο στο να αποφευχθεί ο σοβαρός τραυματισμός ή ο θάνατος.
Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος γιά τον οποίο τα ποδηλατικά κράνη περιέχουν αυτοκόλητα που επισημαίνουν οτι: «κανένα κράνος δε μπορεί να προστατέψει από όλους τους τραυματισμούς στο κεφάλι»
Ασχετα όμως απο το πως κινείται, τι φοράει και τι χρησιμοποιεί ο κάθε ποδηλάτης, αυτό που δημιουργεί το πρόβλημα παραμένει η πολύ μεγάλη κυκλοφορία μηχανοκίνητων οχημάτων σε κατοικημένες περιοχές. Αυτό δημιουργεί την επικινδυνότητα και αυτό είναι που πρέπει να περιοριστεί ή να περιθωριοποιηθεί. Οχι ο ποδηλάτης και η ελευθερία των επιλογών του.
Τα σημεία στα οποία αναφέρθηκα μπορεί να είναι λίγο έως πολύ γνωστά γιά όσους ως τώρα είχαν την περιέργεια και έχουν ψάξει γιά πληροφορίες και στοιχεία γύρω από το θέμα αυτό. Με μία έρευνα στο διαδίκτυο εύκολα κάποιος μπορεί να βρει πολλές αναφορές και πολλές ακόμη πληροφορίες, και συζητήσεις ήπιες αλλά και φορτισμένες.
Αυτό όμως που δεν έχω δει ποτέ να αναφέρεται και να προβληματίζει όπου κι αν έχω ανατρέξει, είναι το γιατί η κουβέντα γιά τη χρήση ή όχι του κράνους τραβάει τόσο το ενδιαφέρον και μπορεί και προκαλεί εντάσεις.
Είναι κάτι που μάλλον περνάει απαρατήρητο αλλά νομίζω οτι ακριβώς σε αυτό βρίσκεται το κυρίως θέμα (ή πρόβλημα) κι όχι στα λογικά επιχειρήματα, τα οποία είτε ισχύουν, είτε όχι, από ένα σημείο και μετά χρησιμοποιούνται απλώς γιά νά ‘χουμε κάτι να λέμε.
Το παρακάτω κόμικ νομίζω οτι δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση ωστε να μας υποψιάσει περί του τι συμβαίνει:
– οι γυναίκες θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν.
– δηλαδή από πάνω θα κατηγορήσουμε το θύμα;
– μου χαλάει τα μαλλιά.
– οι ποδηλάτες θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν.
– δηλαδή από πάνω θα κατηγορήσουμε το θύμα;
– μου χαλάει τα μαλλιά.
Είναι αξιοσημείωτο οτι τα «επιχειρήματα» όπως και το ύφος με το οποίο προσπαθεί να φορτώσει με άγχος και ενοχή η φανατικά θρησκευόμενη την «άπιστη» ωστε να τη «συνετίσει», (ώστε δηλαδή το άτομο να τρομάξει, να λειτουργήσει θυμικά επισκιάζοντας τη λογική και σταδιακά διά της επαναλήψεως να ενοχοποιήσει την ως τότε αυτονόητη απόλαυση, θωρακιζόμενο μέσω του φόβου και του άγχους ως προς αυτήν) παραμένουν τα ίδια είτε μιλάμε γιά ένα ποδηλατικό αξεσουάρ είτε μιλάμε γιά μία παραδοσιακή θρησκευτική συνήθεια.
Αυτός είναι ο τρόπος που πάνω κάτω μεταχειρίζονται όλοι οι φανατικοί (και με τον οποίο, δυστυχώς, πολλοί μη φανατικοί «τσιμπάνε» και μετά τον αναπαράγουν).
Το αντικείμενο του διαλόγου στο παραπάνω κόμικ θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε άλλο (ο σεβασμός στις αξίες της οικογένειας, η ιδεολογική καθαρότητα και συνέπεια, σχετική με κάποιο πολιτικό κόμμα ή κάποια ομάδα), η στάση όμως και ο τρόπος παραμένουν σχεδόν πάντα κοινοί.
Και η στάση όπως και ο τρόπος – όπως είπα και στην αρχή – είναι πολύ πιό ισχυρό μέσον απ’ ό,τι τα επιχειρήματα.
Αυτά γιά το «πως». Ας δούμε και το «γιατί»:
Θεωρώ οτι ο λόγος γιά τον οποίον υπάρχουν φανατισμένοι ποδηλάτες ως προς τη χρήση κράνους είναι ο εξής:
Το κράνος είναι μέρος κάποιας στολής. Το ποδηλατικό κράνος τολμώ να πω οτι από κάποιους θεωρείται σύμβολο ή και στολή από μόνο του.
Μία στολή υποστηρίζει το αίσθημα μεγαλείου και δύναμης μιάς και αυτός που τη φορά ξεχωρίζει από «τους άλλους» και δείχνει ότι ανήκει σε κάτι οργανωμένο και άρα σοβαρό το οποίο έχει κοινά πιστεύω αλλά και κοινούς «εχθρούς». Αποκτά δηλαδή ταυτότητα.
(Χαρακτηριστικό γνώρισμα όσων έχουν τάση γιά φανατισμό και των φανατικών ομάδων είναι οτι χρειάζονται εχθρούς οι οποίοι συνήθως δεν υπάρχουν ή δεν είναι εχθροί αλλά πρέπει να επινοηθούν γιατί χωρίς αυτούς δεν μπορούν να προσδιοριστούν ούτε οι ίδιοι οι φανατικοί ωστε να αποκτήσουν κάποια ταυτότητα)
Φορώντας το κράνος, ο φανατικός νομίζει οτι ανήκει στον κύκλο των «υπεύθυνων ποδηλατών» οι οποίοι είναι «καλά παιδιά» που δίνουν «το καλό παράδειγμα» και με πρόσχημα την «ωριμότητα» τους και την «ασφάλεια» φορούν με καμάρι το σύμβολο τους, και νομίζουν οτι πρέπει να επιβάλλουν την αντίληψη τους αυτή και στους άλλους, που θα πρέπει είτε να συμμορφωθούν είτε να κακοχαρακτηριστούν – περιθωριοποιηθούν.
Αν στα παραπάνω είδατε αντιστοιχίες και ομοιότητες με ακραίες ιδεολογίες και αντιλήψεις στρατιωτικοποίησης που είναι σε έξαρση τελευταία, δεν κάνατε λάθος. Ολοι οι φανατισμοί (γιά να μην πω την άλλη πιό κακή λέξη από «φ») είναι από το ίδιο υλικό, τις ίδιες ανεπάρκειες φτιαγμένοι, και περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες γιά να εμφανιστούν.
My photos. Now you know me.
navshow
