ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;
Οι διαδηλώσεις τις ΔΕΘ έγιναν (με τη συμμετοχή 50.000 πολιτών), οι δηλώσεις του πρωθυπουργού και του Βενιζέλου έγιναν (πολύ πειστικές μάλιστα του δεύτερου), τα επεισόδεια (ξανά)έγιναν και γενικά όλα έγιναν όπως τα ήθελε η κυβέρνηση. Τί δεν έγινε; Μια αλλαγή. Και πιστεύω ότι ποτέ δε θα γίνει άμα συνεχίσουμε έτσι.
Άμα επιτρέπουμε στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να κάνουν πορείες και μόλις βρίσκουν ένα εμπόδιο να σταματάνε, στο ΠΑΜΕ να κάνει τις βόλτες του κάθε βδομάδα στην Αθήνα, και τα αριστερά κόμματα να καπελώνουν όλες τις νεανικές αντιδράσεις.
Οι μεγαλοσυνδικαλιστές ανήκουν στο σύστημα και κάνουν τα πάντα για να αποτρέψουν την επανάσταση. Αργούν να ξεκινήσουν τις πορείες τους με αποτέλεσμα να έχουν πέσει τα πρώτα δακρυγόνα και τελικά να μην ξεκινάνε ποτέ, κάνουν μία διαδήλωση στις 15 μέρες νομίζοντας ότι έτσι θα αλλάξουν τα πράγματα και το χειρότερο είναι ότι πείθουν πάρα πάρα πολύ κόσμο να τους ακολουθήσει.
Το ΠΑΜΕ κάνει τα κλασσικά (δεν έχει νόημα να τα γράψω, όλοι τα ξέρετε) και προσπαθεί περισσότερο να πάρει ψήφους παρά να αντισταθεί στην κυβέρνηση, η ΚΝΕ, το ΣΥΡΙΖΑ, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλοι θέλουν να καπελώσουν όλες τις καταλήψεις, χωρίς να τους νοιάζει αν θα περάσει το νομοσχέδιο αλλά αν θα πάρουν ψήφους από τους φοιτητές και αν θα γραφτούν ως μέλη οι μαθητές.
Και φυσικά η τηλεόραση και οι δημοσιογράφοι παρουσιάζουν ως αλήτες όσους πάνε σε πορείες αποτρέποντας τον κόσμο από το να συμμετάσχει κι αυτός. Έτσι, μένουν μόνο οι αγανακτισμένοι να κάνουν μια ανεξάρτητη, και έξω από το σύστημα επανάσταση, αλλά αναγκάζονται να πηγαίνουνε κόντρα σε όλους μιας και όλοι είναι διεφθαρμένοι.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρίσκουν τους πάντες ενεντίον τους, από τα κόμματα της αριστεράς μέχρι τους πατριώτες και φυσικά τα ΜΜΕ. Επομένως, με την υπάρχουσα κατάσταση αλλαγή δε θα υπάρξει. Θα παρθούν νέα μέτρα, θα γίνουν διαδηλώσεις της μίας ώρας και μερικές απεργίες και μέχρι εκεί. Άντε και λίγο ξύλο.
Η πραγματική επανάσταση θα γίνει μόνο όταν ο καθένας μας επαναστατήσει ατομικά και καταλάβει ότι δεν είναι κανένα πιόνι στα χέρια της Παπαρήγα και του Τσίπρα, αλλά μόνος του πρέπει να αποφασίσει αν θα βγει στο δρόμο, αν θα είναι ειρηνικός ή βίαιος.
Τότε μόνο θα υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Κάποια μέρα θα ακούσετε ανθρώπους να λένε:
“Είμαι μοναδικός. Κανένας δε θα μου πει τι να κάνω, πότε να αντισταθω, πότε να χειροκροτήσω. Κλείνω την τηλεόραση για πάντα και διαβάζω βιβλία, άρθρα και απόψεις για να αποκτήσω μία νέα, δική μου ιδεολογία, που θα την έχω φτιάξει εγώ και δε θα μου την έχει δώσει έτοιμη κάποιο κόμμα.
Από δω και πέρα θα αμφισβητώ τα πάντα, θα βοηθώ το διπλανό μου, θα προσπαθώ για το καλύτερο, θα διεκδικώ το δίκιο μου, θα ακούω πολλές γνώμες και θα τιμωρώ την αδικία, είτε αφορά εμένα, είτε οποιονδήποτε άλλο.
Μόνος μου μπορώ να κάνω πολλά πράγματα και αν ενωθώ μαζί με άλλους είμαστε ικανοί να κάνουμε θαύματα. Όσο πιο πολλοί, τόσο πιο μεγάλα.”
Άμα το ακούσετε από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, να είστε σίγουροι πως η επανάσταση δε θα αργήσει να έρθει. Και ίσως να μη φέρει μία νίκη αλλά μία αιώνια νίκη.
My photos. Now you know me.
navshow
