ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΜΨΥΧΩΣΗΣ
Το κείμενο που ακολουθεί διαβάστηκε ως ψήφισμα τη Δευτέρα 27-6-2011 στη Λαϊκή Συνέλευση. Αρχικά υπερψηφίστηκε, κατόπιν ενστάσεων ξαναυπερψηφίστηκε, και ακολούθησαν αρκετές επαναληπτικές ψηφοφορίες, μέχρι να καταψηφιστεί, εν μέσω έντονων διαφωνιών. Αίσθησή μου είναι, από το χειροκρότημα και τις δύο φορές που διαβάστηκε, αλλά και από τις διαδοχικές υπερψηφίσεις, πως ενώ εξέφραζε τη Λαϊκή Συνέλευση, δεν ήθελαν να ψηφιστεί διάφορα κομματικά γκρουπούσκουλα, κοινοβουλευτικά και μη, τα οποία μάχονταν εκείνη την περίοδο για την επικράτηση της δικής τους πολιτικής διακήρυξης. Θεώρησα καλό να μην ξανα-απασχολήσω τη Λαϊκή Συνέλευση με αυτό. Από τότε, αρκετοί και αρκετές με πλησίασαν και μου ζήτησαν αντίγραφο ή ηλεκτρονική πρόσβαση στο κείμενο. Αρκετοί και αρκετές μου ζήτησαν να το ξαναθέσω στη Λαϊκή Συνέλευση ως ψήφισμα.
Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη του ριζικά καινούριου
Το κείμενο αυτό είναι επετειακό και απολογιστικό, καθώς συμπληρώσαμε ένα μήνα στην πλατεία Συντάγματος. Είναι και εμψυχωτικό. Καθώς ετοιμαζόμαστε για μια μεγάλη μάχη. Το κείμενο έχει τίτλο “Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη του ριζικά καινούριου”.
Φίλες και φίλοι, να μην φοβόμαστε, αλλά και να μην εφησυχάζουμε. Να είμαστε σε εγρήγορση. Αλλά παράλληλα να έχουμε υπομονή και εμπιστοσύνη. Ο αγώνας που δίνουμε δεν είναι δρόμος 100 μέτρων. Είναι μαραθώνιος. Μάλιστα, είναι ένας μαραθώνιος χωρίς γραμμή τερματισμού. Είναι η “διαρκής επανάσταση” του ποιητή. Είναι το “ουδέν οίδα” του φιλοσόφου. Είναι η απάντηση του Οιδίποδα στο αίνιγμα της Σφίγγας: “Άνθρωπος”.
Η αλλαγή που έχει ξεκινήσει, είναι εσωτερική. Υπήρξαμε απαθείς. Εγωιστές. Γοητευμένοι από την εικόνα μας και την κατανάλωση. Δωροδοκηθήκαμε από το σύστημα. Και πιστέψαμε πως μπορούμε να ανέβουμε κοινωνική τάξη. Να βολευτούμε. Υπήρξαμε νάρκισσοι. Υπήρξαμε ατομιστές. Υπήρξαμε ιδιώτες. Και φτάσαμε σε κοινωνικό αδιέξοδο. Το καπιταλιστικό σύστημα μας είχε σύμμαχό του. Δεν μας μόρφωνε. Μας χάιδευε τα πιο ταπεινά και ζωώδη ένστικτα. Οδηγηθήκαμε όμως από το αμερικάνικο όνειρο στον εφιάλτη της κρίσης χρέους των κρατών. Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ζούμε και την πτώση του υπαρκτού καπιταλισμού. Τώρα, με σύμμαχο την ανάγκη, ξανα-ανακαλύπτουμε τη συνεργασία και την αλληλεγγύη. Ξαναγινόμαστε πολίτες. Ξαναγινόμαστε άνθρωποι. Ο κυνικός ο Διογένης, που αδυνατούσε να βρει άνθρωπο ανάμεσα στο πλήθος, θα έβρισκε ανάμεσά μας πολλούς ανθρώπους σήμερα.
Δεν μπορούμε όμως, να καθορίσουμε επακριβώς το μέλλον. Ούτε να το προβλέψουμε με ακρίβεια. Η σκέψη και ο διάλογος που κάνουμε δεν επαρκούν. Πρέπει να πράξουμε αυτό που μπορούμε: Να βοηθήσουμε να μαζικοποιηθεί το κίνημα των πλατειών, και να συνεχιστεί ο αγώνας. Ανεξαρτήτως των πανικόβλητων απαντήσεων του συστήματος. Μην αυταπατόμαστε όμως: Κανένας δεν θα παραδώσει την εξουσία του στο λαό, επειδή έχουμε πειστικά επιχειρήματα. Η σκέψη χωρίς την πράξη είναι κενή. Ούτε η άμεση βία όμως θα καταλύσει τους εξουσιαστές μας, καθώς η πράξη χωρίς την σκέψη είναι τυφλή. Η κοινωνική αλλαγή σχετίζεται με ριζοσπαστικές ασυνέχειες που δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές εκ των προτέρων με όρους καθορισμένων αιτιών. Ούτε καν να παρουσιαστούν εκ των υστέρων ως μια ακολουθία γεγονότων. Η κοινωνική αλλαγή αναδύεται μέσα από το κοινωνικό φαντασιακό. Χωρίς προκαθορισμούς. Για να αναγνωριστεί όμως αυτή η αλλαγή από την ευρύτερη κοινωνία, πρέπει να συσταθεί και να κατανοηθεί ως μια κοινωνική επανάσταση.
Όχι. Δεν είμαστε τεμπέληδες. Δεν είμαστε κοπρίτες. Και όχι. Δεν έχουμε πάρτι εδώ. Είμαστε εικόνα από το μέλλον. Είμαστε η μαγιά για την κοινωνική επανάσταση που έρχεται.
My photos. Now you know me.
navshow
