Η Πόλις

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Μετά το 1990, το τοπίο των πόλεων εμβολίζεται απ’ την εισροή μεταναστών-προσφύγων-εξορίστων-ανέργων, είναι το «εθνοτοπίο=ethnoscape», όπως πρεσβεύει ο Appadurai, το οποίο απεικονίζει τη συνοίκηση διαφορετικών πληθυσμιακών ομάδων, οι οποίες παγιώνουν νέα σχήματα πολιτισμικών ανταλλαγών-συναλλαγών και κατ’ εφαπτομένη νέα χωρική αναδιάταξη.
Η κάθε κουλτούρα σηματοδοτείται απ’ την κατανόηση του Λόγου της και δόκιμο σε αυτό το σημείο να επισημανθεί η παράφρασή του ως «υπεροργανική παράδοση=superorganic», η οποία συγκροτείται στο πλαίσιο της «υψηλής τέχνης», ενώ παραβλέπονται οι «τρόποι ζωής», η καθημερινότητα δηλαδή των κοινωνικών ομάδων, στην οποία κυοφορούνται:

Τα ιδανικά και οι Φιλοδοξίες της πλειονότητας των ατόμων μιας κοινωνικής ομάδας.
Τους κανόνες και τις Αρχές που προσδιορίζουν τις νομικές σχέσεις μεταξύ των ατόμων.
Η πρόσβαση στα υλικά αντικείμενα και η χρήση τους.

Προφανώς και δεν μπορούν να ταυτίζονται τα στοιχεία όλων των κοινωνικών ομάδων ανά τον Πλανήτη. Το κάθε οικιστικό τοπίο υποκρύπτει πλείστες ερμηνείες για τα πρότυπα διαβίωσης. Κατ’ επέκταση:

όταν η κουλτούρα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιδιοκτησία και την υλικότητα, αναφύεται η «προθεσιακότητα=intentionality», αφού εν παραδείγματι η χρήση των αντικειμένων υποβαστάζει την αναπαράσταση της κάθε μορφής Τέχνης!!
η αρχιτεκτονική των κτηρίων φέρει πολιτισμικούς συμβολισμούς. Είναι οι «σημαίνουσες πρακτικές», που απεικονίζουν την «εικονογραφία=iconografy» των νοημάτων, που παρεμφαίνουν οι τρόποι ζωής των κοινωνικών ομάδων. Η διερεύνηση των ενδείξεων, «σημειολογία=semiology» ή «σημειωτική=semiotics», επεξεργάζεται τις κτηριακές δομές ως «σημαίνοντα=signifiers» και τροφοδοτεί τη σκέψη με συμπεράσματα επί της πολιτισμικής μαγιάς ως «σημαινόμενα=signified». Όπερ σημαίνει πως ένα επιβλητικό αρχιτεκτόνημα υποδηλώνει την οικονομική ισχύ του κι ενδεχομένως την επιρροή του, σε επίπεδο εργασιακής συναλλαγής αν πρόκειται για εταιρικά συγκροτήματα, σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων αν πρόκειται ατομικές ιδιοκτησίες. Σε πολλές συνοικίες των οικιστικών εστιών παρακολουθούμε τη δαπανηρή αναδόμηση εκπαιδευτικών-νοσοκομειακών-πολιτιστικών-νομικών-στρατιωτικών συγκροτημάτων, είναι τα «Τοπία Εξουσίας» όπως αναφέρει εύγλωττα η Sharon Zukin, ενώ σε άλλες περιοχές αναπτύσσεται η «παρεκκλίνουσα αρχιτεκτονική ή υποκουλτούρα». Την «ετερότητα=alterity» αποδοκιμάζει μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας μηρυκάζοντας κοινοτοπίες περί «αμφισβήτησης της ομοιογένειας των υποκουλτούρων, αφού διαπιστώνονται πλείστες υποδιαιρέσεις», ενώ άλλο μέρος διατυπώνει τη θεωρία της
«Υβριδικότητας=hybridity», κατά την οποία διασφαλίζονται οι «ευγενείς περιοχές» αλλά οι χώροι που φιλοξενούν την «επιμειξία γηγενών-αποίκων-μεταναστών-προσφύγων» ονομάζονται «ευγενικά» «οριακοί χώροι=liminal space», «ετεροτοπίες=heterotopia» ή «συνοριακοί χώροι=borderlands», στις οποίες προωθείται τεχνηέντως η «έθνικ μουσική» ή το «θέατρο του δρόμου» στοχεύοντας στη δημοτικότητα που στηρίζεται σε μία ωστόσο υποτιθέμενη επιθυμία στήριξης του «αυθεντικού». Πρόκειται για την παλαιόθεν «αμφίσημη ιδιοποίηση» της κουλτούρας του Αποικιοκράτη, η οποία μετουσιώνεται στην όμοια «αμφίσημη ιδιοποίηση» της κουλτούρας του Αποικιοκρατούμενου δια μέσω της «περιπαικτικής μίμησης=mimicry»!!
η «προώθηση τόπων=place promotion», στους κόλπους της οποίας πρακτικής υποβόσκει μία αχαλίνωτη κερδοσκοπία πολλών δισεκατομμυρίων, καθώς οι Δημόσιες Υπηρεσίες ερωτοτροπούν με τις Επενδυτικές Εταιρίες, ώστε να καταστήσουν «ελκυστικές» τις περιοχές των πόλεων. Σύμβουλοι και Επιχειρήσεις δημοσίων σχέσεων προβαίνουν σε δραστικό επαναπροσδιορισμό του οικιστικού τοπίου, ώστε να διαφημίσουν-διαπραγματευτούν την «πώληση» ενός δημόσιου ακινήτου. Η εδαφική περιφέρεια μεταβάλλεται άρδην και κατακερματίζεται σε «τοπικές μορφές ενδιαφέροντος». Τα συμπαρομαρτούντα καθορίζονται στο φαινόμενο της «αποτοπικοποίησης=delocalization», κατά την οποία οι κοινωνικές ομάδες προσανατολίζονται στην, εκούσια ή ακούσια εγείρει εντονα ερωτηματικά, ομογενοποίηση της κουλτούρας τους!!
Με αυτές τις πρακτικές επιτυγχάνεται η «σεναριοποίηση=scripting» της κατασκευής των νέων οικιστικών συνομαδώσεων με όλες τις υλικές-πολιτισμικές-οικονομικές τους ιδιότητες αλλά ταυτοχρόνως υποκριτικές τους αντιλήψεις, αφού και η χρήση ακόμη των όρων συνιστά παραπλανητική διαδικασία ορισμών και συσχετισμών.