Granazi Radio

Όταν η πολιτική διαφωνία ταυτίζεται με την ψυχική ασθένεια

Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετές μελέτες και βιβλία γύρω από το πως χρησιμοποίησε την ψυχιατρική ο φασισμός ή τα δημοκρατικά καθεστώτα και ιδίως η ΗΠΑ, αντίθετα υπάρχουν ελάχιστες αναφορές για την χρησιμοποίηση για πολίτικους λογούς της ψυχιατρικής από τα καθεστώτα του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Αυτό το θέμα για την μαρξιστική αριστερά όλων των αποχρώσεων αποτέλεσε- αποτελεί ταμπού, γιατί σε αυτή τη χώρα η μπολσεβίκικη αριστερά είναι κατά πλειοψηφία σταλινική ή κρυφοσταλινική (σταλινίζουσα), να πούμε εν συντομία φυσικά, ότι σταλινισμός δεν σημαίνει μόνο αυταρχισμός αλλά και ταξικός συμβιβασμός.

Κάθε σοβαρό κράτος και κάθε εξουσία που σέβεται τον εαυτό της, δημιούργησε ένα ψυχιατρικό πρόγραμμα για να εντάξει τους πολιτικά διαφωνούντες, εδώ εξετάζουμε περιληπτικά δυο περιπτώσεις. α) Ψυχιατρική καταστολή στην πρώην ΕΣΣΔ στην χώρα του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” β) Η ψυχιατρική καταστολή στης ΗΠΑ στην χώρα του υπαρκτού καπιταλισμού και φιλελευθερισμού.

1. Ψυχιατρική καταστολή στην πρώην ΕΣΣΔ στην χώρα του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” *

Ο Άρθουρ Καίσλερ ήταν ο πρώτος που παρατήρησε ότι στην απογραφή πληθυσμού της ΕΣΣΔ, το 1939, υπήρχε ένα “έλλειμμα” 15 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Το 1956 ο νέος Γενικός Γραμματέας Χρουστσόφ, αφού επέρριψε στον “πατερούλη” Στάλιν (αποκλειστικά) την ευθύνη για κάθε κακό, έκλεισε τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας που τελούσαν υπό τη διεύθυνση του GULAG. 5 εκατομμύρια άνθρωποι αφέθηκαν ελεύθεροι.

Όμως ούτε εκείνος ούτε ο Μπρέζνιεφ ούτε καν ο Γκορμπατσόφ άγγιξαν τα Ειδικά Ψυχιατρικά Νοσοκομεία.

Από το 1921 (επί Λένιν) το Ινστιτούτο Σέρμπσκι ήταν το κέντρο σχεδιασμού και εφαρμογής της “πολιτικής ψυχιατρικής”.

Αυτό θα αναπτύξει το δίκτυο των Ειδικών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων για πολιτικούς κρατούμενους.

Από το 1954 αυτά εποπτεύονταν άμεσα από την KGB.

Οι ψυχίατροι που επένδυαν με επιστημονισμό την ανάγκη εξόντωσης των αντιφρονούντων επινόησαν νέες ψυχικές ασθένειες όπως “ψευδαισθήσεις της κοινωνικής αλλαγής”, “νωθρή σχιζοφρένεια”, “μεταρρυθμιστική παράνοια”.

Ο κορυφαίος θεωρητικός του Ινστιτούτου Σέρμπσκι περιγράφει την “νωθρή σχιζοφρένεια” ως εξής:

“Η νωθρή σχιζοφρένεια χαρακτηρίζεται από ορισμένα συμπτώματα, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται: Κλινική εικόνα φυσιολογικού ατόμου, τάσεις διαμαρτυρίας για τις εργασιακές συνθήκες, απασχόληση με μεταρρυθμιστικές ιδέες και μεγαλοποίηση της εθελοντικής συμμετοχής στην εθελοντική δουλειά του Σαββάτου ή στις εθελοντικές πολιτικές συναντήσεις.

Το άτομο θεωρείται ότι βρίσκεται εκτός πραγματικότητας κι έχει μειωμένη αντίληψη της αυτοσυντήρησης, αν δεν δείχνει να συνειδητοποιεί επαρκώς την επισφαλή θέση του κι αν εναντιώνεται στις αρχές.”

Με πιο απλά λόγια: Η πολιτική διαφωνία ταυτίζεται με την ψυχική ασθένεια.

Οι αντιφρονούντες δεν είναι εγκληματίες (δεν υπάρχουν πλέον GULAG), είναι ψυχασθενείς, οπότε ο εγκλεισμός, τα ψυχοφάρμακα, τα ηλεκτροσόκ, θα τους βοηθήσουν να θεραπευτούν (και να αποδεχτούν το Κόμμα).

Ο καθηγητής D. Lunts επεκτείνει την ψυχιατρική καταστολή σε “κάθε παράνομη πράξη”:

“Κάθε παράνομη πράξη απαιτεί μια ψυχιατρική διάγνωση, γιατί στις συνθήκες του σοσιαλισμού δεν υφίστανται κοινωνικά αίτια για ποινικές πράξεις, ενώ στον καπιταλισμό η εγκληματική δραστηριότητα πηγάζει απ’ την κοινωνική δυσαρμονία που τον χαρακτηρίζει.”

Στον Μπολσεβικισμό δεν υπάρχουν εγκληματίες, γιατί η κοινωνία λειτουργεί τέλεια, υπάρχουν μόνο ψυχασθενείς, παρεκκλίνοντες, που δεν μπορούν να αντιληφθούν την τελειότητα του Μηχανισμού.

Έτσι οι ψυχίατροι της Ειδικής Επιτροπής του Ινστιτούτου Σέρμπσκι αποφαίνονται:

Για την ποιήτρια N. Gorbanevskaya που συνελήφθη μαζί με το μωρό της στην Κόκκινη Πλατεία (28.8.1967) επειδή συμμετείχε σε σιωπηλή διαμαρτυρία: “Η άποψη πως η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία ήταν επιθετική πράξη αποτελεί σαφή ένδειξη για την ψυχική ασθένεια και τη διαταραγμένη ψυχικής κατάστασης της κατηγορούμενης”.

Για τον Viktor Fainberg: “Η έκφραση ιδεών κοινωνικής μεταρρύθμισης και η πίστη σ’ αυτές, παράλληλα με μια φαινομενικά φυσιολογική συμπεριφορά και καλώς διατηρημένη μνήμη, συνιστούν ψυχικές αλλοιώσεις και παθολογικές διαταραχές των ψυχικών λειτουργιών του ατόμου και επιβάλλουν την αναγκαστική θεραπεία του σε ειδική ψυχιατρική κλινική.”

Για τον στρατηγό P. Grigorenko: “Επειδή οι παρανοϊκές μεταρρυθμιστικές ιδέες του εξετασθέντος έχουν σταθερό χαρακτήρα και καθορίζουν τη συμπεριφορά του, επιβάλλεται η αναγκαστική θεραπεία του σε Ε.Ψ.Κ.”

Πιθανότατα το καλύτερο παράδειγμα της ψυχιατρικής καταστολής αποτελεί η “πραγματογνωμοσύνη” για ένα άτομο που ήθελε να θέσει υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος βουλευτής (εκτός Κουμουνιστικού Κόμματος):

“Η μεταρρυθμιστική παράνοια εμφανίζεται στην ώριμη ηλικία, ανάμεσα στα 40 και στα 50, σε άτομα που έχουν ως προδιάθεση ασθενικά χαρακτηριστικά. Οι παρανοϊκοί είναι επικεντρωμένοι στον εαυτό τους και κριτικοί απέναντι στο περιβάλλον τους, αλλά στερούνται αυτοκριτικής διάθεσης.

Επιδιώκουν να προπαγανδίσουν τις απόψεις τους όχι μόνο με λόγια, αλλά επίσης και με τη μέθοδο της δημοσίευσης, με ογκώδη βιβλία (με έξοδα του συγγραφέα) ή με μεγάλα γράμματα προς τις αρχές και στον αρχηγό του κράτους.

Οι διανοητικές ικανότητες του ασθενή είναι υψηλότερες απ’ τον μέσο όρο (IQ 124). Τα παραληρήματα του ασθενή αποτελούν ένα συνεκτικό σύστημα πραγματικών δυνατοτήτων. Το γεγονός ότι τον ανακαλύψαμε γρήγορα οδήγησε στην αποφυγή πολύ σοβαρών πολιτικών ζημιών.”

2. Η ψυχιατρική καταστολή στης ΗΠΑ στην χώρα του υπαρκτού καπιταλισμού και φιλελευθερισμού.

Η ψυχιατρική καταστολή δεν είναι αποκλειστικότητα του Μπολσεβικισμού. Όμως τα Ολοκληρωτικά καθεστώτα προβαίνουν σε τέτοιες τακτικές λιγότερο διακριτικά από τα κατ’ επίφαση δημοκρατικά.

Την ίδια εποχή, το 1955, η CIA ξεκίνησε το πρόγραμμα MKUltra, σε Καναδικό έδαφος, με επικεφαλής τον δρ Κάμερον (“Τα αποτρόπαια πειράματα του Κάμερον και το Δόγμα του Σοκ”)

Όσοι καταφέρονταν ενάντια στον Σταλινισμό (Καίσλερ, Όργουελ, Ζιντ, Καμύ, Καστοριάδης, οι αναρχικοί κ.α) χαρακτηρίζονται άμεσα αντικομμουνιστές.

Παρόμοιες κατηγορίες είναι εκείνες του αντιαμερικανισμού, του ανθέλληνα, του αντισημιτιστή (ακόμα κι αν πρόκειται για Εβραίους όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Φίλιπ Ροθ).

Είναι ταξινόμηση άνευ νοήματος που καταρρίπτει εξ’ αρχής όλα τα επιχειρήματα των “αντί”. Κάτι που τα δόγματα αναγκάζονται να κάνουν για να προστατευτούν από τη διαφωνία.

Καθώς το δόγμα της ΤΙΝΑ, του Κρατικοδίαιτου Παγκόσμιου Καπιταλισμού ισχυροποιείται και αποκτά ιδιότητες Ολοκληρωτικού Συστήματος, σίγουρα δεν θ’ αργήσουν να εφευρεθούν νέες ψυχώσεις, σύνδρομα και παράνοιες, οι οποίες θα οδηγούν τα υποκείμενα στον εγκλεισμό.

Όποιος αρνείται την ΤΙΝΑ θα ταξινομείται ως αντικοινωνικός, απροσάρμοστος, επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους. Και σίγουρα θα βρεθούν πολλοί ψυχίατροι να επανδρώσουν μια τέτοια κρατική υπηρεσία.

Σημείωση:

*) Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα απο το δίτομο βιβλίο του Κλεάνθη Γρίβα «Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική», εκδόσεις Ιανός.

πηγή