Το αντικείμενο

HOME » ΕΠΙΚΑΙΡΑ » ΚΕΙΜΕΝΑ » Το αντικείμενο

Το αντικείμενο

Καθώς βγαίνει ο Άνθρωπος απ’ της Εφορίας το κτήριο,

Παρωδεί τα θεραπευτικά στερεότυπά του∙

Την προσήλωση γελειογραφεί του Εαυτού του.

«Ο κλίβανος του βοσταντζήμπαση ήτον έκτρωμα γενιτσαρικής θηριωδίας ή απομίμησης της φρικώδους Ιεράς Εξετάσεως;» αναρωτιόταν ο Χουρμούζης.

Όλα τα ζώα υπηρετούν τη διατροφική αλυσίδα, ίσως σε στιγμές παροξυσμού να εκτροχιάζονται και να επιτίθενται σε μέλος ομοειδών αλλά κατά βάσιν υπακούουν σε μία απαγορευτική δύναμη αλληλοεξόντωσης, η οποία αναστέλλει την αυτοκαταστροφή του είδους.
Το μόνο ον, το οποίο δεν ακολουθεί τον ανάλογο μηχανισμό αυτοπροστασίας, είναι ο άνθρωπος, ο οποίος, επειδή δεν μπορούσε να εξοντώσει άλλα μέλη του είδους του δια μέσου των σωματικών του ικανοτήτων, εφηύρε τεχνητά όπλα, ικανά να υποτάξουν τον αδύναμο στη θέληση του Ισχυρού και να καταναγκάσουν σε απεχθείς βασανισμούς, όρος που «σημαίνει κάθε πράξη, με την οποία προκαλούνται οξύτατοι πόνοι, σωματικοί ή ψυχικοί, και επιβάλλονται σκόπιμα σ’ ένα άτομο με σκοπό την απόσπαση πληροφοριών ή ομολογιών, ως ποινή για πράξη για να το εκφοβίσουν ή να ασκήσουν πάνω του πίεση, ή με κάθε άλλο κίνητρο θεμελιωμένο σε οποιαδήποτε αρχή διακρίσεων, όταν αυτοί οι πόνοι προκαλούνται από Όργανο Δημόσιας Αρχής ή από άλλο πρόσωπο με επίσημη ιδιότητα, ή με παρακίνηση ή συναίνεσή του ρητή ή σιωπηρή», όπως αναφέρεται στο άρθρο 1 της Διεθνούς Συμφωνίας κατά των βασανισμών.

Η ίδια η Παγκόσμια Ιστορία επαληθεύει την άσκηση βίας πάνω στο άτομο, η οποία αφορμάται από το κάθε μορφής εξουσιαστικό έδρανο:

Στον Πόλεμο, ο νικητής οραματίζεται την επίτευξη του πλήρους ευνουχισμού του «εχθρού», μέσω του σφετερισμού των τρόπων άμυνας του αντίπαλου στρατοπέδου, των ομολογιών, της εκδίκησης για τις απώλειες με παραδειγματισμό.
Στη θρησκευτική αρένα, το Θείο «απαιτεί» κατευνασμό των αιμοβόρων ενστίκτων του με αιματηρές τελετουργίες και βασανιστικές θανατώσεις, οι οποίες δωροδοκούν την εύνοια των Θεών και καταλαγιάζουν την μήνιν.
Στο βωμό της Μαγείας, τα γεφύρια, όπως αυτό της Άρτας, στεριώνουν ανακατεύοντας τα δομικά υλικά με το αίμα της αγαπημένης του πρωτομάστορα, τείχη αποδεικνύονται αταπείνωτα αφού ραίνονται με το αίμα εμβρύων που εκμαιεύτηκαν βιαίως από έγκυες και αφιερώθηκαν στην οχύρωση της Πόλης, η βροχή λείχει επιτέλους ευεργετικά το χώμα πληττόμενων περιοχών από συνεχιζόμενη ξηρασία μπρος σε αφιερωμένα γεννητικά όργανα εύρωστων νέων κατά τη λιτανεία.
Στη Μυθολογία, οι Θεοί των Όρεων εμφανίζονται αιμοσταγείς κι ανάλγητοι. Ο Δίας εκσφενδονίζει απ’ τον Όλυμπο τον Ήφαιστο και καρφώνει στον βράχο του Καυκάσου τον Προμηθέα επειδή χαρίζει στον Άνθρωπο τη φωτιά, η Αθηνά γδέρνει τον Πάλλαντα κι ενδύεται το δέρμα του, ο Ηρακλής κόβει τις μύτες των Ορχομενίων και πλείστες άλλες βαναυσότητες μαρτυρούν την πραγματικότητα της εξουσίας και γίνονται φορείς κοινωνικής συνειδήσεως.
Στον Κρατικό Ωφελιμισμό, το «εθνικό συμφέρον» και η «ενιαία-μονολιθική Πίστη» συνιστούν το μέλημα στη στοιχειώδη μορφή του και το διακύβευμα περιφρούρησης της Κοινωνικής ευρυθμίας στην ασκητική του, θα λέγαμε, λατρεία.

Πρόκειται για μία προαιώνια και διηνεκή διαδικασία από τις πιο πρωτόγονες ομάδες ως και τις πλέον αναπτυγμένες.
Η κοινωνικό-πρακτική λειτουργία των Θρησκειών, της Μυθολογίας και της Μαγείας ωστόσο αντιπροσωπεύει «Εποχές πνευματικής τελμάτωσης». Οι πραγματείες στρέφουν αγχώδες το βλέμμα τους στις ωμότητες των Ιερατείων και των Σαμάνων, των οποίων η «πρωτόγονη σκέψη» ενσωματώνει δομές κακουργιών ως περάτωση αποδεκτής διαδικασίας.
Συνακόλουθα το επόμενο βήμα είναι η προσπάθεια αποκατάστασης του «Ήθους» και της «Πίστης» δια της αναγωγής τους στην Νόηση και επιγέννημα της τακτικής ορίζεται ιστορικά η «αναγγελία στράτευσης των Γενικών Εννοιών», οι οποίες επιχειρούν να σχετίσουν τα «ατομικά πράγματα» με το «πρόβλημα της εγκόσμιας γνώσης», με το «πρόβλημα της ελευθερίας της βούλησης», με το «πρόβλημα της απόλυτης αλήθειας».

Οι Σχολές Φιλοσοφίας είναι γεγονός:

Στον Πλατωνισμό οι «Γενικές Έννοιες» εμπεριέχουν το υπεραισθητό, το οποίο προσδίδει στον Άνθρωπο το χαρακτηριστικό του «σκεπτόμενου» τη στιγμή που του αφαιρεί την ίδια τη «Νόηση» ως πάροχο κανόνων συμπιεσμένης Ηθικής και κατ’ επέκταση τον περιορίζει στην «εντολή για την πίστη στην απόλυτη αλήθεια του Θεού». Στην ουσία ο Πλατωνισμός συνιστά το εναρκτήριο λάκτισμα της παγίωσης των «Γενικών Εννοιών=Universalia» και του «Νομιναλισμού=Nominalismus», ακρογωνιαίοι λίθοι αναγωγής των χριστιανικών δογμάτων σε ψυχολογική-φιλοσοφική αντίληψη.
Στον ακραίο Ρεαλισμό οι «Γενικές Έννοιες» είναι τα «πραγματικά όντα=Universalia sunt Realia» ως «προϋπάρχοντα των πραγμάτων=sunt ante rebus» και αντικατοπτρίζουν τα «πρότυπα» εκτιμήσεων-ενοράσεων, που εκτυλίσσονται με αυστηρά γραμμικό τρόπο προκειμένου να διαφύγουν την υπεραπλούστευση. Στην ουσία έχουμε την κατασκευή ενός χώρου με τις δύο διαστάσεις του, εκ των οποίων η μία εξαναγκάζει στη διατύπωση του αξιώματος της «μετατρεψιμότητας» του διαφορετικού είδους της άλλης, γεγονός που καθορίζει συνθήκες περιοριστικής αναγωγής και μονολιθικότητα συναρτήσεων.
Στον μετριοπαθέστερο Ρεαλισμό οι «Γενικές Έννοιες» έχουν «πραγματική υπόσταση» αλλά «συμπορεύονται=sunt in rebus» εγκαθιδρύοντας πρωταρχικές αντιθέσεις της «Immanenz=σχέση Ύλης και Μορφής», σχήμα συνοπτικό ταξινόμησης και παραλληλισμού θεσμών αλλά και παράγοντας μετασχηματισμού και καθοδήγησης επιλογών.
Στον καθαρό Νομιναλισμό οι «Γενικές Έννοιες» είναι «απλοί υποκείμενοι χαρακτηρισμοί=Universalia sunt nomina» ως «αφαιρέσεις του Νου χωρίς πραγματική υπόσταση». Πρόκειται για την «ενοποιό και γενεσιουργό Αρχή» διατήρησης της θέσης ως εργαλεία «sunt post rest», ικανά να αποτελούν την ορθολογικότητα της μεθοδικής μελέτης της Φύσης αλλά διαμέσου της εγκόσμιας εμπειρίας, χώρος δράσης της ανθρώπινης διάνοιας.

Τα «κοινωνικά αντικείμενα» αναγράφονταν στη διαχειριστική φαρέτρα των θρησκευτικών ή φιλοσοφικών όρων και η έννοια του «ορθολογικού» ορίζεται, σύμφωνα με τον Thomas Scanlon:

ως αυτό που το άτομο έχει τους περισσότερους λόγους να πράξει.
ως αυτό που το άτομο θα πρέπει να πράξει, ώστε να μην είναι «ανορθολογικό».

Επειδή όμως ο Άνθρωπος δυσκολεύεται να αναλάβει το «έργο της αυτοεξέτασης» με τη δέουσα σοβαρότητα, ώστε να φανεί επαρκώς αυστηρός σχετικά με τα επίπεδα συνέπειας κι αξιολογήσεων απέναντι στα πεπραγμένα του, μετεωρίζεται επί αιώνες ανάμεσα στην «ορθολογικότητα» και το «εύλογο», τα οποία έχουν ως απόληξη τη σύσταση των Ιδεολογιών-του Κράτους-της Τέχνης-της Επικοινωνίας και ως αναπότρεπτο απότοκο αυτών την Επιστήμη, η οποία παίρνει τη σκυτάλη σύμπηξης τυπικών καταστατικών προς «διεξαγωγή ερευνών για την αλήθεια». Μία «αλήθεια» βασισμένη σε πειραματισμούς επίφοβους με άνευ προηγουμένου δραστικότητα, αφού «Ποτέ στην ιστορία του Ανθρώπου δεν βασανίστηκαν άνθρωποι όσο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Ακόμη χειρότερη απειλή διαγράφεται στον Ορίζοντα. Όλα προοιωνίζουν ότι την παραδοσιακή τεχνική των σωματικών πόνων θα διαδεχτεί η συντριβή του μυαλού και ο έλεγχος της συνείδησης. Οι βασανιστές πλέον θα είναι υπερειδικοί που εξουθενώνουν και υποτάσσουν τις ψυχές. Τα παρωχημένα εργαλεία βασανισμού, ρόπαλα-σκοινιά-κνούτα-πυρωμένα σίδερα-ηλεκτρόδια, θα αντικαταστήσουν οι χημικές ουσίες και οι οροί. Όχι πια δυσώδη δεσμωτήρια με λάσπη αλλά επεμβάσεις σε επιστημονικά εργαστήρια για αλλαγή και προσαρμογή της συμπεριφοράς του Ανθρώπου», όπως ευφραδώς διατείνεται ο κύριος Σιμόπουλος.

Πρωτευούσης σημασίας επίδικο δικαίωμα της Επιστήμης καθίσταται η «παρατήρηση» του Ανθρώπου, τον οποίον θέτει στο μικροσκόπιο με απώτερο στόχο το αλυσόδεμα της Σκέψης-την κατάλυση της διαφωνίας και του αντιλόγου-τη διάβρωση κι εκμηδενισμό του πνεύματος προς επίτευξη της πειθήνιας υπακοής σε επιταγές. Ειδικά σε καθεστώτα, τα οποία επαίρονται για τη «δημοκρατική τους κρηπίδα», οι Συμβάσεις κατά των ανομολόγητων κολασμών παρακάμπτονται στηριζόμενες στην υποκριτική επιχειρηματολογία υπέρ της «πάταξης του εγκλήματος», της «εθνικής ασφάλειας», της «προστασίας του κοινωνικού ιστού».
Ο άξονας, γύρω απ’ τον οποίον θα περιστραφεί η «παρατήρηση» θεμελιώνεται με την παντί τρόπω «παγίωση» των «Ανθρωπιστικών Μελετών» ως «Επιστήμες», σε μία περίοδο επεκτατικών διεκδικήσεων και αποικιοκρατικών βλέψεων. Μέσα από τις διεργασίες των μελετών και των παρατηρήσεων της ανθρώπινης συμπεριφοράς ως «απότοκο μη-προσδιορισμένων μηχανισμών, που την προκαλούν-την αναπαράγουν-την μεταδίδουν», όπως διατείνεται ο Clyde Kluckhohn στο έργο του «Miror for Man=Καθρέφτης για τον άνθρωπο», αναφύεται ο όρος «Πολιτισμός», πάνω στον οποίο οικοδομείται η κατηγορία του «άλλου» ως «επινόηση της Δύσης και ως μέσον επβολής της κυριαρχίας της», σύμφωνα με τον Edward Said.