Το αντικείμενο

HOME » ΕΠΙΚΑΙΡΑ » ΚΕΙΜΕΝΑ » Το αντικείμενο

Κι ήρθε ένα πρωί!

Π’ ο Φασισμός μετέβη από στρατόπεδα,

Σε Φυλακές και Ψυχιατρεία∙

Σ’ εργαστήρια και Διδασκαλεία.

Η κάθε μορφή «εναντίωσης» στην εδραιωμένη κοινωνικό-πολιτική τάξη πρέπει να πατάσσεται και πατάσσεται με πανομοιότυπους τρόπους στη φιλελεύθερη και στην κομμουνιστική εκδοχή διακυβέρνησης:

Στην επικράτεια της «φιλελεύθερης-αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας» στήνονται δεκάδες «αθώα» Κέντρα, με «αθώες» επωνυμίες τύπου «Ινστιτούτο Μελέτης της Ανθρώπινης Συμπεριφοράς», των οποίων η «ερευνητική δραστηριότητα» καθορίζεται αποκλειστικά από τα συμφέροντα της κρατικής εξουσίας και χρησιμοποιούνται άμεσα ή έμμεσα για την εμπέδωση μιας «ψυχο-πολιτισμένης» κοινωνίας.
Το 1935 για πρώτη φορά στην Πορτογαλία εφαρμόζεται η επιστημονικοφανής δολοφονική πρακτική της ψυχοχειρουργικής, με τον Antonio-Egas Moniz να προωθεί την «φρανγκενσταϊνική μέθοδο» σε όλη την έκταση του «πολιτισμένου κόσμου», ο οποίος καταδικάζει πολλά χρόνια αργότερα την αποτρόπαια «ιατρική επανάσταση», όταν το Πολιτειακό Δικαστήριο του Ντητρόιτ θα εκδώσει το 1973 απόφαση απαγόρευσης «κάθε ψυχοχειρουργικής επεμβάσεως ακόμη και με τη συγκατάθεση των ασθενών». Την ίδια περίοδο στη Δυτική Γερμανία εκδηλώνει την ύστατη μορφή της η προσπάθεια της κρατικής εξουσίας για τον ψυχιατρικό εκμηδενισμό. Το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Καρλσρούης εκδίδει το 1973 «άδεια λοβοτόμησης» για την «ομαλοποίηση» της Ουλρίκε Μάινχοφ, ηγετικό στέλεχος της ομάδας «Φράξια Κόκκινος Στρατός=RAF». Μια ομαδα διανοουμένων κινητοποιείται και αποτρέπει τη διαδικασία αλλά δεν αποτρέπει και τη δολοφονία της εν τέλει στα λευκά κελιά των φυλακών «υψίστης ασφαλείας» του Σταμχάιμ στη Στουτγκάρδη το 1973.
To 1938 οι Luizi Bini και Ugo Cerleti εισάγουν την ηλεκτροσπασμοθεραπεία, η οποία προκαλεί μια πλειάδα καρδιαγγειακών-αναπνευστικών-σκελετικών-νευρικών-βιοχημικών παρενεργειών και της οποίας το μόνο «θεραπευτικό αποτέλεσμα» είναι η καταστολή.
Το 1943 οι Μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ εγκαινιάζουν το «Πρόγραμμα Αποσυναρμολόγησης της Προσωπικότητας», γνωστό με την κωδική ονομασία «MKULTRA subproject 38», προσλαμβάνοντας τον Ewen-Donald Cameron με την ιδιότητα αρχικά του διευθυντή στο Allan Memorial Hospital, το οποίο υπάγεται στο Πανεπιστήμο McGill, εν συνεχεία με την ιδιότητα του προέδρου της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας το 1952 και εν τέλει με την ιδιότητα του προέδρου της Παγκόσμιας Ψυχιατρικής Εταιρείας.
Το 1945 ο Linton εισηγείται τον «Τύπο της Χαρακτηριστικής Προσωπικότητας», ο οποίος για κάθε κοινωνία είναι το «σχήμα της προσωπικότητας», το οποίο συμμερίζεται η πλειοψηφία των μελών αυτής της Κοινωνίας, ως αποτέλεσμα των κοινών τους πρώιμων εμπειριών.
Το 1976 ο Υπουργός Υγείας Caspar Weinberger σχηματίζει μία «Επιτροπή» που θα «εποπτεύει-κατευθύνει τα πειράματα Ψυχιατρικής-Ψυχοχειρουργικής σε ερευνητικό επίπεδο» με επικεφαλής τον καθηγητή στο Χάρβαρντ Kenneth Ryan. Η «Επιτροπή» αυτή σε αγαστή συνεργασία με το «Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας» των ΗΠΑ κρίνει «νόμιμες» όλες τις ψυχοχειρουργικές επεμβάσεις σε ανήλικους-φυλακισμένους-προβληματικές γυναίκες!!
Αδειοδοτείται η μαζική χημική λοβοτομή και αποδιοργάνωση της προσωπικότητας φυλακισμένων μέσω ψυχοφαρμάκων, προγράμματα στα οποία ηγούνται οι P. Leidermen=καθηγητής Ψυχιατρικής στο Χάρβαρντ και B.Kraner=καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Ταφτ της Βοστώνης. Αδειοδοτείται η τροποποίηση της σεξουαλικής συμπεριφοράς με εμφύτευση ηλεκτροδίων στον εγκέφαλο, πρόγραμμα το οποίο ηγήθηκε ο Robert Hearth στο πανεπιστήμιο της Tulane.
Παράλληλα τα κράτη στην καπιταλιστική Δύση χρηματοδοτούν «ερευνητικά προγράμματα» χημικής τροποποίησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ας σημειωθεί η ανακάλυψη της αμφεταμίνης, ουσία που χορηγήθηκε ευρέως κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και των μετέπειτα συρράξεων «ανθρωπιστικού παρεμβατισμού» προς αύξηση της «μαχητικής ικανότητας» των στρατευμένων!!

Στην επικράτεια του «Κομμουνιστικού Ολοκληρωτισμού» ο Λένιν συλλαμβάνει γρήγορα τη δυνατότητα «επιστημονικού ελέγχου» της ανθρώπινης συμπεριφοράς και παραχωρεί πλήρη πολιτική-υλική κάλυψη στις έρευνες του Ivan Pavlov, αν και ανδρωμένος επιστήμονας υπό το τσαρικό καθεστώς. Ο Στάλιν τιμά δεόντως την «επιστημονική προσφορά» του Pavlov, αποδίδοντάς του σωρεία ακαδημαϊκών τίτλων και μετονομάζοντας το «Ινστιτούτο Πειραματικής Ιατρικής» σε «Ινστιτούτο Pavlov».
Το 1918 η Maria Spiridonova, ηγέτιδα του σοσιαλ-επαναστατικού Κόμματος, που αντιδρούσε στη μονοκομματική δικτατορία των Μπολσεβίκων, συλλαμβάνεται αλλά λόγω αντιδράσεων δεν μπορεί να φυλακιστεί ή να δολοφονηθεί κια παρεπομένως εγκλείεται σε ψυχιατρικό άσυλο.
Το 1921, επέτειος της θηριώδους καταστολής της εξέγερσης της Κροστάνδης, το 10ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος θεσμοποιεί την εξουσία του στα όρια ενός μονολιθικά-ανεξέλεγκτα γραφειοκρατικού κράτους, σκοπός του οποίου καθίσταται άμεσα η «στρατιωτικοποίηση της εργασίας ως αναπόφευκτη μέθοδος οργάνωσης και πειθαρχίας» και ιδρύει το «Ινστιτούτο Σέρμπσκι Δικαστικής Ψυχιατρικής», προάγγελμα ενός δικτύου «Ειδικών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων». Στη Ρωσία θεσμοθετούνται δύο τύποι ασύλων, το «Κοινό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο», που λιετουργεί υπό τον έλεγχο του Υπουργείου Υγείας όπως ακριβώς τα δυτικού τύπου ιδρύματα καταστολής, και το «Ειδικό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο», «εγκλειστήρια, όπου αλυσοδένονται και βασανίζονται πολιτικοί κρατούμενοι», και τα οποία τελούν υπό την άμεση διεύθυνση τουΥπουργείου Εσωτερικών κα της NKVD=προκατόχου των Μυστικών Υπηρεσιών Κρατικής Αασφάλειας KGB. Η TCHEKA=μετονομασία των Μυστικών-Αστυνομικών Υπηρεσιών είναι υπεύθυνη για πάνω από 50.000 εκκαθαρίσεις, αφού το 60% των στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος κρίνονται «σαμποταριστές-κατάσκοποι-αντεπαναστάτες». «Ούτε καν το κράτος του Φράνκο δεν κατάφερε να αποκεφαλίσει τόσο αποτελεσματικά την κομμουνιστική ηγεσία όσο ο Στάλιν», διατείνεται ο Κώστας Παπαϊωάννου. Στη Ρωσία η «Επιστήμη της Ψυχιατρικής» καθιερώνει πλήθος ψευδονοσολογικών κατηγοριών, «ψευδαισθήσεις κοινωνικής αλλαγής» με σύμπτωμα την «εθελοντική συμμετοχή σε πολιτικές συζητήσεις»-«νωθρή σχιζοφρένεια» με σύμπτωμα τις «τάσεις διαμαρτυρίας για εργασιακές συνθήκες»-«μεταρρυθμιστική παράνοια» με σύμπτωμα την «ενασχόληση με αντικαθεστωτικές ιδέες»-«Αιθιοπική δυσαισθησία» με σύμπτωμα τις «τάσεις τεμπελιάς και πρόκλησης αναταραχών», που νομιμοποιούν επιστημονικοφανώς την ψυχιατρική εξόντωση.
Μεσοπολεμικά στη Ρωσία ιδρύονται επίσης τα «Στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας», που υπάγονται στην «Κεντρική Διεύθυνση Στρατοπέδων=GULAG» και τελούν υπό τη διεύθυνση του Υπουργείου Εσωτερικών, «εργοδότης» πάνω από 15 εκατομμύρια κρατουμένων, των οποίων τα ίχνη χάνονται, αφού κατά τη δεκαετία του 1930 συντελείται ένα απολύτως αδικαιολόγητο «πληθυσμιακό έλλειμμα», το οποίο αποκαλύπτεται εκ των υστέρων.
Στη Ρωσία «δεν μπορείς παρά να υποταγείς ή να εξαφανιστείς» αναφέρει ο J. Ellenstein και βέβαια μετά τον θάνατο του Στάλιν, ο «μεγάλος αρχηγός των λαών, που κάνει τους αιώνες να ανανεώνονται, τη Γη να καρποφορεί και την Άνοιξη ν’ αθίζει» κατά τον κομματικό ποιητή Louis Aragon, οι επίγονοι τον καταγγέλλουν ως «παρανοϊκό σαδιστή» ακριβώς για να διασώσουν τον σταλινισμό ως «τρόπο άσκησης εξουσίας» και να τον νομιμοποιήσουν εκ νέου στο ιστορικό προσκήνιο, αφού ο ρόλος της «Πολιτικής Αστυνομίας» περιστέλλεται προσωρινά χωρίς να θιγεί η θέση και ύπαρξη του Σώματος στο πλέγμα των σχέσεων εξουσίας.
Το 1961 η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας επιχειρώντας να θέσει τέλος στην αθρόα φυγή των κατοίκων της προς την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ανεγείρει το «αντιφασιστικό τείχος προστασίας», το Βερολίνο και στην ουσία ολόκληρη η Ευρώπη διχοτομείται από μία σύνθετη στρατιωτική κατασκευή η οποία περιείχε δύο τείχη ύψους 3,6 μέτρων με διάδρομο περιπολίας, 302 παρατηρητήρια και συστήματα συναγερμού, 14.000 φύλακες, 600 σκυλιά και καλωδιωτά πλέγματα. Ένας αδιευκρίνιστος αριθμός ατόμων υπήρξαν θύματα προσπαθειών διάβασης του τείχους, αφού οι στρατιώτες δεν δίσταζαν να πυροβολήσουν εν ψυχρώ τους φυγάδες.
Ο θεσμός των στρατοπέδων μετεξελίσσεται σε θεσμό «αμιγώς ψυχιατρικών εγκλειστηρίων». Ο Fyodor Shults καταγγέλλει την ακούσια απασχόλησή του στα στρατόπεδα εργασίας για να οδηγηθεί πλέον σε «Ειδικό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο». Ο Sergei Pisarev στέλνει στη Επιτροπή του Κόμματος μία γενική αναφορά σχετικά με την εκτεταμένη χρήση ψυχιατρικής καταστολής. Οι Alex Volpin=μαθηματικός και M. Maritsa=ηθοποιός συλλαμβάνονται και φυλακίζονται σε «Ειδικό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο» για «αντιφρονηματική δράση». Ο Yevgeni Belov κλείνεται σε «Ειδικό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο» το 1965 κι έκτοτε χάνονται παντελώς τα ίχνη του, παρ’ όλη την προσπάθεια της Διεθνούς Αμνηστείας. Την ίδια περίοδο ο Valeri Tarsis φυλακίζεται σε «Ειδικό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο» για τη συγγραφή του βιβλόυ «Η μπλε Μποτίλια», όταν αποφυλακίζεται και κυκλοφορεί στην Αγγλία πλέον το βιβλίο του «Πτέρυγα 7».
Το 1968 μια ενυπόγραφη αναφορά περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κατατίθεται από δώδεκα Ρώσους στη Συνδιάσκεψη Κομμουνιστικών Κομμάτων στη Βυδαπέστη, με αποτέλεσμα να συλληφθούν οι Pyotr Grigorenko=Στρατηγός, Natalia Gorbanevskaya=Ποιήτρια, Leonid Plyushch=Μαθηματικός, Yuri Maltsev=Μεταφραστής, Vladimir Borisov=Ηλεκτρολόγος.
Το 1970 εγκλείεται στο ψυχιατρικό άσυλο της Καλούγκα ο Βιολόγος Zhores Medvedev και στη Ρωσία ο Βιολόγος Vladimir Bukovsky για «συκοφαντική προπαγάνδα κατά του καθεστώτος». Το 1972 ο ψυχίατρος Semjon Gluzman δικάζεται σε δωδεκαετή φυλάκιση, επειδή συντάσσει μια πραγματογνωμοσύνη για τον Grigorenko υποστηρίζοντας πως δεν είναι «ψυχασθενής».
Το 1974 δημοσιεύεται το «Εγχειρίδιο Ψυχιατρικής για Διαφωνούντες» των Bukovsky και Gluzman. Το 1981 καταδικάζεται και ο Anatoli koryagin, σύμβουλος της «Επιτροπής έρευνας για την Πολιτική Χρήση της Ψυχιατρικής» , επειδή αρνείται να ακολουθήσει τις διαταγές της KGB προς ψυχιατρική εξόντωση των Διαφωνούντων.
Ο Αντρόποφ αναλαμβάνει το 1982 χωρίς να υπαναχωρήσει στο ελάχιστο στις κατασταλτικές μεθόδους του κρατικού μηχανισμού, μειώνει τις άδειες μετανάστευσης-πολλαπλασιάζει τις συλλήψεις-εντείνει τις ψυχιατρικές μεθόδους προς εξουδετέρωση των διαφωνούντων-καταδικάζει με πρόσθετες ποινές όσους βρίσκονται ήδη στην εξορία ή στις φυλακές.
Ο Γκορμπατσόφ με την Περεστρόικα γκρεμίζει το Τείχος και στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων αποφυλακίζει κάποιους πολιτικούς κρατούμενους, μόνο όμως όσους ήταν γνωστοί στη Δύση. Παράλληλα δημιουργείται η «Επιτροπή Κρατικών Μυστικών», ένας μηχανισμός λογοκρισίας που ελέγχει όλη τη διανοητική παραγωγή της χώρας. Η παρουσία δε της διαβόητης KGB δεν περιστέλλεται, απλώς αναδιοργανώνεται.
Χιλιάδες άνθρωποι θανατώνονται στη Ρωσία μετά το ξέσπασμα το 1917 με την κατηγορία της «διάδοσης ψευδών πληροφοριών που δυσφημούν το Σοβιετικό Κράτος και το Κοινωνικό Σύστημα», άνθρωποι απολύτως υγιείς υπόκεινται σε ακούσια «θεραπεία με ψυχοφάρμακα» και κατ’ επέκταση σε σωματική-νοητική διάλυση, επειδή ήθελαν να διακηρύξουν την ανεξαρτησία της Σκέψης τους.