Granazi Radio

Χορός, ο αιώνιος

«Ο χορός είναι η πρώτη τέχνη, όχι μόνο στη Γη, αλλά σε όλον τον Κόσμο. Είναι σα να δημιουργήθηκε το Σύμπαν μέσα από ένα φυσερό. Κάποιος φύσηξε και όλα, τα πάντα άρχισαν να γυρίζουν σε αιώνιους κύκλους».
Είπε ο Φέχνερ κάποτε.

(Το «πρώτη» πάρτε το όπως σας αρέσει. Για μένα είναι η πρώτη και η πρώτη).

Τι να πεις μετά από αυτό; Μόνο προσωπικές σάλτσες και κερασάκια. Όμως γιατί όχι στην τελική;

Δε θα σπαταλήσω ούτε μια λέξη για το χορό ως σκληρή εκπαίδευση, για το χορό ως θέαμα, για το χορό «των σκηνών», για τους καλούς και κακούς επώνυμους χορευτές, για τα διάφορα είδη του σύγχρονου χορού, για την μπίζνα του χορού γενικώς, γιατί τότε μάλλον θα απογοητευτώ γράφοντας, με κίνδυνο να σας απογοητεύσω,
Θα «μιλήσω», ή μάλλον θα σκεφτώ απλώς το χορό.

Θα αναρωτηθείτε αν γράφω ως «ειδικός», είναι βλέπετε σημαντική η «ειδίκευση» ακόμη κι αν γράφεις για πράγματα που αφορούν όλον το κόσμο, ή καλύτερα που τα βιώνει όλος ο κόσμος ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.
Ναι, είμαι «ειδικός», έχω όλα τα χαρτιά που «χρειάζεται» ο ειδικός για να αποδείξει την ειδίκευσή του. Όμως γράφω επειδή χορεύω… όπως όλος ο κόσμος.

Ο χορός αναδύεται από το βάθος των ιστών μου και κινείται πέρα από το σωστό και το λάθος, κινείται πέρα από την κάθε αξιολόγηση, απόδοση, από το κάθε χειροκρότημα.
Ο χορός είναι η γείωση και η «ουρανίωση» ταυτόχρονα, είναι ό,τι με φέρνει σε επαφή με όλα εκείνα που με «φτιάχνουν», με φέρνει σε επαφή με ό,τι είμαι: Την φυσική μου κατάσταση, την ιστορία μου, την υγεία μου, την αρρώστιά μου, τη λαγνεία μου, τον πόνο μου, τις χαρές μου και τους φόβους μου, τις προκλήσεις, με όλα μου τα συναισθήματα και την υπαρξιακή μου κατάσταση. Είναι όλες μου οι ζωτικές μου ενέργειες.
Για όλα αυτά βρίσκω την έκφραση στο χορό, με τον δικό μου, τον μοναδικό μου τρόπο.

Στο χορό είμαι ολότελα «εδώ», είμαι «τώρα».
Στο σημείο αυτό κάποιοι σκεπτικιστές θα σκεφτούν: «μα πάντα εδώ και τώρα είμαι».
Όχι φίλε και φίλη, κάθε άλλο παρά εδώ και τώρα είσαι.
Ρίξε μερικούς γύρους, μέχρι έκστασης, με τους «Σούφι», με τους Κρητικούς, με τους Ποντίους, με τους Ηπειρώτες, με τους Ινδιάνους… και θα καταλάβεις τη διαφορά.
Κι αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε την επιστήμη που ισχυρίζεται ότι: Ένας κοινός άνθρωπος συλλαμβάνει και βιώνει 1,5 το πολύ δεπτερόλεπτα του παρόντος, ενώ ο ιδιοφυής άνθρωπος μπορεί να αγγίξει τα 2,5.
Κι εγώ ισχυρίζομαι ότι εκτός από τον οργασμό, μόνο ο χορός -και δεν εννοούμε το «σπλιτ» των ποδιών σε σπαγγάτο- μπορεί να σε μεταφέρει και να σε «κολλήσει» στο παρόν. Δηλαδή στη θέωση.
Μεγάλο θέμα, ως εκ τούτου δεν θα το αναλύσω περισσότερο, μην πάμε «αλλού» και μπερδέψουμε τελείως τους σκεπτικιστές. Το αφήνω στην αντίληψή σας.

Στο χορό «φανερώνομαι».
Με το χορό έρχομαι σε επαφή και με τα «γύρω» μου.
Στο χορό κινούμαι, αγγίζω και αφήνω να με αγγίζουν. Έτσι ο χορός είναι και επικοινωνία.
Στο χορό ιδρώνω. Ουάου! Σημαντικό πράγμα. Αποβάλλω τοξίνες, αποβάλλω περίσσειες ενέργειες… ΑΘΛΟΥΜΑΙ!
Ένα βήμα μπροστά, προς το άλλο. Ο χορός δεν είναι σκέψη, το πνεύμα χορεύει και υπάρχει.

Χορός σημαίνει ταλαιπωρία χωρίς αμφισβήτηση.. μου κόβεται η αναπνοή και συνεχίζω.. ακόμη ένα βήμα… ακόμη ένα. Υπέρβαση.
Χορός: οδηγώ το κέντρο μου, το μετακινώ, το προκαλώ… μια ειλικρινής αναζήτηση… της γραμμής; Της γραμμής του κύκλου;
…Σωματική, «ψυχική» δραστηριότητα. Το αιώνιο παιχνίδι με τη βαρύτητα. Η «μεγαλομανία» να τα βάλεις μαζί της.
Κρέμομαι από τη Γη, ανάποδα, τα χέρια πέφτουν προς τον Ουρανό. Ζήτω!

Ο χορός είναι ένα τρελό, γοητευτικό αστείο, δεν είναι εσωτερικός. Στο βάθος πώς να ξύσεις τη φαγούρα σου;
Ο χορός είναι ένα τρελό αστείο που σε μεταφέρει «μέσα», «έξω», «παραέξω»… παντού. Στο παρόν.
Χόρεψε και χώσε την ζουμερή πατημασιά σου στο Σύμπαν.

Άνα Ζουμάνη