Granazi Radio

Ένα, οποιοδήποτε καράβι της γραμμής φτάνει στο λιμάνι της Τήνου.

Κόσμος είναι μαζεμένος.
Πανώ, πλακάτ, φωνές, χειρονομίες σεμνές και άσεμνες προς την κατεύθυνση του καραβιού.

Ο κόσμος κινείται προς την πόρτα που κατεβαίνει αργά-αργά, τα ΜΑΤ, που έχουν φτάσει μια μέρα πριν στο νησί, από ώρα παρακολουθούν το πλήθος, σηκώνουν τις ασπίδες, υψώνουν τα ρόπαλα, ετοιμάζονται.

Το πλήθος κοντοστέκεται, βρισιές και απειλές ακούγονται προς τους ναύτες του καραβιού πως, “Κανένας δεν πρόκειται να ξαναταξιδέψει με το καράβι τους”, εκείνοι αμήχανοι, τί να πουν άλλωστε…
Λες και μπορούσαν να κάνουν τίποτα, κυττάνε λυπημένοι τον κόσμο. ‘Ισως αυτοί, οι περαστικοί, να αγαπάνε τα νησιά που τούς ταΐζουν περισσότερο από ορισμένους ντόπιους.

Η νταλίκα με φορτωμένο το πρώτο κομμάτι της ανεμογεννήτριας βγαίνει σιγά-σιγά επάνω στην πόρτα, ο κόσμος συνωθείται, σπρώχνει τα ΜΑΤ, 

…εκείνοι στηλώνουν τα πόδια, φωνές από τους πιό ψύχραιμους, «Τους αφήνετε να καταστρέψουν τα νησιά! Αφήστε μας τουλάχιστον να αντισταθούμε», βρισιές από τους πιό θερμόαιμους «Ανάθεμα την ώρα σας!» γεμίζουν τον αέρα.

Η νταλίκα σταματάει για λίγο, το πλήθος αναθαρρεί, δυναμώνουν οι φωνές, από το κατάστρωμα ο εκπρόσωπος της εταιρείας παρακολουθεί τους ντόπιους να καθυστερούν για λίγο την πορεία του κεφαλαίου προς το νησί, ή μάλλον, από το νησί προς τις τσέπες των «επενδυτών» και των πολιτικών.

Σηκώνει το κινητό, ενημερώνει.
Σε λίγα λεπτά ο επικεφαλής των ΜΑΤ δίνει εντολή.
Τα ρόπαλα σηκώνονται κι΄αρχίζουν να ανεβοκατεβαίνουν, όπως κάνουν πάντα, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, αιτίας.
Τα όργανα επιβολής της δημοκρατίας χτυπούν, παράγουν έργο για τον εργολάβο, προκαλούν μιαν ενδόμυχη ηδονή στον εκπρόσωπο του επενδυτή, ανοίγουν δρόμο για την νταλίκα.

Το πλήθος σπάει, η νταλίκα περνάει, κινείται μέχρι την διασταύρωση, όπου παρατεταγμένα αγροτικά αυτοκίνητα εμποδίζουν το πέρασμά της.

Τα ΜΑΤ φτάνουν, οι φασαρίες ξαναρχίζουν, τα κανάλια παρακολουθούν με τα γυάλινα μάτια τους τα συμβάντα και οι “Ερμηνευτές Τής Πραγματικότητας”, Στάη, Κοσιώνη, Πρετεντέρης, Καψής, Τσίμας και λοιποί, «διδάσκουν» τον λαό, που με αδιάφορη μελαγχολία τους ακούει στις πανάκριβες LCD τηλεοράσεις του, πόσο λίγο μέλλον έχουμε έξω από αυτές τις λύσεις, πόσο στενόμυαλες και «αδιάβαστες» είναι οι τοπικές κοινωνίες που “δεν ενδιαφέρονται για το ενεργειακό πρόβλημα”, πόσο δίκιο έχει ο Μανιάτης και οι εταιρείες και οι ευρωπαίοι που επιλέγουν για τον τόπο τους ανεμογεννήτριες.

Μέχρι το πρώτο διαφημιστικό διάλειμμα όλο αυτό θα έχει γίνει ένας αχταρμάς, ένα σιχαμερός κιμάς που θα έχει μπερδέψει τους ακροατές σε σημείο βλακείας.

Λίγους μήνες πριν από αυτό, οι εκτάσεις που προορίζονται για την εγκατάσταση έχουν απαλλοτριωθεί κι’ έχουν καταστραφεί ολοσχερώς απόντόπιους εργολάβους με ντόπιες μπουλντόζες και ντόπιους εργάτες, γιατί, ως γνωστόν, ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΤΟΠΟ ΔΕΝ ΚΥΤΤΑ, έχουν ανοιχτεί δρόμοι πλάτους έντεκα μέτρων, έχουν καταπατηθεί περιουσίες σαν παράπλευρες απώλειες, πανάρχαια μνημεία ανθρώπινης τέχνης, «τέχνεργα» όπως τα λένε οι αρχαιολόγοι, έχουν χαθεί δια παντός.
Επιτέλους!
Η στασιμότητα και η απραξία της οικοδομής ανταμείφθηκε! 
Οι μηχανές των σκαπτικών δουλεύουν ξανά, οι παραγγελίες για τσιμέντο πάνε σύννεφο, το νησί μπαίνει στο καλούπι που ζήτησε η ευρωπαϊκή ένωση: τόπος παραθαλάσσιων διακοπών και παράλληλα, παραγωγής χρήματος για τους “επενδυτές”, για τις τράπεζες!

Τα επόμενα καράβια δεν συναντούν καμμιάν αντίσταση.
Τα κομμάτια των ανεμογεννητριών γίνονται αντικείμενο φωτογραφήσεων στα διάφορα στάδια συναρμολόγησης και ανεβαίνουν στο διαδίκτυο.
Κάποιοι λίγοι ντόπιοι συνεχίζουν να φωνάζουν, αποτυπώνουν την καταστροφή, ο μέχρι εκείνη την στιγμή αμίλητος «οικόσιτος» καλλιτέχνης στήνει μια έκθεση-διαμαρτυρία στο μουσείο που φέρει το όνομά του, μα οι περισσότεροι το έχουν πάρει πιά απόφαση: τα τέρατα ήρθαν και θα μείνουν σε πείσμα όλων…

Ένας Εφιάλτης είναι όλο αυτό;
Μια ανερμάτιστη Κινδυνολογία;
Δε νομίζω..!Πιό πολύ μου μοιάζει σαν μια επισήμανση των δράσεων που πρέπει να γίνουν έγκαιρα, συνεργατικά, συντονισμένα, μονιασμένα, πέρα από κομματικά συμφέροντα. 
Για να μπορούμε να λέμε πως όλοι μαζί καταφέραμε το αυτονόητο: