Με όποιο δάσκαλο καθήσεις…

Τα τελευταία δύο χρόνια ζούμε ένα θρίλερ που θα ζήλευε ακόμη και ο καλύτερος σκηνοθέτης του Χόλυγουντ. Με δολοφονίες (που τις ονομάζουν αυτοκτονίες), με προσωπικά δράματα απολυμένων ή φαλιρισμένων ιδιοκτητών επιχειρήσεων, με εκατοντάδες καθημερινές φτωχοποιήσεις, με αναγκαστικούς θανάτους υπερήλικων ή χρόνιων ασθενών λόγω της ανεπαρκής της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης τους.    

Για να μπορέσει να αντέξει ο κόσμος όλα αυτά και να μη βγαίνει κάθε τρεις μέρες να τα κάνει όλα στάχτη και μπούρμπερη είχαν προταθεί δύο λύσεις. Η μία ήταν να μοιράζουν δωρεάν καλής ποιότητας ναρκωτικές ουσίες σε όλους (και όταν λέμε όλους εννοούμε ΟΛΟΥΣ) και η δεύτερη να φωνάξουν το μπαμπούλα. Η λύση που επιλέχθηκε φυσικά ήταν η συνεργασία με την Μπαμπούλας Α.Ε. λόγω υψηλού κόστους της πρώτης λύσης. Το έργο δόθηκε με υπεργολαβία στους καναλάρχες και αυτοί με τη σειρά τους διοργάνωσαν  μίτινγκ με  τους υπαλλήλους τους και τους ενημέρωσαν για θέματα όπως ποια στάση πρέπει να έχουν όταν βγαίνουν στα δελτία ειδήσεων και άλλες τεχνικές λεπτομέρειες ήσσονος σημασίας. Αυτή με το στόμα ανοιχτό να φαίνονται τα δόντια του δράκουλα και τα χέρια στην ανάταση με τα δάχτυλα ανοιχτά όπως του γύπα και η άλλη που φοράς ένα σεντόνι με δύο τρύπες στο ύψος των ματιών φωνάζοντας μπου-ου-ου επιλέχθηκαν μακράν ως οι καλύτερες στάσεις που θα μπορούσε να πάρει ένας παρουσιαστής ειδήσεων για να προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Για το ότι στα παραμύθια που θα λένε θα πρέπει να βάζουν πάντα  ένα δράκο που να βγάζει φωτιές από το στόμα για να υπάρχει έτσι το στοιχείο του απόκοσμου και να τρομοκρατείται ο κόσμος θεωρήθηκε αυτονόητο και δεν έγινε εκτεταμένη συζήτηση.

Τη συνέχεια την γνωρίζετε. Ξεχύθηκαν μπροστά από τις κάμερες όλοι οι Πρετεντερο-Τρεμο-Καψήδες και λοιπές μαριονέτες και κάθε φορά που άνοιγαν το στόμα τους έβγαιναν από μέσα συμμορίες με καλάσνικοφ, δραχμοποιήσεις του ευρώ, άδεια σούπερ μάρκετ, συντέλειες του κόσμου, λοιμοί σεισμοί και καταποντισμοί  με αποτέλεσμα όταν πήγαιναν για ύπνο οι εξουθενωμένοι τηλεθεατές να παίρνουν στα χέρια τους την Αποκάλυψη του Ιωάννη που είναι αρκετά πιο Light παραμύθι σε σχέση με αυτά που έβλεπαν στα δελτία των 8:00 και να μπορέσουν έτσι να βρουν ένα τρόπο να χαλαρώσουν λίγο οι άνθρωποι για να τους πάρει ο ύπνος.

Αυτό που λέτε συνέβαινε καθημερινά επί μακρόν και επειδή, όπως έλεγαν και κάποιοι που τώρα κοιτάνε τα ραδίκια ανάποδα, “η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης” (δεν γνωρίζουμε με πόσους έχει πάει αυτή η Επανάληψη για να βγάζει τέτοια παιδιά, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν είναι παρθένα), μερικοί από τους τηλεθεατές που εκτός από το μιμητισμό διέθεταν και φαντασία άρχισαν να μαθαίνουν τη δουλειά από τους καλύτερους και να βγάζουν και οι ίδιοι τις δικές τους ιστορίες τρόμου έχοντας σαν όνειρο ζωής κάποια στιγμή να γίνουν κι αυτοί μεγάλοι παρουσιαστές ειδήσεων.

Οι δύο πιο συνηθισμένες λοιπόν ιστορίες που είναι το αποκύημα της φαντασίας τρομοκρατημένων αλλά φιλόδοξων τηλεθεατών που έχουν πάρει διαστάσεις ομαδικής παράκρουσης είναι οι εξής:

Η πρώτη λέει ότι πριν από μερικές ημέρες από την παιδική χαρά της γειτονιάς σου κάποιοι απήγαγαν ένα παιδί (αγνώστων λοιπόν στοιχείων). Οι εν λόγω κύριοι ήταν μάλλον ψιλομελαμψοί, με ένα βανάκι με φιμέ τζάμια και κινούνταν ύποπτα στο χώρο. Η συνέχεια δε της ιστορίας (sequel) αναφέρει ότι το παιδί το βρήκαν μετά από μερικές ημέρες σε ένα απομακρυσμένο σημείο της περιοχής χωρίς μάτια, νεφρά, χέρια, κορμό, πόδια και κεφάλι. Οι πιο προχωρημένοι, για να γίνει απόλυτα πιστευτή η ιστορία, επιστρατεύουν και φανταστικούς γνωστούς που έχουν στην αστυνομία λέγοντας ότι τους το έχει επιβεβαιώσει ο ίδιος ο  Φευγουλέας.

Οπότε την επόμενη φορά που θα πας στην παιδική χαρά θα πρέπει να έχεις καρφιτσώσει στο παιδί σου ένα  πομπό mini-GPS και εσύ να κάθεσαι ακροβολισμένος σε στρατηγικό σημείο και να μη χάνεις από τη διόπτρα σου το παιδί για κανένα λόγο. Αν κάποιος το πλησιάσει, πρώτα τον πυροβολείς και μετά ρωτάς τι ακριβώς ήθελε από το παιδί.

Η δεύτερη ιστορία εξελίσσεται σε μεγάλα κλειστά πολυκαταστήματα σε στυλ Mall, Jumbo, το ψιλικατζίδικο του κυρ Αργύρη  κλπ. Εκεί οι περίεργοι τύποι παίρνουν το παιδί (αγνώστων λοιπών στοιχείων) και οι γονείς πάνε στον σεκιουριτά και το λένε. Αυτός δίνει σήμα στον ασύρματο που έχει πάντα στον αριστερό ώμο γέρνοντας το κεφάλι και αμέσως οι υπεύθυνοι κλείνουν όλες τις πόρτες του κέντρου και δεν αφήνουν κανένα να βγει έξω. Η Ιστορία αυτή έχει αίσιο τέλος αφού το παιδί το βρίσκουν στις τουαλέτες του πολυκαταστήματος κουρεμένο γουλί (κρίμα τις μπούκλες που έφτιαχνε η μάνα του τόσο καιρό) και ντυμένο με ρούχα από την καρνταρόμπα του Φλωρινιώτη με σκοπό να το φυγαδεύσουν χωρίς να κινήσουν υποψίες με την εξωτερική εμφάνιση του παιδιού.

Αυτές λοιπόν οι ιστορίες έχουν βγει από τη νοσηρή φαντασία ανθρώπων που τους δημιουργείται η ανάγκη να σπείρουν τον πανικό σε ανυποψίαστους πολίτες που αποχαυνωμένοι καθώς είναι από το φως της τηλεόρασης καταπίνουν άκριτα ότι και να τους πεις και δεν αρκούνται μόνο στην κατάποση, αλλά θεωρούν καθήκον τους ξεράσουν τις πληροφορίες αυτές σε όλους τους γνωστούς και φίλους για να τους προστατεύσουν.

Επιχειρήματα του τύπου “Η αστυνομία αναγκάστηκε να εκδώσει ανακοίνωση που να λέει ότι οι φήμες αυτές είναι ψευδείς” όπως και “Το Χαμόγελο του παιδιού  έβγαλε αντίστοιχη ανακοίνωση” καταρρίπτονται χαλαρά με το αντεπιχείρημα ότι όλοι αυτοί κρύβουν την πραγματικότητα για να μη δημιουργήσουν πανικό στον κόσμο (Θου κύριε, ο ορισμός της βλακείας συμπυκνωμένος σε μία σκέψη) καθώς επίσης ότι οι ελέφαντες έχουν το κακό συνήθειο να βάφουν τα νύχια τους κόκκινα και να κρύβονται πίσω από τις παπαρούνες.

Με βάση λοιπόν τις ιστορίες αυτές πήγα και συζήτησα το θέμα με το φίλο το Μιχάλη. Ο Μιχάλης με άπλετη κυνικότητα διέλυσε κάθε ίχνος επιφύλαξης που είχα για το εάν η ιστορίες αυτού του τύπου είναι αληθής. Συγκεκριμένα μου είπε: Καλά, είσαι εντελώς μαλ@κας; (αυτό το επιχείρημα είμαι σίγουρος ότι θα το παραδεχτείτε κι εσείς, είναι το καταλυτικότερο όλων των επιχειρημάτων μεταξύ φίλων). Κάθεσαι και πιστεύεις την κάθε παπαριά που θα του έρθει στο μυαλό του του κάθε πυροβολημένου; Η ιστορία αυτή έχει κάνει το γύρο της Ελλάδας με ακριβώς τα ίδια στοιχεία για όλες τις πόλεις. Παλιά θυμάμαι ότι είχε βγει μία ανάλογη ιστορία παράκρουσης με 16 Πακιστανούς που βίαζαν μία κοπέλα. Ε, οι 16 αυτοί Πακιστανοί είχαν κάνει μεγάλο σουξέ στην περιοδεία που έκαναν ανά την επικράτεια με αποτέλεσμα κάθε πόλη από τα Γιάννενα μέχρι τη Χίο και από το Νευροκόπι μέχρι το Ηράκλειο Κρήτης να έχουν και από μία βιασμένη από 16 Πακιστανούς. Ούτε ο θίασος της Κοτοπούλη δεν είχε τέτοια επιτυχία. Δεν σε παραξενεύει το γεγονός ότι τα παιδιά που κλέβουνε (ο πληθυντικός έγκειται στο ότι  κάθε δήμος έχει και από δύο τρεις παιδικές χαρές με αντίστοιχες απαγωγές) είναι πάντα αγνώστων λοιπών στοιχείων; Εδώ εξαφανίστηκε κάποια στιγμή ο άτυχος Άλεξ και είχε γίνει το έλα να δεις στο πανελλήνιο για μήνες, και εδώ θα έκλεβαν παιδιά αβέρτα και εμείς θα καθόμασταν να αγναντεύουμε τα κύματα; Έλεος πια.

Ο φόβος λοιπόν φυλάει τα έρημα που λέγανε και στο χωριό μου. Λίγη σημασία έχει λοιπόν η προέλευση ή το αντικείμενο του φόβου. Μπορεί για κάποιον να είναι η χρεοκοπία, για κάποιον άλλο η δραχμή, για ένα τρίτο τα άδεια μπουρδέλα. Σημασία δεν έχει τι ακριβώς φοβάται ο καθένας αλλά το γεγονός ότι ο κόσμος πρέπει να συνεχίζει να φοβάται. Ο φοβισμένος είναι εύκολα διαχειρίσιμος είτε ως καταναλωτής είτε ως ψηφοφόρος.

ΜΠΟΥ-ΟΥ-ΟΥ-ΟΥ-ΟΥ

πηγή