Granazi Radio

Σκόρπιες λέξεις με νόημα

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήταν μέσα στα τεράστια τζιπ, δυστυχώς δεν ήταν τεράστιοι.

Έχει γεμίσει ο τόπος φοβισμένα ανθρωπάκια. Άτολμους ανθρώπους που κρύβονται ακόμη πίσω από τα υπάρχοντά τους. Υπάρχοντα που τους τα παίρνουν ένα ένα χωρίς να έχουν την αξιοπρέπεια να ορθώσουν το ανάστημά τους και να πουν σε αυτούς που τα παίρνουν “ΩΣ ΕΔΩ”.

Ανθρώπους που προτιμούν τον λήθαργο ενός σίριαλ από το καθρέφτισμα της πραγματικής ζωής. Φοβόμαστε να βγούμε στο δρόμο, Φοβόμαστε να αντικρίσουμε το διπλανό μας γιατί τόσο καιρό δεν μπορούσαμε να τον δούμε, είχαμε διακόψει τις σχέσεις μαζί του επειδή μας εμπόδιζαν τα υλικά αγαθά. Τόσο καιρό κρύβαμε μέσα μας ένα μικρό ανθρωπάκο πίσω από μεγάλα σπίτια και καλογυαλισμένα αμάξια. Σήμερα που αποδομήθηκαν όλα αυτά που μας χάριζαν μια πλαστή ασφάλεια, έμεινε μόνο ο ανθρωπάκος. Μόνος και γυμνός αυτός που πάντα κουβαλούσαμε μέσα μας και τον κρύβαμε επιμελώς απ΄τους άλλους γιατί ντρεπόμασταν για αυτό που ήταν, Για αυτό που ήμασταν εμείς στην πραγματικότητα. Σήμερα ψάχνουμε μέρος να κρύψουμε καλά αυτό τον εαυτό αλλά δεν έχουμε ούτε αμάξια ούτε σπίτια να τον βάλουμε μέσα. Οπότε το μόνο που μας μένει είναι να τον κρύψουμε πίσω από συνήθειες. Συνήθειες που είχαμε τόσο καιρό και μας έδιναν μία αίσθηση ασφάλειας. Πηγαίνουμε στη δουλίτσα μας και έχουμε τη ζωούλα μας. Παλιμπαιδίζουμε βλέποντας ένα μάτσο σίριαλ, ένα κάρο μεσημεριανάδικα και μια στρατιά ειδήσεις που μας τρομοκρατούν μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Είναι κι αυτή μία κάποια λύση.

Ναι ας το παραδεχτούμε, επικαλούμαστε τους αρχαίους επειδή δεν έχουμε τίποτε να αντιτάξουμε στο πνεύμα τους. Κρυβόμαστε πίσω από τη ζωούλα μας και τη δουλίτσα μας επειδή είμαστε λίγοι, τραγικά λίγοι για αυτό που γίνεται σήμερα. Έχουμε γεμίσει ζώα συντροφιάς γιατί είμαστε μόνοι. Νιώθουμε μια απέραντη μοναξιά γιατί μας πνίγει η ανωνυμία και η διάλυση της ταυτότητας που προσφέρει το πλήθος της πόλης Κάτι που παλιά μας απελευθέρωνε σήμερα μας στραγγαλίζει. Είμαστε μόνοι ανάμεσα σε χιλιάδες μόνους.

Συνεχίζουμε να κάνουμε μονότονα και σε βαθμό αυτισμού ότι κάναμε πάντα, ελπίζοντας ότι η συνήθεια θα σταθεί εμπόδιο στο αύριο και θα σταματήσει το χρόνο και το αύριο που έρχεται απειλητικά προς το μέρος μας,. Νομίζουμε ότι αν σταματήσουμε να αντικρίζουμε την πραγματικότητα, αυτή θα εξαφανιστεί. Ζούμε με σκέψεις που κάνει ένα μωρό παιδί ελπίζοντας ότι θα μας αντιμετωπίσουν σαν τέτοια. Γελάμε με την Τρόικα νομίζοντας ότι έτσι θα ξορκίσουμε αυτό που μας φοβίζει. Σκέψεις πεντάχρονου που κάνει το φάντασμα ελπίζοντας ότι θα μετριάσει το φόβο του για τα φαντάσματα.

Προτιμούμε να πεθαίνουμε καθημερινά μέσα στην πλασματική ασφάλεια παρά να ζήσουμε μια στιγμή χωρίς φόβο. Λεύτεροι !

Βοήθα ρε Αντρέα, πες τους κάτι……

Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι
βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται,
ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι·
θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην
ἡ ἐλευθερία.

Κι εσύ Νίκο, Κώστα και Λουκά μιλήστε μας για τον κυρ Μέντιο (το γάιδαρο που είμαστε)

Σήμερα κάποιοι που αυτοαποκαλούνται εκπρόσωποί μας αποφάσισαν ότι όποιος εργάζεται θα παίρνει ένα μισθό πείνας. Σήμερα κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για το μέλλον το δικό μας χωρίς εμάς. Σήμερα μας χειρίζονται όπως τα πρόβατα επί σφαγή.

Αν δεν κατέβουμε στους δρόμους σήμερα πότε θα το κάνουμε . Αν δεν ορθώσουμε το ανάστημά μας σήμερα, πότε θα το κάνουμε. Ως πότε θα περπατάμε γονατιστοί; Ως πότε θα κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό;

Όλοι μαζί μπορούμε. Ας το τολμήσουμε………………………σήμερα

πηγή