Granazi Radio

Η αποχή, το σαμποτάζ και οι διάφορες λογικές αντιπροσώπευσης..

Από τη συζήτηση για το κείμενο Ακολουθώντας την λογική της παράκαμψης στους ΣΧΣ .

 

Σημείωση malamadre: Τα 2 σχόλια που δημοσιεύω είναι σχόλια που έκανα στην κουβέντα που αναπτύχθηκε τις προηγούμενες ημέρες στην δημοσίευση του arsenelupin: Ακολουθώντας την λογική της παράκαμψης. Δυστυχώς ειδικά το 2ο σχόλιο που ήταν και το μεγαλύτερο και εκτιμώ εξηγούσε καλύτερα πολιτικά την στάση μου συνολικά σε λογικές αντιπροσώπευσης και όχι μονάχα στις εκλογές, εξαφανίστηκε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα λόγω της άλλης κουβέντας που είχε πάρει φωτιά εχθές και συνεχίζεται και μέχρι σήμερα και έχει σχέση με τα σεξουαλικά προβλήματα ενός φασιστάκου που διόλου δεν ενδιαφέρουν ούτε εμένα και εκτιμώ ούτε και το σύνολο των γυναικών.

1ο σχόλιο

Το σύστημα δεν πέφτει ούτε με την συμμετοχή ούτε με την αποχή από τις εκλογές και όποιος τείνει προς την μία η την άλλη κατεύθυνση αντίληψης καταντάει επικίνδυνα γραφικός. Πρέπει να ξεπεραστούν επιτέλους οι λογικές “άμυνας” που εμφανίζονται στους “ψηφοφόρους” με το που τολμήσει κάποια να μιλήσει για αποχή.

Καταρχάς αξίζει να σημειωθεί πως το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου που θα απέχει από τις εκλογές δεν είναι υποκείμενα που διέπονται από τις αναρχίζουσες ιδέες ή να παλεύουν για την καταστροφή της κυριαρχίας. Είναι κόσμος που πιστεύει πως με αυτόν τον τρόπο θα “τιμωρήσει” τους πολιτικούς εκφραστές του, θα αντιδράσει απέναντι στο υπάρχον και θα διατελέσει την προσωπική του “επανάσταση”, κόσμος που τους έχει σιχαθεί όλους (ακόμα και τα αδιαμεσολάβητα μορφώματα περιμένοντας καρτερικά να τρέξουν εκείνα για τον κώλο του) και κυκλοφορεί με την αποψάρα του δεξιά – αριστερά, μην έχοντας σπάσει στο ελάχιστο την λογική της ανάθεσης , περιμένοντας για άλλη μια φορά “άλλοι” να πάρουν την ζωή του στα χέρια “τους”. Έτσι για να μην γελιόμαστε πως είναι και κάνα πρόταγμα από μόνο του.

Από την άλλη και η άποψη που λέει πως “θα ψηφίσω ένα μικρό κόμμα για να υπάρχει ακυβερνησία ώστε να ταρακουνήσω το σύστημα” είναι πολύ απλοϊκά βαλμένη και πέφτει σε σοβαρότατα λάθη. Καταρχάς αναπαράγει την ψευδεπίγραφη “μπετόν αρμέ” λογική που υιοθετεί και η καθεστωτική αριστερά κατά κύριο λόγο πως “μπορούμε από μέσα να χτυπήσουμε την καρδιά του συστήματος”. Ξεχνάμε όμως πως σε ένα παιχνίδι που έχει στηθεί από την κυριαρχία δεν είναι μονάχα τα “ζάρια πειραγμένα” αλλά έχει μελετηθεί διεξοδικά και η οποιαδήποτε εναλλακτική περίπτωση συνέχισης και εδραίωσης της. Ούτως ή άλλως ένα από τα δομικά υλικά του καπιταλισμού είναι η ευελιξία του και η προσαρμοστικότητα του. Στα ίδια λάθη εξάλλου έπεσαν διάφορες και διάφοροι που έδιναν “αγώνα” στο τελευταίο μνημόνιο που ψηφίστηκε ώστε να πείσουμε τους αφέντες μας να μην ψηφίσουν το μνημόνιο και στήθηκε η ανάλογη παράσταση με τα μίντια να παίρνουν φωτιά για την παρακολούθηση της συνεδρίασης. Είναι βαθιά γελασμένες όσες και όσοι πίστεψαν πως αν δεν ψηφιζόταν το μνημόνιο τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Τα σενάρια παίρναν και δίναν εκείνη την περίοδο για το “χάος” που θα δημιουργούταν σε περίπτωση μη ψήφισης, αντίστοιχα με τα σημερινά εκλογολαγνικά για το “χάος της ακυβερνησίας”. Κι ενώ πολλές από εμάς το παίζουμε πως δεν μασάμε το κουτόχορτο των καθεστωτικών ειδήσεων αποδεικνύουμε πως το παραμασάμε τελικά, καταλήγοντας να αναπαράγουμε τα ίδια πράγματα που αναπαράγει η Τρέμη και Γιαννάκης ο Πρετεντέρης στα δελτία των 8 και όχι μόνο, νομίζοντας πως θα τους αιφνιδιάσουμε κιόλας και θα βρεθεί το σύστημα ξαφνικά στον γκρεμό (λες και δεν θα έχει υπάρξει και η ανάλογη προετοιμασία από πλευράς εξουσιαστών).

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η αποχή, η μη αποχή, το άκυρο, τα μικρά κόμματα, η ψήφο στην αριστερά για να μην βγει η ΧΑ και μας κάνει ντα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Το πρώτιστο ζήτημα είναι η συνείδηση. Η επαναστατική συνείδηση αποδόμησης της ανάθεσης, όπου απλά και μόνο κομμάτι της είναι η μη συμμετοχή σε αντιπροσωπευτικές λογικές. Δεν μου λέει τίποτα να μην διαλέγω αφέντη στις εκλογές, ενώ να τον διαλέγω στην δουλειά, στην ερωτική σχέση, στην οικογένεια, στις κοινωνικές διενέξεις, στην “οριζόντια” συλλογικότητα που συμμετέχω. Η μη συμμετοχή στις εκλογές δεν είναι και κάνα πρόταγμα από μόνο του αν δεν συνεπάγεται από την αντίληψη και υιοθέτηση στάσης ζωής της αποδόμησης της ανάθεσης και των απανταχού εμφανιζόμενων αφεντών και αφεντισσών. Δεν φτάνει λοιπόν να μην τους ψηφίζεις, πρέπει και να τους πολεμάς. Και εκεί είναι κατά την εκτίμηση μου το πεδίο που πρέπει να ασχοληθούμε. Δεν με ενδιαφέρει να στηθεί μια στρατιά από νέα άβουλα ζόμπι που νομίζουν ότι ζούνε, ενώ ήδη θα έχουν υπογράψει την εκτέλεση τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Μια πρόταση που έχω στο μυαλό μου (ας μην καταγραφεί ως “αυθεντία” αλλά απλά ως μία ακόμα πρόταση): Για μένα το ζήτημα είναι θα έλεγα το σαμποτάζ και η ακύρωση των εκλογικών διαδικασιών. Λαϊκές συνελεύσεις υπάρχουν, άλλες συλλογικότητες με διάθεση επίσης, θα μπορούσαμε να συναποφασίσουμε/συνδιαμορφώσουμε με τους ανθρώπους που ερχόμαστε σε πολιτική επαφή να γίνουν πράγματα (στο όριο των εκάστοτε δυνατοτήτων μας που θα έχουμε βάλει εμείς) έξω από τα εκλογικά κέντρα εκείνες τις ημέρες και προφανώς και την ημέρα των εκλογών. Να εκφραστεί η διάχυτη κοινωνική οργή σε όσο το δυνατόν περισσότερα εκλογικά κέντρα, ατομικά ή συλλογικά, διαλύοντας στην ουσία το πανηγύρι τους ξεφεύγοντας από τα στενά όρια συμμετοχής ή μη συμμετοχής μας.

2ο σχόλιο που έγινε έπειτα από την κριτική και κάποιων άλλων υποκειμένων σε αυτά που είχα γράψει (blackjack, dimi, επιβολής, sphaeragroup)

@blackjack

Σχετικά με το πόσο ξεκάθαρο είναι για το ποιοι είναι οι εξουσιαστές με έχει καλύψει σε σημαντικό βαθμό ο dimi. Να σημειώσω πως δεν έκανα κάποιο διαχωρισμό “τάσεων” (συνειδητά) καθώς είναι πολύ παραπάνω από δύο και τουλάχιστον στα καλοπροαίρετα υποκείμενα θα πρέπει να υπάρξει η ανάλογη σύνθεση χωρίς τις ανάλογες υποχωρήσεις (τουλάχιστον όσον αφορά τις ριζικές αντιλήψεις της καθεμιάς μας). Ακόμη οι λογικές πριονισμού του κλαδιού ποτέ δεν μου πολυάρεσαν καθώς πέφτουν στο σφάλμα της “χρηστικής ηθικής” που κανένας όσο και καλοπροαίρετος και να είναι δεν έχει καταφέρει να αποδεσμευτεί από πάνω της.

Άλλο να αποδέχεσαι την κοινωνική απεύθυνση και την κατά καιρούς σύμπραξη με ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας και άλλο να κάνεις σοβαρότατες εκπτώσεις στην στάση σου επειδή ο “κόσμος δεν είναι έτοιμος”. Αυτή η φράση δυστυχώς εμπεριέχει πολύ περισσότερο ρεφορμισμό απ’ όσο θα μπορούσαμε να καταλάβουμε κατά καιρούς καθώς συμπλέουν με αυτήν από “αναρχικοί” μέχρι και οι πιο αντιδραστικοί, καθωστικοί αριστεροί. Δεν παλεύω για ολόκληρη την κοινωνία, παλεύω πρώτα και κύρια για τον εαυτό μου ενώ διακατέχομαι θα έλεγα από πολύ ισχυρά χαρακτηριστικά κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά δεν θα γίνω υπηρέτης κανενός αντιδραστικού που στο όνομα της κοινωνίας θα ξεράσει τον ιεραρχικό του λόγο. (προφανώς δεν αναφέρομαι σε σένα, κουβέντα κάνουμε).

Προσωπικά δεν θεωρώ πως δεν υπάρχουν προτάγματα (μια χαρά υπάρχουν) αλλά ότι φοβόμαστε να τα αναφέρουμε καθώς έχουμε συνηθίσει να “αντιστεκόμαστε” στην κυριαρχία ενώ όταν έρχεται η ώρα να “δημιουργήσουμε”, να προτείνουμε, να συμπράξουμε κάνουμε δυστυχώς μοκο. Πιστεύω πως μια σοβαρή αυταπάτη μας είναι πως περιμένουμε με κάποιον μαγικό τρόπο “όλος ο κόσμος” να ενωθεί κάτω από μία και μοναδική ιδέα (την δικιά μας) ώστε να εξεγερθεί και να επαναστατήσει. Αυτή είναι μια πολύ προβληματική αντίληψη. Δεν θεωρώ εχθρική οποιαδήποτε πολυμορφικότητα αναπαραχθεί στο επαναστατημένο κοινωνικό πεδίο που θα έχει αναπτυχθεί σε μικρές συνελεύσεις/ομάδες/συλλογικότητες με διάθεση πολιτικού συντονισμού (και όχι την μεγάλη συνελευσάρα των εκατομμυρίων που θα τα έχουμε και καλά όλα ληγμένα αλλά στην ουσία αν πάει έτσι το πράγμα θα έχουν διεξαχθεί οι πιο σημαντικές ιστορικές συγκρούσεις στο εσωτερικό μας και θα έχουμε αλλάξει στόχευση πριν καν το πάρουμε χαμπάρι). Μέχρι ενός σημείου λοιπόν καλά γράφτηκε το “θα δούμε” στο κείμενο με την έννοια ότι δεν υπάρχει έτοιμη η μαγική προταγματική ατζέντα και απλά περιμένουμε στρατιωτάκια να την υλοποιήσουν. Από την άλλη, την διαφωνία μου την εξέφρασα ήδη πιο πάνω.

Αντίστοιχα λοιπόν και σε αυτά που λες (και ο επιβολής) για το σαμποτάρισμα όπως είπα και προηγουμένως δεν σκοπεύω να κάνω έκπτωση στην δράση μου επειδή κομμάτια της κοινωνίας (όχι ολόκληρη πάντως και αυτό έχει σημασία) είναι αντιδραστικά. Και το Δεκέμβρη γίναν πράγματα που θεωρούσαμε πως η κοινωνία δεν θα τα δεχθεί καλά, αλλά τελικά μια χαρά τα δέχθηκαν διάφορα κομμάτια της. Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα το πόσο εντατικοποιήθηκε από τότε η πρακτική της απαλλοτρίωσης σούπερμάρκετ και του πόσο ευρεία κοινωνική αποδοχή έχει πάρει. Από την άλλη σκέψου πόσο πίσω θα ήμασταν αν ετεροκαθορίζαμε πάντα την δράση και τον λόγο μας με βάση τις κοινωνικές νόρμες και όχι με βάση τις αρνήσεις και τις ανάγκες μας. Πόσο πίσω θα ήταν οι αντάρτες πόλης, οι απελευθερωτές ζώων, οι διάφορες οριζόντιες συλλογικότητες, οι αντιφασίστες, οι αντισεξίστριες και οι queer, οι ριζοσπάστες φοιτητές που έχουν σαμποτάρει και στο παρελθόν εκλογικές διαδικασίες, όλες μας τέλος πάντων. Όλα αυτά δεν τα βάζω ούτε δογματικά ούτε με λογικές πρωτοπορίας αλλά με τις διάχυτες ανάγκες της καθεμιάς μας για πολυμορφικότητα.

Επίσης δεν μπορώ να βρω την γέφυρα στην συμμετοχή μου σε μια αυθόρμητη κουβέντα που θα προκύψει σε έναν καφενέ σε ένα χωριό 100 κατοίκων με την συμμετοχή μου σε έναν αντιπροσωπευτικό μηχανισμό εξουσίας όπως είναι οι εκλογές. Υπάρχουν ριζικές διαφορές και πέρα από τις όποιες εξουσιαστικές πτυχές μπορεί να έχει μια αυθόρμητη κουβέντα σε ένα καφενείο, δεν θα με περιλάβει και καμιά διμοιρία αν τοποθετηθώ και την πέσω στους τοπικούς αφεντάδες (που σίγουρα θα υπάρχουν, αυτοί είναι σαν τα μαργαριτάρια).

Προφανώς η εκλογικη διαδικασία είναι μια διαδικασία εκτόνωσης ή ακόμα καλύτερα θα έλεγα “φαντασιακής ονείρωξης” ότι στέλνουμε το μήνυμα μας και αντιδράμε. Επίσης δεν τρέφω καμία αυταπάτη για τους κόκκινους φασίστες ή άλλα κομμάτια της καθεστωτικής αριστεράς πως θα ανατρέψουν την σκληρή υλική πραγματικότητα. Πέρα από το γεγονός πως πάλι πέφτουμε στην παγίδα της “ανάθεσης” βάζοντας άλλους να ανατρέψουν αυτό που πρέπει να ανατρέψουμε εμείς, αυτά τα κομμάτια αποτελούν τα καλύτερα αναχώματα του συστήματος, μερικές φορές ίσως και καλύτερα από τους φασίστες. Ο Σύριζα φλερτάρει και με ΚΚΕ και με τον φασίστα καμμένο και με οικολόγους και παίζει το χαρτί της “ξεφτιλοενότητας”, το ΚΚΕ δογματικό αλλά κλείνει κρυφά και το μάτι στον σύριζα, οι ανταρσύα από δίπλα μπας και τους κάτσει και καμιά έδρα κοκ. Ειλικρινά έχω συνδιαλλαγεί με αυτά τα καθίκια πολύ περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα (και σε κοινές καταλήψεις και ως στέλεχος αριστερού κόμματος στο παρελθόν) και τέτοιος ανομολόγητος καρεκλοκενταυρισμός, έρωτας με την ιεραρχία και θεσμολαγνεία ξεπερνάει και ισοπεδώνει κατά πολύ τα όρια του αριστερου, του κομμουνιστή του ριζοσπάστη (με την έννοια ότι ριζοσπάστης είναι αυτός που χτυπάει την “ρίζα” ενός προβλήματος και όχι τα “κλαδιά του εκλογικού μηχανισμού”). Δεν περιμένω τίποτα από αυτούς, τουλάχιστον καλύτερο. Ακόμα και στον δρόμο να κατέβουν, θα λυσσάνε για να συσπειρώσουν την δυναμική του μαγαζιού τους και για να κάνουν επίδειξη του κομματικού στρατού τους ή ακόμη για να καταστείλουν μαζί με τα ΜΑΤ κοινωνικές εξεγέρσεις (πριν έρθει η 20 Οκτώβρη των ΚΝΑΤ η αλέκα το’λεγε ανοιχτά πως αν συνεχιζόταν ο Δεκέμβρης του ’08 θα έβγαιναν στους δρόμους για να μαζέψουν τους “ασφαλιτοπράκτορες” αναρχικούς”). Ας μην τρέφουμε τουλάχιστον για δαύτους λοιπόν καμία αυταπάτη.

Οι απο τα κατω οργανώσεις δεν χρειάζεται να ετεροκαθοριστούν με τις κοινωνικές νόρμες για να απευθυνθούν στην κοινωνία (όχι σε όλη έτσι γενικά) και να “καταλήξουν” και mainstream. Άλλο κοινωνική απέυθυνση, άλλο έκπτωση στον λόγο μου, άλλο ετεροκαθορισμός με την κοινωνία, άλλο κοινωνισμός στα όρια του ρεφορμισμού και άλλο τοποθετούμαι σταράτα όπου και να βρεθώ προσπαθώντας να συμπαρασύρω μαζί μου κοινωνικά κομμάτια σε σύγκρουση με το υπάρχον κι ας έχουμε ακόμα και εμβρυακή σύνθεση απόψεων. Δεν θέλω να γίνουν όλοι όπως εγώ ούτε παλεύω για αυτά που έχω στο κεφάλι μου να γίνουν κυρίαρχο πολιτικό μόρφωμα (απέναντι σε ποιους? καθώς για να υπάρχει κυρίαρχο θα πρέπει να υπάρχει και μειοψηφικό πολιτικό μόρφωμα). Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά με αυτό που λέω καθώς δεν ξέρω αν γίνομαι πλήρως κατανοητός αλλά πιστεύω πως δεν μπορούμε από εδώ να υποκαταστήσουμε πλήρως την κουβέντα σε φυσικό επίπεδο.

@επιβολής

Για το σαμποτάζ τα είπαμε και πιο πάνω. Το μόνο που θέλω να σημειώσω μονάχα είναι πως αυτή η διάχυτη κοινωνική οργή παρόλο που είναι διάσπαρτη σε περιορισμένους πολιτικούς κύκλους έδειξε σε παρελθοντικά εξεγερτικά γεγονότα πως μια χαρά μπορεί να κοινωνικοποιηθεί και από άλλα κομμάτια (12 Φλεβάρη, Δεκέμβρης 08, 5 Μάη)ενω επίσης απαξιώθηκαν πολλές θεσμικές μορφές ανάθεσης σε τέτοια γεγονότα, ακόμα και του ελευθεριακού χώρου. Ας παλέψουμε λοιπόν για την ουτοπία πριν μας σκοτώσει η πραγματικότητα. Οι αντίληψη με τους “προδότες” δεν είναι στάσιμη, αλλάζει όπως αλλάζουμε κι εμείς. Στο χέρι μας είναι να μην γίνει “έξω οι κερατάδες οι ξένοι που παίρνουν τα λεφτά μας και βιάζουν τις γυναίκες μας” ή “μια χούντα θέλουμε, τότε δεν πείναγε ο κόσμος” και να γίνει αντίληψη αντίστασης και σύγκρουσης με το υπάρχον. Συγγενικά μου μέλη συμμετείχαν όλο το καλοκαίρι στους αγανακτισμένους και πάνω κάτω έχουν τις αντιλήψεις περί “προδοτών”. Καθημερινά παρεμβαίνω και τους ανοίγω κουβέντες συνολικότερα για μια σειρά από θεματικές πιο διευρυμένες από το στενό “κλέφτες πολιτικοί” και μια χαρά εξελίσσονται οι άνθρωποι πολιτικά εκεί που δεν είχαν πατήσει πόδι για χρόνια σε καμία συνελευσιακή διαδικασία.

Καταλήγοντας το γεγονός του αν θα μπει η ΧΑ στην βουλή η όχι με αφήνει παγερά αδιάφορο (να μη πω προβοκατόρικα κιόλας ότι θα’θελα να μπει για να δω τις ξεφτιλισμένες συστημικές αντιδράσεις από διάφορο κόσμο). Η κοινωνική νομιμοποίηση που δέχεται δεν έχει να κάνει με το αν θα μπει στην λέσχη των 300 υπηρετών του συστήματος. Στον δρόμο και στον λόγο μας τσακίζεται ο κοινωνικός εκφασισμός και όχι με την ψήφο μας. Να δω αν θα μπει τι στάση θα κρατήσουν διάφορες “αριστερές” και “δημοκρατικές” κουφάλες όταν θα μπαίνει και θα χαιρετάει ναζιστικά ο Τουρκόσπορος Κασιδιάρης. Να δω αν θα αποχωρήσουν από την βουλή ή αν θα την αναγνωρίσουν. Να δω γιατί όλοι μας θιγόμαστε ξαφνικά μονάχα με τον φασισμό της ΧΑ και γιατί δεν μας ταράζουν οι άλλοι φασίστες της Βουλής. Γιατί δεν κάνουμε ανάλογο μέτωπο ενάντια στον Καμμένο, στην ΝΔ, στο ΛΑΟΣ, στο ΕΠΑΜ, στο ΠΑΣΟΚ, στο ντοράκι, στους κόκκινους φασίστες του ΚΚΕ που ήταν αγκαζέ με τον κασιδιάρη στους χαλυβουργούς ενώ σε άλλα πολιτικά υποκείμενα μόνο τα κεφάλια δεν τους άνοιξαν. Όλα αυτά τα αναχώματα τα θέλει ο καπιταλισμός, δήθεν για να αναδεικνυει την διαφορετικότητα του “σταράτου φασίστα χρυσαυγίτη” με τον “κοσμοπολίτη” του ΛΑΟΣ ή τον “φιλελεύθερο” της ΝΔ. Μην ξεχνάμε πως η Ναζιστική Γερμανία δεν θα είχε φτάσει τόσο μακρυά αν δεν είχε δεχθεί την πραγματικά τεράστια ενίσχυση τόσο σε οπλισμό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο από τον “κοσμοπολίτη” Μπους (τον μπαμπάκα) και διάφορους αμερικάνικους διεθνείς τραπεζικούς κολοσούςτην ίδια στιγμή που οι δυνάμεις της Συμμαχίας ήταν σε πόλεμο μαζί τους.

Ο φασισμός κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσα μας με σβαστιγγα ή χωρίς. Αν εμείς βλέπουμε μονάχα τον πρώτο τότε μάλλον θα πρέπει να αλλάξουμε αντιφασιστικά γυαλιά. Την Λερναία Ύδρα ο Ηρακλης πάντως την σκότωσε κόβωντας όλα τα κεφάλια, όχι μονάχα το ένα..

Συντροφικά