Ασφυξία
Πριν δύο χρόνια, ο Νίκος Κοτζιάς, σημερινός υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, είχε αφήσει το συγγραφικό του στίγμα στα πράγματα με το βιβλίο “Ελλάδα, αποικία χρέους”, κάνοντας και μια γενικότερη αποτίμηση του χαρακτήρα της Ευρώπης, προσδίδοντας σε αυτήν, τη διάσταση ενός γερμανοκρατούμενου οργανισμού. Ήταν η περίοδος που είχε κορυφωθεί στη χώρα μας η αβεβαιότητα, με την τότε αλαζονική κυβέρνηση να επιχειρεί να κερδίσει χρόνο με μια κίνηση ρελάνς (λέγε με “ανασχηματισμό”). Η ασφάλεια που προσέδιδε στον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του η θέση τους ως αντιπολίτευσης, επέτρεπε στο καθένα εξ’ αυτών να προβαίνει σε μια ακατάσχετη παροχολογία και να διατυμπανίζει θέσεις όπως αυτή της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ, όπως αυτή της συνολικής καταγγελίας του μνημονίου, της διαγραφής μέρους του χρέους, της διεκδίκησης των αποζημιώσεων, της κατάργησης όλων των ιδιωτικοποιήσεων, της ανάκτησης της χαμένης αξιοπρέπειας των Ελλήνων και άλλων ανέξοδων – μέχρι τότε – δηλώσεων. Οι συμπολίτες μας έδειχναν να πείθονται από τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι το οποίο ενισχυόταν από την οφθαλμοφανή ξενοδουλεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Όπως είναι φυσικό, όλες οι προεκλογικές εξαγγελίες της σημερινής κυβέρνησης είναι αυτή τη στιγμή στον αέρα, και το μόνο χαρτί το οποίο απέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό της γενικόλογης “αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης” (sic). Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα που μπορούν να τσαλακώσουν σαν χάρτινο πυργάκι το πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και το ενδιαφέρον για την ανθρωπιστική κρίση συμβαδίζουν, αξίζει όμως να σταθούμε για λίγο στο πόσο η επικοινωνιακή διαχείριση του όλου πράγματος έχει αποκοιμίσει τον ελληνικό λαό. Ο Αλέξης Τσίπρας, τοποθέτησε στο Υπουργείο Οικονομικών έναν αναμφίβολα ικανό άνθρωπο, του οποίου η ικανότητα μεταξύ άλλων έχει να κάνει με την έξυπνη διαχείριση του πλήθους. Αν κάποιος κοιτάξει το τι κέρδισε από αυτά που προεκλογικά απαιτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα δει ότι έκανε μια τρύπα στο νερό. Σε ένα μεγάλο μέρος όμως της κοινής γνώμης (το μεγαλύτερο ίσως), η όλη διαχείριση της “διαπραγμάτευσης” φαντάζει επιτυχής. Κι αυτό διότι στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε ο Έλληνας ήταν έναν “μικροτσαμπουκά” για να αισθανθεί μια ψευδαίσθηση δήθεν αξιοπρέπειας, με ένα – δυο φαινομενικά βαρύγδουπα “όχι”, άσχετα αν αυτά έκρυβαν από πίσω πολλαπλά “ναι”. Έχοντας φάει τόσα χαστούκια από τους προηγούμενους, η εικόνα ενός τύπου με μια σημειολογία και έναν λόγο που επιφανειακά διαφοροποιούνταν, του αρκούσε. Ο Βαρυφάκης, ως τόσο ευρωλάγνος όσο και λαοπλάνος, ήξερε να ελιχθεί τις κατάλληλες στιγμές μεταξύ “οικονομικού εναλλακτισμού” αλλά και να καθησυχάζει τον μέσο Ελλήνα με τη σιγουριά του Ευρώ, και τελικά μέσα από σοβαροφανείς ιδέες άνευ ουσιαστικού περιεχομένου να αφήνει στο τέλος μια αίσθηση ανακούφισης τόσο στα ΜΜΕ, όσο και στον κόσμο.
Η Ελλάδα για ακόμα μια φορά βρίσκεται σε σύγχυση και ασφυξία. Η κρίση είναι πράγματι ανθρωπιστική και κρίση Αξιών, όμως με πολιτικούς που εξ’ ορισμού ειδικεύονται στην απατεωνιά και στον λαϊκισμό, είναι ακατόρθωτο να ελπίζει. Στην περίπτωσή μας, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε όλα αυτά τα χρόνια δημιουργήσει ένα μικρό αλλά δυναμικό υπόστρωμα “φωνακλάδων”, πολλοί από τους οποίους βρίσκονται τώρα σε αμηχανία από την αφερεγγυότητά του αλλά που τελικά πείθονται από τον μηχανισμό ως κοινοί κομματικοί κλακαδόροι, και η εξαπάτηση συνεχίζεται. Η παγκόσμια ελίτ συνεχίζει να καταδυναστεύει την Ελλάδα, η οποία επαιτεί, πότε τις ΗΠΑ, πότε την Ευρώπη, ενίοτε και κάποιον άλλο “ισχυρό” όπως η Ρωσία ή η Κίνα για μια βοήθεια, συνεχίζοντας την καταστροφική της πορεία. Και για να επιστρέψουμε στην αρχή του άρθρου μας, είναι πολύ βολικό να γράφεις βιβλία για αποικιοκρατίες και να παρουσιάζεις την Ελλάδα σαν “φτωχό συγγενή” (που είναι). Απαιτεί όμως θάρρος σε αυτόν που του δίνεται η όποια ευκαιρία να λαμβάνει αποφάσεις, να μην ενισχύει τη δυσμενή θέση στην οποία βρισκόμαστε. Βεβαίως και όσοι έχουν καθαρό μυαλό και καθαρή ματιά δεν εναποθέτουμε καμία ελπίδα στον ΣΥΡΙΖΑ, οπως και σε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα. Αυτοοργανωνόμαστε, επικοινωνούμε, προετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα…
