Granazi Radio

Δυτική Δημοκρατία: Αξίζει να σκοτώσεις για χάρη της;

Μεταφράζει (ελεύθερα) και μεταφέρει από το εξαιρετικό blog Life on Wheels ο DrAluca.

Έχω λόγο; Έχω φωνή; Ένα ερώτημα που έχω κάνει πολλές φορές στον εαυτό μου. Έχω, φυσικά, και την χρησιμοποιώ αυτήν ακριβώς την στιγμή για να μιλήσω, για να μιλήσω όποτε το θελήσω, και για να πω οτιδήποτε επιλέξω.
Τότε το ερώτημα είναι, γιατί κανείς δεν ακούει. Γιατί κανείς δεν ακούει αυτά που έχουν να πουν οι νέοι άνθρωποι; Γιατί κανείς δεν μας εκπροσωπεί;
Και η απάντηση είναι η εξής: Γιατί έχουμε δημοκρατία, μια “ΜεγαλοΒρετανική” δημοκρατία. Μια δημοκρατία των εκλεκτών, μια δημοκρατία των δυνατών, μια δημοκρατία που προσπαθεί να εξαγκωνίσει όσους δεν ειναι πειθήνιοι. Είναι μια αλλαζονική ιδεολογία, που συγκαταβαίνει και καταδικάζει και πατρωνάρει όσους της εναντιώνονται.
Αξίζει να σκοτώσεις γι αυτήν; Φυσικά και αξίζει. Αλλιώς, χωρίς σκοτωμούς, δεν θα υπήρχε εξαρχής. Και πανω απ’ όλα, δεν είναι καν δημοκρατία.

Θα πάρω μερικά λεπτά για να αναλύσω την κατάσταση της κοινωνίας μας. Ας πάρουμε το θέμα των γυναικείων δικαιωμάτων: Πώς αποτιμάται η γυναίκα στην κοινωνία μας, πως αντιμετωπίζονται οι γυναικες, και τι κάνει εμπράκτως η κοινωνία μας για να υπερασπιστεί και να προωθήσει τα δικαιώματα ενός ιστορικά καταπιεσμένου και περιθωριοποιημενου τμήματός της;
Στην Αγγλία γυναίκες ξυλοκοπούνται καθημερινά από τους γονείς τους. Στην Αγγλία γυναίκες νοσηλέυονται σε καθημερινή βάση, εξαιτίας βίας που δέχτηκαν απο τον σύντροφο η τον σύζυγο τους. Στην Αγγλια γυναίκες δολοφονούνται κάθε βδομάδα, από ανθρώπους που θα έπρεπε να τις αγαπούν και να τις προστατεύουν. Στην κοινωνία μας οι γυναίκες προβάλλονται ως αντικείμενα για σεξουαλική και οπτική απόλαυση και τίποτα περισσοτερο. Στα ΜΜΕ πουλάμε, πακετάρουμε, και διαφημίζουμε το σεξ σε όλο και μικρότερες ηλικίες. Τι κάνουμε ως κοινωνία για να προστατεύσουμε τις γυναίκες;
Οι άντρες που δέρνουν τις κοπέλες ή τις συζύγους τους, που επιτίθεντε βίαια στις γυναίκες με τις οποίες ζουν και κοιμούνται μαζί, το πολύ πολύ να έρθουν αντιμέτωποι με μια καταδίκη μερικών ετών. Πολλοί εξ αυτών, όταν απελευθερώνονται, κάνουν ακριβώς το ίδιο.

Τι κάνουμε ως κοινωνία για να προστατεύσουμε τους νέους ανθρώπους; Τι κάνουμε ώστε να προωθήσουμε ενεργά αυτά τα νέα μυαλά, τους ανθρώπους που κρατάνε το μέλλον μας στα χέρια τους, τους ανθρώπους των οποίων το χαμόγελο φωτίζει τη μέρα μας και των οποίων τα μάτια θα βλέπουν για πολλά ακόμα χρόνια αφότου εμείς φύγουμε από την Γη; Πως αξιοποιούμε τις προοπτικές τους, και τους ενθαρρύνουμε να πετύχουν? Τους βομβαρδίζουμε καθημερινά με διαφημίσεις, και τους ταίζουμε καταναλωτισμό και συνεχή μονομανία με τα υλικά αγαθά.
Και όταν τα μαγαζία λεηλατώνται και τα αγαθά που ήταν στις βιτρίνες, τα αγαθά που λέμε στους νέους ότι τους είναι απαραίτητα για να ζήσουν, κλαπούν ή λεηλατηθούν …ΛΟΙΠΟΝ! Τότε είναι η ώρα να καταδικάσουμε τους νέους ανθρώπους, να τους δαιμονοποιήσουμε,  και να απομονώσουμε αυτό το “αρρωστημένο κομμάτι της κοινωνίας μας”. Στην πραγματικότητα, εγώ πιστεύω πως αυτοί που λεηλατούν τους φυσικούς πόρους σε ολόκληρες ηπείρους, είναι οι “κατώτεροι” της κοινωνίας μας.

Τι κάνουμε για να καταπολεμίσουμε τον ρατσισμό, να ενδυναμώσουμε και να σεβαστούμε τις εθνικές μειονότητες και να προωθήσουμε την φυλετική αρμονία; Άνθρωποι διαφόρων φυλών, αλλά κατά πλειοψηφία μαύροι, πεθαίνουν όντας υπό κράτηση από την αστυνομία και δεν αποδίδονται ευθύνες σε κανέναν. Όπως είπε κάποτε και ο Benjamin Zephaniah, “Πώς συμβαίνει και οι δολοφονημένοι μάυροι, δεν έχουν δολοφόνους;”

Αυτό ήταν γραμμένο σε ένα ποίημα, αφιερωμένο στον Stephen Lawrence. Όταν ο Nelson Mandela ήρθε να επισκεφθεί την μητέρα του, Doreen, το 1993 της είπε, “είμαστε συνηθισμένοι σε αυτά στην Νότιο Αφρική, όπου οι ζωές των μαύρων είναι αναλώσιμες. Αλλά δεν ήξερα πως ήταν έτσι τα πράγματα στο Μ. Βρετανία.” Χρειάστηκε να περάσουν 18 χρόνια μέχρι οι γονείς του Stephen Lawrence να δουν δύο, δύο από τους πέντε δολοφόνους του γιου τους στην φυλακή.

Πέντε άνθρωποι που η ίδια η αστυνομία γνώριζε οτι ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατό του.Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια ακούραστης προσπάθειας.

Χρειάστηκε μια δημόσια έκθεση το 1999 η οποία επιβεβαίωνε, αυτό που οι περισσότεροι γνωρίζαμε ήδη, οτι η αστυνομία είναι θεσμικά ρατσιστική. Οπότε, πότε εξαφανίστηκε αυτός ο “θεσμικός ρατσισμός”; Εγώ πάντως είμαι μεγάλος υποστηρικτής της δημοκρατίας μας.Είναι 30 φορές πιθανότερο για την αστυνομία, να σταματήσει για έλεγχο έναν μαύρο, οπότε είναι θεωρητικά απίθανο να με σταματήσουν και να με ψάξουν. Μπορεί να με τραβολογάνε από το αναπηρικό μου καρότσι κάθε τόσο, αλλά τουλάχιστον δεν θα με κατηγορήσουν ως έμπορο ναρκωτικών ή μέλος συμμοριας αμέσως μετά.

Τι κάνουμε ώστε να προωθήσουμε την ισότητα των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνία μας; Για αρχή τους απαγορεύεται η μετακίνηση με δημόσια μέσα μεταφοράς λόγω μη προσβασιμότητας. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς που έχουν πρόσβαση, τα λεωφορεία για παράδειγμα, παρενοχλούνται από τους οδηγούς, αντιμετωπίζονται ως βάρος, τους αρνούνται την είσοδο, τους αγνοούν, τους εκφοβίζουν και τους ταπεινώνουν σε καθημερινή βάση. Οι άνθρωποι με αναπηρία κατηγορούνται ως τσαμπατζήδες και τα προνόμιά τους, τα οποία είναι τόσο πενιχρά ωστέ κανείς δεν μπορεί να ζήσει από αυτά, είναι από τα πρώτα τα οποία περικόπτονται. Στην πραγματικότητα, πιστεύω πως η κυβέρνηση, η οποία ζηταει 60.000.000£ ωστε να αγοραστεί μια βάρκα για την βασίλισσα επειδή είναι ακόμα ζωντανή, είναι μεγαλύτεροι τσαμπατζήδες.

Είναι επικίνδυνα εύκολο, πιστεύω, να χάσεις τις ελπίδες σου σε αυτήν τη χώρα. Μας ποτίζουν με προπαγανδιστικά μηνύματα, από το πρωί εως το βράδυ, μας λένε πως το πολιτειακό μας σύστημα είναι το καλύτερο μοντέλο, το μοναδικό μοντέλο, και πως, πραγματικά, οι υπόλοιποι άνθρωποι του πλανήτη μας ικετεύουν να παρέμβουμε, ώστε να τους δώσουμε το δώρο της δυτικής δημοκρατίας. Φυσικά αυτό δεν είναι αλήθεια. Από προσωπικές μου εμπειρίες, βλέπω πως οι άνθρωποι στον υπόλοιπο κόσμο, παλεύουν για τα δικά τους μοντέλα, ανεξάρτητα απο εξωγενείς παρεμβάσεις, και τα καταφέρνουν μια χαρά. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Βενεζουέλα. Στην χώρα μας υπάρχει κάτι το οποίο μου φαίνεται παράξενο: “αντιπροσωπευτική δημοκρατία”. Η ιδέα οτι χρειαζόμαστε ανθρώπους να μας “αντιπροσωπεύουν”, να παίρνουν τις αποφάσεις μας αντί για εμάς. Ακόμα και αν δεχτούμε οτι αυτό είναι ένα καλό μοντέλο δημοκρατίας, που δεν πιστεύω οτι είναι, είναι προφανές πως αυτοί που έχουν την πολιτική εξουσία δεν μας αντιπροσωπεύουν. Γιατί να ψηφίσω έναν εκ των τριών υποψηφίων, κανένας εκ των οποίων δεν σχετίζεται με το δικό μου υπόβαθρο, δεν έχει γνώση για τις εμπειρίες μου, και δεν γνωρίζει την ιστορία μου;

Στην Βενεζουέλα μιλάνε για συμμετοχική δημοκρατία. Για να εξηγήσουμε, αυτό είναι ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο οι άνθρωποισυμμετέχουν άμεσα στις πολιτικες αποφάσεις και έχουν λόγο στις επιλογές της χώρας τους. Όταν, το 1999, συντασσόταν το σύνταγμα της Βενεζουέλας, εμπλουτίστηκε με τις προτάσεις, τροποποιήσεις και προσθήκες δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Μητέρες, πατεράδες, αδέλφια. Σήμερα μπορείς να αγοράσεις το σύνταγμα, σε έκδοση τσέπης, σε οποιαδήποτε εμπορική γωνιά στο Καράκας. Αυτή τη στιγμή, άρθρα του συντάγματος, βρίσκονται τυπωμένα στις πίσω όψεις πακέτων ρυζιού σε κρατικά επιδοτούμενα σούπερ-μάρκετ στις φτωχογειτονιές. Αυτά είναι σούπερ-μάρκετ στα οποία μπορείς να αγοράσεις υγιεινές και θρεπτικές τροφές, σε τιμές πολύ χαμηλότερες από τις κανονικές. Και εμείς τι έχουμε; Τα Iceland στο Peckham να πουλάνε κατεψυγμένα σκουπίδια, και KFC και McDonald’s στο κέντρο του Brixton. Ευχαριστούμε πολύ, δυτική δημοκρατία.Που υπάρχει το δικό μας σύνταγμα;

Γνωρίζουν οι άνθρωποι αυτής της χώρας, ποια είναι τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους; Ή μήπως αυτά τα δικαιώματα εξαρτώνται άμεσα από τον πλούτο που κατέχεις, το κοινωνικό σου υπόβαθρο και το χρώμα του δέρματός σου; Που είναι η ενθάρρυνση για τους νέους ανθρώπους, ή μάλλον για οποιονδήποτε άνθρωπο, να συμμετάσχει στις πολιτικές διαδικασίες αυτής της χώρας, όταν γνωρίζουν ότι σύσσωμα τα πολιτικά κόμματα τους έχουν ήδη πει ψέματα, και θα συνεχίσουν να τους κοροϊδεύουν και κανείς δεν θα κατηγορηθεί γι’ αυτό; Στην Βενεζουέλα, ένα δημοψήφισμα για την ανάκληση οποιουδήποτε δημόσια εκλεγμένου εκπροσώπου, μπορεί να λάβει χώρα εάν απαιτηθεί ενυπόγραφα από το 20% του εκλογικού σώματος. Μάλιστα το 2004 οι κάτοικοι της Βενεζουέλας το έπραξαν, κάνοντας δημοψήφισμα, με το ερώτημα αν ο Hugo Chavez, πρόεδρος της Βενεζουέλας, έπρεπε να ανακληθεί ή όχι. Από τα 5 περίπου εκατομμύρια κατοίκων, το 58% ψήφισε πως ο Chavez θα έπρεπε να παραμείνει στην εξουσία. Ιδού ενας κατάπτυστος δικτάτορας, ο οποίος κερδίζει τις εκλογές ξανά και ξανά.

Που είναι το δικό μας εκλογικό σώμα, που είναι η δυνατότητά μας να ανακαλούμε τους υποψηφιούς μας; Να ένα ενδιαφέρον θέαμα για όλη την οικογένεια! Δεν υπαρχει καμία τέτοια δυνατότητα, και γι’ αυτό οι νέοι άνθρωποι καταλαμβάνουν τους δρόμους όπου και τους κακομεταχειρίζεται αισχρά η αστυνομία. Όταν η κατάσταση σοβαρεύει, έχουν υπάρξει και αιωρούμενες απειλές πως θα επέμβει ο στρατός. Ξέρετε τι κάνουμε όταν προκύπτει τέτοιο ζήτημα σε άλλες χώρες; Το ονομάζουμε εμφύλιο πόλεμο και ακραία καταστολη, όταν εφαρμόζεται από μια κυβέρνηση που δεν έχει την κοινωνική αποδοχή και απαιτούμε να υπάρξουν κυρώσεις. Επικροτούμε, όταν οι πολίτες των χωρών που δεν μας αρέσουν, κυρίως βασισμένοι στην εξωτερική πολιτική της εκάστοτε χώρας, επιβάλουν κυρώσεις στους κυβερνώντες τους. Όταν κάτι τέτοιο συμβεί σε χώρες που έχουμε κοινά συμφέροντα το αποκαλούμε κοινωνική αναταραχή. Και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε λίγη αναταραχή, έτσι;

Μιας λοιπόν και έχουμε ακόμα μια φορά εκλογές φέτος στην Βενεζουέλα… Πως λοιπόν θα καταγγείλουμε τον Κύριο Δικτάτορα Hugo Chavez αυτή τη φορά; Θα γκρινιάξουμε για την έλλειψη ελευθερίας λόγου στα ΜΜΕ; Σε μια χώρα οπού τα ιδιωτικά ΜΜΕ ενεργά υποστήριζαν, προωθούσαν και καλούσαν σε πραξικόπημα κατά του εκλεγμένου προέδρου της χώρας το 2002. Μπορείτε να φανταστείτε το ITV News να μεταδίδει μηνύματα, στα οποία να καλούν τον κόσμο να κατέβει στο Downing Street, στον αριθμό δέκα, και να βγάλουν τον David Cameron από το σπίτι του; Πιστεύετε πως, σε αυτό το πλαίσιο, το ITV News θα διατηρούσε την αδειά του να εκπέμπει; Πιστεύετε πως αν το ITV News και το Channel 4 αποκαλούσαν τον David Cameron “μαιμού” στο εθνικό δίκτυο, η Βρετανική κυβέρνηση θα το ανεχόταν; Ευτυχώς εμείς δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με τόσο ευτελή ζητήματα, όπως η ελευθερία του Τύπου, μιας και οποτεδήποτε συμμετέχουμε σε πόλεμο, ή όποτε η κατάσταση γίνεται ζόρικη, τα ΜΜΕ γνωρίζουν σε ποιά πλευρά είναι το συμφέρον τους. Εκτός αν, όπως στην περίπτωση του Press TV, έχουν διαφορετική άποψη, δεν είναι καθόλου δύσκολο να εξαφανιστούν απο τον “αέρα”.
Σε ευχαριστώ πολύ Δυτική δημοκρατία, ως δημοσιογράφος. Εκτιμώ αφάνταστα την ελευθερία που μου παρέχεις.

Στην Βενεζουέλα, μια βόλτα από τα barrios, στις φτωχογειτονίες δηλαδή στους λόφους, μέχρι το κέντρο της πόλης, μια βόλτα που παλιότερα έπαιρνε μέχρι και δύο ώρες, πλέον παίρνει 15 λεπτά μέσω των τελεφερίκ των οποίων έφτιαξε η κυβέρνηση. Είναι δωρεάν, καθαρά, γρήγορα και προσφέρουν μια όμορφη, πανοραμική θέα της πόλης, στα παιδία καθώς πηγαίνουν στο σχολείο, και στους ενήλικες καθώς πηγαίνουν να εργαστούν. Προσωπικά, προτιμώ πολυ περισσότερο το μετρό του Λονδίνου, στον οποίο δεν μπορώ να έχω πρόσβαση εξαιτίας της αναπηρικής μου καρέκλας. Σε ευχαριστώ πολύ “εραστή της ισότητας” Δυτική δημοκρατία.

Υπάρχει ένα στοιχείο το οποίο πολλοί άνθρωποι, δυσκολεύονται να κατανοήσουν. Και αυτό είναι πως, όσο σπουδαίο, υπέροχο, ελεύθερο και θετικό και αν είναι το πολιτικό σύστημα στην χώρα μας, όσο και αν ενδιαφέρεται για εμάς – και αυτή είναι η άποψη ενός ατόμου που πραγματικά αγαπάει την Δυτικη δημοκρατία – δεν είναι για όλους. Δυστυχώς για εμάς, άλλες χώρες έχουν βρει εναλλακτικά μοντέλα που δουλεύουν στην πράξη. Οι πολίτες σε αυτές τις χώρες δεν πρόκειται να κάτσουν άπραγοι και να καλωσορίσουν τους ξένους εισβολείς με ανοιχτές αγκάλες, οποτεδήποτε έρχονται με την μορφή ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών ή αναδιαρθρωτικών προγραμμάτων του Δ.Ν.Τ. Δεν το έκαναν ποτέ, και δεν πρόκειται να το κάνουν και στο μέλλον.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής. Θέλουμε την Αυτοκρατορία μας να βουλιάζει και να τσαλαβουτάει στον ωκεανό της αλλαγής ή θέλουμε να αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε τα κύματα με όλη τους την ομορφιά;

Σας ευχαριστώ.
 

Σημείωση από τον DrAluca.
Το βίντεο αποτελεί το οπτικοακουστικό υλικό του κειμένου (και αντίστροφα), και ειναι η τοποθέτηση που έκανε ο Βρετανός δημοσιογράφος και κοινωνικός  ακτιβιστής Jody McIntyre στην συζήτηση με θέμα “Western Democracy – Is It Worth Killing For?”, η οποία έλαβε χώρα στις 16 Ιανουαρίου 2012 στο Bolivar Hall, στο Λονδίνο.
Ακολουθεί ολόκληρο το βίντεο της εκδήλωσης.

 

Αλήθεια… Μπορούμε να ζούμε σε μια δημοκρατία που δεν μας χωράει όλους; Και αν ναι, πόσο νομίζουμε οτι θα πάρει μέχρι να βγουμε και μεις στο… περιθώριο;
Καλό κουράγιο πουλάκια.

Χαμογελάτε…
πηγή