Πώς θα μπορούσε να κλείσει το μικρό μας ταξίδι στη χώρα της Μπασταρδοκρατίας, αν δεν αφηγηθούμε την ιστορία της οικογένειας που χάρισε στην δύσμοιρη αυτή χώρα, δύο πρωθυπουργούς, έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έναν πιο χαζό κι από νούφαρο υπουργό (τον οποίο τον τσάκισε και αυτόν η κρίση και μια γκόμενα στη Μαλαισία και κυκλοφορούσε με πλαστές πινακίδες), μια Αθήνα πνιγμένη στο μπετό, έναν Εθνάρχη από τα Lidl, ένα μνημόνιο, μια μερίδα κοντοσούβλι και ένα βουλευτή στο σημερινό κοινοβούλιο, που εξελέγη επειδή απλά είχε το κατάλληλο όνομα;
Πώς θα μπορούσε αυτή η μελέτη στα πιο σκοτεινά μονοπάτια του νεποτισμού στην ελληνική επικράτεια να είναι ολοκληρωμένη χωρίς να αφηγηθούμε το παραμύθι μιας οικογένειας που ξεκίνησε από την Πρώτη Σερρών, με σκοπό να κατακτήσει για αρχή την Ελλάδα και γιατί όχι τον κόσμο όλο;
Και επειδή οι 2 θείοι του νεοεισερχόμενου στην Ελληνική βουλή, Kωνσταντίνου Καραμανλή (του Αχιλλέως βεβαίως, βεβαίως) δεν κατάφεραν να κατακτήσουν τον Γαλαξία, είναι η σειρά του ανιψιού που επιλέχθηκε από τον ελληνικό λαό (όχι λόγω ονόματος είμαστε σίγουροι) να ολοκληρώσει το θεάρεστο αυτό κληρονομικό δικαίωμα.
Πάμε στοίχημα ότι σε λίγο καιρό ο ανιψιός θα πάρει τα ηνία του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, όπως άλλωστε οφείλει να κάνει, ώστε να κατακτήσει και πάλι το τσιφλίκι των Καραμανλήδων που κάποτε λεγόταν Ελλάδα, αλλά τώρα πια αποκαλείτε Ελληνική Μπασταρδοκρατία των Νότιων Βαλκανίων.
Κυρίες και κύριοι, φορέστε τα καλά σας, όπως θα προτιμούσε το πιο πλούσιο και γνωστό «φρύδι» της πολιτικής και ακολουθήστε μας σε μια τελευταία βόλτα, στην ξενάγηση άλλης μιας οικογένειας, που ηγεμόνευσε σε τούτα εδώ τα μάρμαρα που κακιά σκουριά δεν πιάνουν παρά μόνο πουρί καραμανλικό που δεν βγαίνει με τίποτα μέχρι να τα καταστρέψει όλα.
Το Καραμανλέικο
Κωνσταντίνος Καραμανλής ή Τριανταφυλλίδης ή Εθνάρχης ή Σκατόψυχος.
Ο «εθνάρχης» μας, γενάρχης του Καραμανλέϊκου, γεννιέται στην τουρκοκρατούμενη ακόμα Πρώτη Σερρών το 1907.
Πρωτότοκος γιός του δημοδιδάσκαλου και πολεμιστή του Μακεδονικού Αγώνα, Γεώργιου Καραμανλή (ο οποίος διαφωνούσε κάθετα με την ενασχόληση του υιού του με την πολιτική, αλλά για κακή μας τύχη δεν εισακούστηκε η γνώμη του) και της Φωτεινής Δόλογλου.
Καθότι καρπερός ο πατήρ Γεώργιος, ο Κωνσταντίνος είχε τρείς αδερφούς και τρείς αδερφές.
Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο της Πρώτης Σερρών, έπειτα στο ημιγυμνάσιο της Νέας Ζίχνης και το 1920 περνά στο Γυμνάσιο Σερρών. Το 1923 μετακομίζει στην Αθήνα και, πολύ πριν την καταστρέψει όντας υπουργός Δημοσίων Έργων και χτίσει ότι μπορούσε να χτιστεί, αποφοιτά από το 8ο Γυμνάσιο Αθηνών στην Κυψέλη.
Στις 13 Δεκέμβρη του 1929, παίρνει πτυχίο από τη Νομική σχολή Αθηνών και αφού υπηρετεί 4μηνη θητεία λόγω πολυτεκνίας, ασκεί τη δικηγορία στις Σέρρες από το 1930 έως το 1935.
Στις εκλογές για τη Συντακτική συνέλευση του 1935, σε ηλικία 28 ετών, εξελέγη πληρεξούσιος Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα. Το 1936 εξελέγη βουλευτής για την Γ’ Αναθεωρητική Βουλή του Ιανουαρίου του 1936.
Από την δικτατορία της 4ης Αυγούστου του 1936 μέχρι το 1941, σταματάει την ενασχόληση του με την πολιτική, επανερχόμενος στις Σέρρες. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής μένει στην Αθήνα χωρίς να αναμιχτεί ενεργά με την πολιτική.
(Βέβαια μετά την Απελευθέρωση κυκλοφορούν φωτογραφίες οι οποίες δείχνουν έναν νέο, ο οποίος μοιάζει εκπληκτικά στον Καραμανλή, να ποζάρει καμαρωτός μπροστά σε κομμένα κεφάλια ανταρτών. Επιπλέον κατηγορείται για συμμετοχή στα Τάγματα Ασφαλείας της Βορείου Ελλάδος. Ο Καραμανλής δεν απάντησε ποτέ σε αυτές τις κατηγορίες, όπως και σε καμιά άλλη κατηγορία που προέκυψε κατά την πρωθυπουργική του θητεία, δείχνοντας σε όλον τον ελληνικό λαό πόσο ανώτερος άνθρωπος είναι ή πόσο πολύ ήταν βουτηγμένος μέσα στα σκατά).
Την ώρα που ο ΕΛΑΣ πολεμά στα βουνά και το ΕΑΜ προσπαθεί να σώσει τον κόσμο από την πείνα στις πόλεις, ο Καραμανλής προβληματίζεται με άλλους μεγαλοαστούς και πολιτικούς, ενός think tank της εποχής, στο οποίο συμμετέχουν ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κων/νος Τσάτσος, οι επαγγελματίες πολιτικοί, Μαύρος και Γαρουφαλιάς (μετέπειτα γνωστός υπουργός της Αποστασίας), ο αδερφός των βιομηχάνων της Χαλυβουργικής και Διοικητής της Εθνικής Τραπέζης, Άγγελος Αγγελόπουλος και ο μετέπειτα πρωθυπουργός και Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Ξενοφών Ζολώτας.
Ήταν τόσο χρήσιμη η λειτουργία του συγκεκριμένου think tank, κατά την περίοδο της Κατοχής, που μέχρι και ο Καραμανλής εκ των υστέρων την απαξίωσε, λέγοντας ότι ο προβληματισμός της δεν ήταν καν πολιτικής φύσεως αλλά μάλλον ακαδημαϊκά προσανατολισμένος. Αγωνιστής, λοιπόν, για την ελευθερία του τόπου, ο Καραμανλής αποδεικνύει τη χρησιμότητα προηγούμενης πολεμικής δράσης για τους Προέδρους της Δημοκρατίας που θα ακολουθήσουν, με φωτεινό παράδειγμα τον Κάρολο Παπούλια, ο οποίος πολέμησε στο αντάρτικο στην τρυφερή ηλικία των 16 χρονών.
Μετά τον εξοντωτικό αυτόν αγώνα ενάντια στον κατακτητή, ο Καραμανλής μυρίζεται κρέας στην εξόριστη νέα κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής υπό τον μετέπειτα πολιτικό του εχθρό και τότε πουλέν του παλατιού, Γεώργιο Παπανδρέου (περισσότερες λεπτομέρειες εδώ) και προσπαθεί να διαφύγει από την κατεχόμενη Ελλάδα και να μεταβεί το καλοκαίρι του 1944 στη Μέση Ανατολή, ώστε να τσιμπήσει και αυτός κανά υπουργείο που μοίραζε αβέρτα ο Παπανδρέου. Παρότι ζαλισμένος από τα ποτά που τον πότιζε ο Γαρουφαλιάς στο μαχητικό think tank, το οποίο προαναφέραμε, καταφέρνει να φτάσει στο Κάϊρο τον Οκτώβρη του ίδιου έτους.
Το πρόβλημα όμως, είναι ότι η Ελλάδα έχει ήδη απελευθερωθεί και η εξόριστη κυβέρνηση επιστρέφει στην Αθήνα για να ετοιμάσει μαζί με τον Σκόμπι τη σφαγή των ανταρτών του ΕΛΑΣ και την παράνομη κατάληψη της εξουσίας από μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση ανδρείκελων.
Αφού τελικά έχασε το τραίνο της υπουργοποίησης, εκλέγεται για άλλη μια φορά βουλευτής Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα κατά τη Δ’ Αναθεωρητική Βουλή.
Στις κυβερνήσεις Τσαλδάρη και Μάξιμου, γίνεται για πρώτη φορά υπουργός Εργασίας, από τον Νοέμβριο του 1946 έως τον Φεβρουάριο του 1947 και Μεταφορών από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο του 1948. Ακολούθως, έως τον Ιανουάριο του 1950, αναλαμβάνει το υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας. Σε αυτό ακριβώς το υπουργείο άρχισε να λάμπει το άστρο του Καραμανλή εφόσον επικεντρώθηκε στη διαχείριση της εγκατάστασης των εσωτερικών προσφύγων από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα, όντας η «μαμή» της αστυφιλίας που χτύπησε τη χώρα αμείλικτα τα επόμενα χρόνια, ερημώνοντας τα χωριά και στοιβάζοντας τους Έλληνες στις πόλεις, με απώτερο σκοπό να στερήσει ‘’ανθρώπινο δυναμικό’’ από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος (ΔΣΕ), ενώ ακόμα μαινόταν ο Εμφύλιος πόλεμος.
Στις εκλογές του 1950 επανεκλέγεται βουλευτής Σερρών. Αποχωρεί από το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο είχε ηττηθεί, αναλαμβάνει ακολούθως το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στη βραχύβια νέα κυβέρνηση συνασπισμού Λαικών-Φιλελεύθερων και μετά από ένα μικρό σχετικά διάλλειμα προς αναζήτηση κομματικής στέγης, προσχωρεί τον Αύγουστο του 1951 στο κόμμα του Παπάγου. Ο Συναγερμός επικρατεί με συντριπτική πλειοψηφία στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1952, οπότε και ο Καραμανλής επανεκλέγεται βουλευτής.
Μάλιστα, πιο πριν, είχε προσπαθήσει να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική σκηνή της χώρας όταν μαζί με τον Στέφανο Στεφανόπουλο και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο είχαν ιδρύσει το Λαϊκό Ενωτικό Κόμμα, το οποίο όμως πήγε άκλαφτο.
Καθότι κανένας Καραμανλής δεν πάει χαμένος, το 1952, ο Κωνσταντίνος αναλαμβάνει το υπουργείο, αυτό που θα τον κάνει γνωστό και στο τελευταίο ημιυπόγειο στα Πατήσια, που θα χτιστεί επί υπουργίας του. Το υπουργείο Δημοσίων Έργων. Ακριβώς έτσι, η πολιτική του καριέρα απογειώνεται όσο η Αθήνα και οι άλλες πόλεις της Ελλάδας πνίγονται κάτω από το βάρος εκατομμυρίων τόνων μπετόν αρμέ.
Από τον Δεκέμβριο του 1952 μέχρι και τον Οκτώβρη του 1955, ο Καραμανλής χτίζει τα πάντα. Και όταν λέμε τα πάντα εννοούμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Η Αθήνα που ξέρουμε σήμερα, αυτό το τσιμεντοχτισμένο έκτρωμα που καλύπτει την Αττική γη από άκρη σε άκρη, θεμελιώθηκε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η αντιπαροχή κυριάρχησε και οι 10 εργολάβοι οικοδομών, που ήταν φίλα προσκείμενοι στον υπουργό, έκαναν χρυσές δουλειές.
Στις 5 Οκτωβρίου του 1955, ο στρατάρχης και πρωθυπουργός, Αλέξανδρος Παπάγος, πεθαίνει και προς έκπληξη όλων ο βασιλιάς Παύλος διορίζει πρωθυπουργό τον Καραμανλή. Αυτή η ενέργεια προξένησε τεράστια εντύπωση στον πολιτικό και μη κόσμο της εποχής, καθότι ο μελλοντικός «εθνάρχης» μας δεν ήταν καν δελφίνος στο κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού.
Φαβορί για την διαδοχή στην αρχηγία του κόμματος ήταν οι 2 αντιπρόεδροι, ο Στέφανος Στεφανόπουλος και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος («στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» είχε αναφωνήσει ο «Νέστορας» της πολιτικής στον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι, δείχνοντας το άγημα που υποδεχόταν τον στρατηγό κατά την έλευσή του στον Πειραιά).
Για προφανείς λόγους, κανένας από τους δύο δεν ήταν αγαπητοί στον λαό, οπότε ο Παύλος (ή κατά πάσα πιθανότητα η Φρειδερίκη που πραγματικά διοικούσε) διάλεξε τον Καραμανλή (φήμες της εποχής θέλουν ζευγάρι τον Κωνσταντίνο και την Φρειδερίκη), προκειμένου να αποφευχθεί η όποια εσωκομματική διάσπαση, με την ΕΔΑ να καιροφυλακτεί και το Κέντρο να παραπαίει μεταξύ των αλλεπάλληλων διασπάσεών του.
Δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα του Παπανδρέου.
Είχε έρθει όμως η ώρα (η πρώτη από τις πολλές) του Καραμανλή.
Οι Αμερικάνοι λοιπόν ευχαριστήθηκαν, το παλάτι ευχαριστήθηκε, κάποιο κομμάτι του λαού ευχαριστήθηκε που τα «κομμούνια» θα κάτσουν στα μετόπισθεν και ο Καραμανλής εκλέγεται πρωθυπουργός στις εκλογές του 1956 επίσημα πια και μετονομάζει το κόμμα του Παπάγου σε «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις» (ΕΡΕ). Πράγματι ήταν τρομερά ριζοσπαστικό το πόσα σκάνδαλα «έσκασαν» τα επόμενα χρόνια με τον Καραμανλή στο τιμόνι. Δυστυχώς δεν είναι αρκετός ο χώρος στο παρόν κείμενο για να τα αφηγηθούμε όλα αλλά ας αναφερθούμε επιγραμματικά:
• Σκάνδαλο ΟΤΕ-SIEMENS (από τότε έκανε κουμάντο η γερμανική SIEMENS)
• Σκάνδαλο του Σισμανογλείου
• Σκάνδαλο Μοντ-Παρνές
• Σκάνδαλο της ΔΕΗ (ήρθε στην επιφάνεια το 1964 αλλά αφορούσε την εποχή της πρωθυπουργίας Καραμανλή)
• Σκάνδαλο Μαξ Μέρτεν (το φάντασμα του ναζισμού δεν σταμάτησε να κυνηγά τον Καραμανλή)
• Κυπριακό
• Εκλογές βίας και νοθείας του 1961 με το περιβόητο «σχέδιο Περικλή».
Το σωτήριο έτος του 1961 και ενώ η αριστερή ΕΔΑ έχει αναδειχθεί από το 1958 σε αξιωματική αντιπολίτευση, στις εκλογές εκείνης της χρονιάς, που ψηφίζουν νεκροί, δέντρα, νταλίκες και ξυλοδαρμένοι πολίτες που αρνήθηκαν να στηρίξουν ΕΡΕ, ο Καραμανλής κερδίζει και ο Παπανδρέου κηρύττει τον «Ανένδοτο».
Οπότε και φτάνουμε στο 1963 και ο Καραμανλής, ενώ αναρωτιέται, μετά τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ και βαλκανιονίκη, Γρηγόρη Λαμπράκη, «ποιός επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο», κοιτιέται στον καθρέφτη και ανακαλύπτει ότι το παρακράτος, που ο ίδιος και το παλάτι έχουν εκθρέψει, διοικεί αυτό το ακρωτήρι της Ευρώπης, χάνει από τον Γεώργιο Παπανδρέου και αποφασίζει να φύγει σαν κλέφτης από την χώρα, που θα τον καλέσει λίγα χρόνια μετά σαν «εθνάρχη».
Και όταν λέμε σαν κλέφτης κυριολεκτούμε, καθότι αναχωρεί για το μαγευτικό Παρίσι με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης».
Για τα επόμενα 11 χρόνια ο Καραμανλής περνάει τον χρόνο του ανάμεσα σε γαλλικά μπιστρό, σε συνεντεύξεις επί παντός επιστητού και σε ανταλλαγή αλληλογραφίας με το δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών της οργάνωσης «ΙΔΕΑ», που ο ίδιος κάλυπτε και χρησιμοποιούσε.
Ο καιρός φέρνει τα λάχανα, ο καιρός φέρνει και τα παραπούλια λέει ο θυμόσοφος λαός και αφού οι «πατριώτες» πραξικοπηματίες τα κάνουν όλα μαντάρα και χάνουν μισό νησί (δίνοντας οριστική λύση στο κυπριακό πρόβλημα που ο Καραμανλής τόσα χρόνια απέφευγε να δώσει), ο επίσημα πια «εθνάρχης» καλείται εσπευσμένα να σώσει την παρτίδα και την πατρίδα.
Στις 24 Ιουλίου του 1974, η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία, γιορτάζει την έλευση του σωτήρα της και ο Καραμανλής, βουτώντας στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, διαγράφει όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος. Έτοιμος σαν από παλιά να δημιουργήσει καινούριες και να μας θυμίσει (σε περίπτωση που δεν το χαμε καταλάβει), ως πρωθυπουργός από το 1974 έως το 1980 και ως πρόεδρος Δημοκρατίας από το 1980 έως το 1985 και από 1990 έως το 1995, ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο.
Ερχόμαστε, λοιπόν, να προσθέσουμε ακόμα μια φυσιογνωμία στη Μπασταρδοκρατία μας, που κάνει πρωθυπουργό έναν άνθρωπο με μοναδική του ιδιότητα την συγγένειά του με τον «εθνάρχη».
Και έτσι ας αφηγηθούμε την ιστορία του ανιψιού, Κώστα Καραμανλή.
Κώστας Καρανανλής ή Κωστάκης ή Χοντρός ή Βούδας της Ραφήνας ή Κουρασμένος Πρωθυπουργός.
Η Ιστορία είναι ένας σκληρός αφηγητής. Λέει τα πράγματα όπως έχουν (τουλάχιστον κάποιες φορές), αλλά πρέπει να περάσουν πρώτα μερικά χρόνια ώστε να πεθάνουν οι πρωταγωνιστές της εκάστοτε εποχής που θέλει να αφηγηθεί, ώστε να είναι, όσο αυτό καθίσταται δυνατό, αντικειμενική.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι ανεξάρτητα του ιστορικού του μέλλοντος και της σκοπιάς που θα αφηγηθεί την ιστορία του πολιτικού ανδρός που θα εξιστορήσουμε παρακάτω, η ιστορική απόφαση θα είναι μια και τελεσίδικη.
Ο Κωστάκης ο Καραμανλής, διετέλεσε πρωθυπουργός επί 5 συναπτά έτη, στην γλυκιά μας Ελληνική Μπασταρδοκρατία, για έναν και μόνο λόγο:
Είχε το ίδιο ονοματεπώνυμο με τον «εθνάρχη» μας, Κωνσταντίνο Καραμανλή και ήταν ανιψιός του.
Άλλος λόγος δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει ποτέ.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1956. Γιός του αδερφού του Κων/νου Καραμανλή, Αλέκου, και της Αλίκης Γεωργούλη. (Το γεγονός ότι ο Αλέκος Καραμανλής είχε εταιρεία χωματουργικών εργασιών ενώ ο αδερφός του Κων/νος έχτιζε τα πάντα και τους πάντες, θα υποθέσουμε ότι ήταν και αυτό τυχαίο). Επίσης, έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό, τον Γεώργιο, ο οποίος (παραδόξως) δεν έχει διατελέσει πρωθυπουργός ακόμα.
Αποφοιτά το 1974 από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών και φοιτά στη Νομική Αθηνών.
Υπήρξε μέλος της ΟΝΝΕΔ από το 1974 έως το 1979 και από το 1984 έως το 1989 (υποθέτουμε ότι από το ’79 έως το ΄84, που πρόεδροι της ΝΔ ήταν ο Ράλλης και ο Αβέρωφ, ο Καραμανλής δεν ήθελε παρτίδες με το κόμμα του θείου του). Στα φοιτητικά του χρόνια βέβαια ήταν μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και λογικά οργάνωνε από τότε εκδρομές Αράχοβα και Μύκονο και έκλεινε πρώτο τραπέζι πίστα στον Αντύπα και τον Πανταζή, δείχνοντας τον δρόμο της βαθιάς κουλτούρας που διακατέχει πια την φοιτητική αυτή παράταξη.
Είναι μέλος της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών και ισόβιο μέλος – σύμβουλος του Ιδρύματος, «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής», ενώ έχει συγγράψει και ένα βιβλίο το θηρίο, που μάλλον ούτε ο ίδιος δεν το θυμάται. Για 2 ολόκληρα χρόνια άσκησε τη δικηγορία και αφού μόχθησε στην Ευελπίδων, αποφάσισε ότι ήρθε και αυτού του Καραμανλή η ώρα.
Το σωτήριο λοιπόν έτος του «βρώμικου» 1989, ο Κωστάκης μας θα εκλεγεί πρώτη φορά βουλευτής στην Α’ εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης, όπου εκλέγεται μέχρι σήμερα (με μοναδική εξαίρεση το 2004 που εκλέχθηκε στον νομό Λάρισας).
Έχει διατελέσει γραμματέας του προεδρείου της Βουλής το 1989 και γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας. Το 1995 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας.
Αυτά.
Και στις 21 Μαρτίου του 1997, μετά το φιάσκο που ακούει στο όνομα Μιλτιάδης Έβερτ (γιός του Άγγελου Έβερτ, διοικητή της Αστυνομίας Πόλεων επί Κατοχής και Δεκεμβριανών), ο Κώστας ο Καραμανλής εκλέγεται Πρόεδρος του κόμματος που ίδρυσε κάτι χρόνια πριν ο θείος του, μπας και μπερδευτεί καμιά γιαγιά και το ρίξει Καραμανλή, νομίζοντας ότι ψηφίζει τον «εθνάρχη» μας.
Από τότε και μέχρι το 2004, ο Κωστάκης μας αράζει, περιμένει απλά να τα κάνει μαντάρα ο Σημίτης και επιτέλους ο κόσμος να σιχαθεί το ΠΑΣΟΚ και τον Λαλιώτη.
Στις εκλογές του 2000, η Ελλάδα κοιμάται με πρωθυπουργό Καραμανλή αλλά η μοίρα κάνει το χατίρι στον Κώστα, οπότε ξυπνάμε και πάλι με Σημίτη.
Και ο Καραμανλής αράζει και πάλι.
Στις 7 Μαρτίου του 2004, δυστυχώς το πράγμα στραβώνει και ο κόσμος μην αντέχοντας άλλο Πάχτα και Τσοχατζόπουλο, εκλέγει για πρωθυπουργό τον Κωστάκη μας.
Και αυτός απτόητος, αράζει και πάλι.
Ο πρωθυπουργός που έβλεπε τα χρόνια, τα γουρουνόπουλα και τα σκάνδαλα να περνούν, κλείνεται στο σπίτι του στη Ραφήνα για τα επόμενα 5 χρόνια και ανάμεσα σε ατελείωτα παιχνίδια Pro Evolution soccer και αραλίκι με τους «κύκλους» του, που θα πρωταγωνιστήσουν τα μετέπειτα χρόνια, ψελλίζει κάτι για «νταβατζήδες» και «βασικούς μετόχους», οπότε και κρίνοντας ότι αυτό έφτανε για έναν πρωθυπουργό, δεν κάνει απολύτως τίποτα και προσπαθεί να ξεφύγει από τα σκάνδαλα που μπουμπουνίζουν τριγύρω του σαν νάρκες.
Ενδεικτικά ας αναφέρουμε μερικά:
• Προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ (ας είναι καλά ο σημερινός ΠτΔ, Προκόπης Παυλόπουλος)
• Απαγωγές Πακιστανών
• Τα καρτέλ του γάλακτος
• Παραδικαστικό κύκλωμα
• Υποκλοπές Vodafone
• Ξυλοδαρμοί φοιτητών, πλήρης ατιμωρησία και αυξημένη αστυνομική αυθαιρεσία
• Υπόθεση «Ζαρντινιέρα» και ξυλοδαρμός Κύπριου φοιτητή
• «Τοξικά» ομόλογα
• Πυρκαγιές Πελοππονήσου
• Το θρυλικό «αναψυκτήριο» του Μαγγίνα
• Το αυθαίρετο του Σουφλιά
• Σκάνδαλο Siemens
• Σκάνδαλο Μονής Βατοπεδίου και Ρουσόπουλος
• Σκάνδαλο Βουλγαράκη και οι offshore του.
• Δολοφονία από αστυνομικό του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Αφήσαμε και πολλά ακόμα εκτός γιατί θα κατέρρεε το διαδίκτυο με τόση πληροφορία.
Το 2007 ο Καραμανλής εκλέγεται ξανά πρωθυπουργός και κάνα χρόνο μετά, έχοντας ο καημένος απηυδήσει με την τόση απραγία, δηλώνει στους «κύκλους του» ότι κουράστηκε, οπότε το 2009, βλέποντας την ελληνική οικονομία να καταρρέει ενώ παράλληλα ορκίζεται για το πόσο θωρακισμένη είναι η ελληνική οικονομία απέναντι στην κρίση που έχει ξεσπάσει παγκόσμια, τα παρατάει όλα και χαρίζει στην Ελλάδα το μεγαλύτερό του σφάλμα, τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου, Γιωργάκη, ο οποίος εκλέγεται στις 4 Οκτωβρίου και αποφασίζει ότι «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Και τελικά βουλιάζει το πλοίο που λέγεται Ελλάς αύτανδρο στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Από το 2009 και μετά ο Καραμανλής (μαντέψτε) αράζει ενώ ταυτόχρονα εκλέγεται βουλευτής ασταμάτητα και αραιά και που δηλώνει από τους κύκλους του πόσο δυσαρεστημένος είναι.
Και αράζει για λίγο ακόμα…
Κώστας Καραμανλής ο Γ’ (του Αχιλλέα)
Tι να πρωτοπούμε για αυτόν τον τιτάνα της πολιτικής πέρα από το να σας εξηγήσουμε πως μπορείτε (αν το έχετε μαράζι που εσείς δεν το καταφέρατε) να ρίξετε στα βαθιά νερά της πολιτικής τον μονάκριβο γιό σας.
Παίρνετε από το χέρι το καμάρι σας και πηγαίνετε στο ληξιαρχείο. Αλλάζετε το επίθετο του τέκνου σε «Καραμανλής» ενώ έχετε φροντίσει από πριν να τον βαφτίσετε Κωνσταντίνο. Μετακομίζετε εις τα Σέρρας και μεταφέρετε εκεί τα εκλογικά σας δικαιώματα. Περιμένετε λίγα χρόνια ώστε να μεγαλώσει ο κανακάρης σας και παράλληλα βεβαιώνεστε ότι δεν θα κάνει τίποτα απολύτως χρήσιμο στη ζωή του, ο οποίος και θα κατέβει στην εκλογική περιφέρεια Σερρών, υποψήφιος σε κάποια μελλοντική εκλογική αναμέτρηση.
Αυτό ήταν.
Με χαρακτηριστική άνεση ο γιόκας σας είναι βουλευτής γιατί πολύ απλά έχει το κατάλληλο όνομα.
Όπως άλλωστε έκανε και ο Κώστας ο Καραμανλής ο Γ’, ο οποίος στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015 εξελέγη βουλευτής Σερρών χωρίς να τον ξέρει ούτε η μάνα του, αλλά τον ήξερε ο θείος του, πράγμα εξαιρετικά χρήσιμο αν θες να ξεκινήσεις πολιτική καριέρα στην Ελληνική μας Μπασταρδοκρατία.
Αχιλλέας Καραμανλής ή ο αδερφός του Σκατόψυχου ή ο «όχι ο Κωνσταντίνος, ο άλλος ο μικρός»
Ο μικρότερος αδερφός του «εθνάρχη» μας γεννιέται στις 27 Δεκεμβρίου του 1929 (που αλλού;) στην Πρώτη Σερρων.
Σπουδάζει Νομικά και αυτός αλλά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στην Πάντειο και το Κέιμπριτζ.
Το 1963 και το 1964 εκλέγεται και αυτός (αλίμονο) βουλευτής Σερρών, ενώ από το 1956 έχει διατελέσει διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του αδερφού του, Κων/νου.
Το 1963 ακολουθεί τον μεγάλο αδερφό στα Παρίσια (είχε άραγε χρησιμοποιήσει το ίδιο ψευδώνυμο;) και γυρνάει μαζί του το 1974 στην Αθήνα, όπου και ιδρύουν μαζί το κόμμα της καρδιάς μας, τη Νέα Δημοκρατία.
Όπως σωστά υποθέτετε, ήταν βουλευτής Σερρών από το 1974 έως το 2007 ασταμάτητα.
Έχει διατελέσει σε κυβερνητικές θέσεις ως Υφυπουργός Παρά τω Πρωθυπουργώ (21/11/1974 – 2/1/1975), Υφυπουργός Προεδρίας [αρμόδιος για θέματα Αθλητισμού] (2/1/1975 – 17/9/1981), Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (11/4/1990 – 8/8/1991) και Υπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (8/8/1991 – 13/10/1993).
Είναι Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής».
Γιατί πολύ απλά μπορεί.
Μιχάλης Λιάπης ή «ο ξάδερφος» ή ο «με έχει και μένα τσακίσει η κρίση» ή «το εξυπνοπούλι»
Το πιο σπινθηροβόλο βλέμμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, γεννιέται το 1951.
Σπουδάζει και αυτός με την σειρά του Νομικά στην Αθήνα και κάνει μεταπτυχιακό στο Παρίσι.
Από τους ιδρυτές της ΟΝΝΕΔ, αποκτά τη δικηγορική άδεια το 1976 και τον αμέσως επόμενο χρόνο προσλαμβάνεται ως ειδικός (!!!) συνεργάτης επί θεμάτων επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού, Κων/νου Καραμανλή. Εργάζεται εκεί μέχρι το 1980, έτος κατά το οποίο ο Καραμανλής εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Λιάπης τον ακολουθεί κατά πόδας και διορίζεται διευθυντής του ιδιαίτερού του γραφείου, όπου και παραμένει μέχρι το 1985.
Είτε το πιστεύετε είτε όχι, εκείνη τη χρονιά εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής στη Β’ Περιφέρεια Αθηνών και έκτοτε επανεκλέγεται συνεχώς μέχρι το 2007.
Διατελεί Υφυπουργός Εμπορίου στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών από το 2004 μέχρι το 2007 και τέλος υπουργός Πολιτισμού μέχρι το 2009.
Στις εκλογές του 2009 ανακοινώνει την απόφαση του να μην είναι υποψήφιος και το πανελλήνιο παγώνει.
Αφήνει όμως παρακαταθήκη στην πατρίδα την εμπλοκή του ονόματός του στο σκάνδαλο της Siemens (του πλήρωνε τα ταξίδια η γερμανική εταιρεία και ο ίδιος όντας υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών της έδινε απευθείας αναθέσεις έργων στον ΟΤΕ, στον ΟΣΕ και στον Προαστιακό Σιδηρόδρομο, ζημιώνοντας με εκατομμύρια ευρώ το ελληνικό δημόσιο).
Ο κολοφώνας της δόξας του λατρεμένου μας υπουργού όμως θα είναι η σύλληψη του από την Ελληνική Αστυνομία, στις 17 Δεκεμβρίου του 2013, για παραβίαση πινακίδας STOP.
Κατά τη διάρκεια της εξακρίβωσης στοιχείων από την Τροχαία διαπιστώθηκε ότι ο Λιάπης δεν είχε καν δίπλωμα οδήγησης και ότι το όχημα που οδηγούσε έφερε πλαστές πινακίδες.
Ο ίδιος δήλωσε θύμα της κρίσης και δεν παρέστη καν στην δίκη, διότι είχε ήδη αναχωρήσει για Κουάλα Λουμπούρ ώστε, όπως δήλωσε κατά την επιστροφή του, να «εκτονωθεί ψυχικά».
Στις 30 Δεκεμβρίου του 2013, ο Μιχάλης Λιάπης καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 ετών με την ποινή να είναι εξαγοράσιμη προς 50 Ευρώ ημερησίως. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά ο πρώην υπουργός επέλεξε να μην εμφανιστεί στη δίκη παρόλο που λίγες ημέρες πριν είχε δηλώσει ότι θα παραστεί.
Όλα αυτά εξηγούνται πολύ εύκολα, αν συμπληρώσουμε στην αφήγηση μας ένα στοιχείο που σκόπιμα αποκρύψαμε.
Μητέρα του Μιχαλάκη μας ήταν η αδερφή του «εθνάρχη» μας, Αντιγόνη. Οπότε, ο γλυκός ανιψιός του Κων/νου και ξάδερφος του Κώστα Καραμανλή, δεν θεώρησε σκόπιμο να απολογηθεί για όλα αυτά που του καταλογίζουν.
Γιατί εδώ είναι Μπασταρδοκρατία και λογαριασμό δίνουμε μόνο στον Θεό και… στις Σέρρες.
Αντί επιλόγου:
Το μικρό μας παραμύθι έφτασε στο τέλος του.
Πέντε πολιτικές οικογένειες μπήκαν στο μικροσκόπιο και ενώσαμε τις κουκκίδες της διαπλοκής και της οικογενειοκρατίας που βιάζει επί δεκαετίες τώρα τη μικρή μας χώρα.
Θα κυκλοφορήσουν και extras με μικρότερες οικογένειες, που και αυτές άφησαν το στίγμα τους πάνω μας.
