Granazi Radio

Χειροκροτήματα στο τσίρκο – Οι βοηθοί της Εξουσίας

Βλέποντας ζαλισμένος αργά το βράδυ σε κάποιο δελτίο ειδήσεων, εναλλάξ, ένα ακόμα παραλήρημα κάποιου νεοναζί και ένα μπερδεμένο αστυνομικό ρεπορτάζ για τον φόνο ενός αλλοδαπού που φέρεται πώς αποπειράθηκε να ληστέψει τον θύτη του,  ακούγοντας από τους ίδιους δημοσιογράφους να μιλούν τη μια στιγμή για «τραμπουκική επίθεση που στρέφεται κατά της δημοκρατίας μας» (αναφερόμενοι στο πρώτο συμβάν) και την αμέσως επόμενη, αναφερόμενοι στο δεύτερο συμβάν, για «δικαιολογημένη αυτοδικία, νόμιμη άμυνα, απελπισία των αθώων κατοίκων μπροστά στην έκρηξη εγκληματικότητας» (εκ μέρους των αλλοδαπών, εννοείται) και βλέποντας στη συνέχεια τα έξαλλα χειροκροτήματα των γειτόνων του δράστη που πυροβόλησε έναν «Αλβανό», κατά την προσαγωγή του στην Εισαγγελία Αθηνών, στην αρχή ανακατεύτηκα λίγο – αίσθημα που έδωσε τη θέση του σε μια κανονική ναυτία και που τελικά εξελίχθηκε σε παραζάλη, ίσως και λόγω της κούρασης από όλη την ημέρα (είναι κουραστικό να προσπαθεί να ζήσει κανείς σ’ αυτή τη χώρα χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του, τον ίδιο του τον εαυτό). Με τρόπο πιο αφαιρετικό και ασυνάρτητο, πέρασαν από το μυαλό μου οι σκέψεις στις οποίες εδώ θα προσπαθήσω να μεταφράσω σε σωστά ελληνικά:

Χειροκροτήματα στο λιοντάρι που περνάει μέσα από πύρινα στεφάνια.

Χειροκροτήματα στον ελέφαντα που κάνει την «μπαλαρίνα».

Χειροκροτήματα στον καλό μαθητή που πέρασε στην σχολή με τις πιο υψηλές βάσεις ακόμα κι αν κατά βάθος ποθούσε κάτι άλλο.

Χειροκροτήματα στον άνθρωπο που δηλώνει (γιατί έχει γλώσσα και μιλάει) συγκλονισμένος από την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής.

Ποιος είναι αυτός που χειροκροτεί; Και εξ ονόματος ποιού; Σίγουρα όχι εκ μέρους του λιονταριού, του ελέφαντα, του καλού μαθητή, του ανθρώπου που σκότωσε άνθρωπο.

Χειροκροτώντας τις πιο χτυπητές αδυναμίες, τα πιο σκοτεινά και ανεπιθύμητα στοιχεία και χαρακτηριστικά ενός πρωταγωνιστή κάποιου δράματος, δεν συνεχίζεται μόνο, σε σημείο που να φτάσει σε υστερικό κρεσέντο, το χειροκρότημα στο τσίρκο, αλλά χάνονται ή καταστρέφονται ζωές και θάβονται για πάντα τα πιο ευγενικά αισθήματα και οι προσωπικές, ιδιαίτερες, αξίες και αντιλήψεις του θλιβερού κεντρικού προσώπου. Έτσι, κάτω από την πίεση του αφηνιασμένου όχλου, μεταλλάσσονται όλοι σε κάτι που δεν θα ήθελαν να είναι.

Όλοι αυτοί οι συγκεντρωμένοι συγγενείς, φίλοι, γείτονες (αλλά και άλλοι… υποστηρικτές) του νεαρού φοιτητή που πυροβόλησε έναν άλλον άνθρωπο, αλήθεια τι χειροκροτούσαν; Αυτόν που ο ίδιος φέρεται να δήλωσε πως θα είναι μια ζωή συντετριμμένος γι’ αυτό που έκανε; Μήπως χειροκροτούσαν τον «βρασμό ψυχικής ορμής» που τον οδήγησε στην αποτρόπαια πράξη του; Τον Εισαγγελέα που διατύπωσε (ορθά ή εσφαλμένα – δεν είναι αυτό το θέμα μας και δεν θέλουμε να γίνουμε κατήγοροι στη θέση του θεσμικού κατήγορου) την κατηγορία όπως την διατύπωσε; Την σωστή «απονομή δικαιοσύνης» (μα πώς, αφού κανείς δεν γνώριζε τι ακριβώς συνέβη από την αρχή της ιστορίας έως και το τέλος και η Αστυνομία ακόμα αναζητούσε αποδεικτικά στοιχεία προκειμένου να αποσαφηνιστεί τι στο διάβολο έγινε εκεί πέρα); Μήπως το «Νόμο» τον ίδιο;

Αυτοί οι νομοταγείς πολίτες που ζητούσαν την μη εφαρμογή του νόμου αλλά την «απονομή Δικαιοσύνης», έτσι, απλώς και αορίστως, αλλά και κάτι άλλοι φυρερίσκοι που προεκλογικά και μετακασιδιάρικα, έσπευσαν να κάνουν δηλώσεις του είδους «στηρίζουμε το ελληνόπουλο που απέδωσε Δικαιοσύνη, αμυνόμενο», είναι σίγουρο πως αγνοούν το εφαρμοστέο – σε μία τόσο θλιβερή υπόθεση – δίκαιο. Δεν ξέρουν ούτε τι είναι «νόμιμη άμυνα», ούτε τι είναι η «υπέρβαση ορίων αμύνης», ο «βρασμός ψυχικής ορμής», η «ανθρωποκτονία από πρόθεση», ο «ενδεχόμενος δόλος», η «ελαφρυντική περίσταση» κλπ.

Αυτό που ξέρουν είναι ότι ο Νόμος όταν τους εξυπηρετεί πρέπει να εφαρμόζεται με κάθε κόστος, γιατί ακριβώς «Αυτός είναι ο Νόμος» (του Μωυσή, ο θεϊκός, αλάνθαστος Νόμος), ενώ όταν δεν τους αρέσει πρέπει να επικρατεί «η Δικαιοσύνη» όπως την αντιλαμβάνονται οι ίδιοι (μέσα στα περιθώρια που τους δίνει ο πάντα ταξικός νόμος ενός αόρατου και σεβαστού νομοθέτη). Πώς αλλιώς θα βρει ο κάθε κυριαρχούμενος, ο κάθε (περισσότερο ή λιγότερο) κακομοίρης έναν ακόμα πιο κακομοίρη να ξεσπάσει επάνω του όλη του την κακομοιριά, την άγνοια και το μίσος;

Με τον Θεό-Νόμο μπορείς να συναλλαγείς (όπως και με τον «κανονικό» Θεό…), να παραμερίζεις κάθε λογική και κάθε ηθική Πιστεύοντας, και, σε αντάλλαγμα, να μπορείς να ζητήσεις και μια μικρή χάρη κάθε τόσο…!

Λίγη ώρα πριν ένας νεοναζί τηλεοπτικοποιήσει με χολυγουντιανό (b-movie) τρόπο τις καθημερινές σφαγές και τους ξυλοδαρμούς μεταναστών από τα φιλαράκια του – γνωστά σε όλους για την επιχειρηματική τους δραστηριότητα (ειδικά στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονας, βοήθειά μας!…) καθώς εκτελούν συμβόλαια θανάτου, ελέγχουν τα μπουρδέλα εκμεταλλευόμενα τις θηλυκές «υγειονομικές οροθετικές βόμβες» του Υπουργού Υγείας που οι ίδιοι και/ή οι συνεργοί τους άρπαξαν από κάποια ανατολική ή εξωτική χώρα και που είναι καλές όσο αποφέρουν χρήμα – λίγο πριν λοιπόν, αυτός ο καραφλός νεανίας, έλεγε ότι πρέπει να επανέλθει η θανατική ποινή για τους εγκληματίες λαθρομετανάστες που σκοτώνουν Έλληνες! Σημειώνεται ότι για την Χρυσή Αυγή λαθραίοι είναι όλοι οι μετανάστες, μιας και, σύμφωνα με γνώμη άλλου καραφλομουστάκια χοντροκέφαλου μεγάλου φιλόσοφου της Χρυσής Αυγής, «αφού όλοι ήταν λαθραίοι μέχρι να γίνουν νόμιμοι, για εμάς θα είναι όλοι πάντα λαθραίοι». Ούτε λόγος βέβαια  για το τι πρέπει να κάνει ένας αλλοδαπός όταν ένας επαγγελματίας ή ένα καθαρματάκι της οργάνωσής του αποπειράται να βιαιοπραγήσει εναντίον του.

Αυτοί οι τύποι λοιπόν, μιλάω τώρα για εκείνους που χειροκροτούσαν τον φοιτητή που υπό άγνωστες σε εμάς, αλλά και στις δικαστικές αρχές συνθήκες (αφού το τι συνέβη, σύμφωνα με το νόμο τους, είναι ακριβώς θέμα δικαστικής διάγνωσης – αντικείμενο μιας μελλοντικής δίκης) σκότωσε έναν «Αλβανό ληστή» (;), παρασυρόμενοι από το γενικό πνεύμα της σύγχρονης κοινωνίας για το τι είναι Νόμος, αλλά και από τις ειδικές συγκυρίες που επικρατούν στην επικαιρότητα (μιλάω για την τάση πλήρους εκφασισμού και αποβλάκωσης της κοινωνίας με τις ευχές των κυρίαρχων, του κράτους και των μηχανισμών του και τη βοήθεια φασιστοειδών), χειροκροτούσαν έναν άνθρωπο για κάτι που ο ίδιος λέει ότι μισεί τον εαυτό του. Με τα χειροκροτήματα και τα υστερικά τους «μπράβο», και τον συγκεκριμένο δράστη θα αποκτηνώσουν, πιθανότατα, και θα γεννήσουν νέους δολοφόνους.

Αυτοί οι τύποι, όταν δήλωναν στα τηλεοπτικά κανάλια ότι «ανήκουν σε όλα τα κόμματα» προφανώς έλεγαν την αλήθεια. Δεν μπορεί να είναι όλοι τους ψηφοφόροι των νεοναζί (αν και με 441.000 ψήφους κάποιοι θα είναι….), αλλά είναι όλοι τους εν δυνάμει φασίστες. Ήδη ακουμπούν με το ένα πόδι στον φασισμό και τον ρατσισμό και ούτε το παραδέχονται ούτε το καταλαβαίνουν . Αύριο, που θα εξαθλιωθούν ακόμα περισσότερο, θα γίνουν καθαρόαιμοι φασίστες (όπως κι αν θα αυτοπροσδιορίζονται).

Εμείς οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η επιλεκτική «ανομία» όλων αυτών των τύπων (νοικοκυραίων και φασιστοειδών) είναι αποτέλεσμα του ίδιου του Νόμου, αυτού του απίστευτου ταξικού όπλου των κυρίαρχων που ταυτόχρονα συνθλίβει και αλλοτριώνει τους ανθρώπους, ότι είναι μία εντελώς αναμενόμενη και φαινομενική παρενέργεια των «νομοταγών» και σε καμία απολύτως περίπτωση μία αντισυστημική απόρριψη του Νόμου και της ετερονομίας του, του Κράτους και των θεσμών του. Αντίθετα είναι δημιούργημα αυτών. Και όλοι αυτοί οι δήθεν αντισυστημικοί φασιστο-ρατσιστο-νοικοκυραίοι, εκτός από ωρολογιακές βόμβες σε μια κοινωνία που παραπαίει, είναι ίσως οι κρυφοί, οι αθόρυβοι, αλλά οι σταθεροί και αιώνια πιστοί βοηθοί της Εξουσίας.

πηγή