Granazi Radio

Περί Ανωνυμίας στο διαδίκτυο

Το τελευταίο διάστημα το θέμα της Ανωνυμίας στο διαδίκτυο, έχει επανέλθει δυναμικά και δεν είναι καθόλου τυχαιο.
Οι λόγοι που συνέβαλαν σε αυτό, είναι αρκετοί και μεγάλο ρόλο στη διάδοση αυτού του θέματος είναι σίγουρα η αύξηση των χρηστών του διαδικτύου και η ύπαρξη πολυπληθών ενημερωτικών (με η χωρίς εισαγωγικά) ιστοσελίδων.
Από όποια πλευρά και να το δεις, είναι εμφανώς ένα πολιτικό θέμα, τ’ οποίο όμως έχει πάρει μια πιο σύνθετη μορφή, καθώς πλέον έχουν εμπλακεί πολυεθνικές εταιρείες οι οποίες δρουν εκτός διαδικτύου και συγχρόνως εταιρείες κολοσσοί του διαδικτύου.
Το θέμα έχει γίνει ένα τεράστιο κουβάρι και το μόνο βέβαιο είναι ότι πρέπει να απασχολει τον οποιοδήποτε άνθρωπο στον πλανήτη, χρησιμοποιεί το διαδίκτυο.
Οι υπερασπιστές της άρσης της ανωνυμίας, προβάλλουν μια σειρά από επιχειρήματα και το ίδιο κανουν και αυτοί που μάχονται υπέρ της επικράτησης της Ανωνυμίας, καθώς το διαδίκτυο, έχει διαφορετικούς κανόνες και λειτουργιες από αυτές της πραγματικής ζωής.

 

Ανωνυμία στο διαδίκτυο: Ένα κεκτημένο αγαθό?

Η απάντηση είναι ναι. Η ανωνυμια στο διαδίκτυο είναι κάτι το δεδομένο για τις νέες γενιές. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως καποιες παλιότερες γενιές, στα πρώτα βήματα του διαδικτύου (όταν η τεχνολογία επέτρεψε να γίνει μαζικό), έδωσαν κάποιους αγώνες για αυτό.
Ήταν η ίδια η φύση του διαδικτύου θέσπισε την ανωνυμία ως κεκτημένο λόγω της άναρχης οργανωτικής δομής που από την πράξη είχε.
Η έννοια του διαδικτύου η οποία και είναι ριζωμένη στην αντίληψη του κάθε ανθρώπου, λέει ότι είναι ένας χώρος στον οποίο χωράει κάθε άποψη και όπου ο διάλογος ενθαρρύνεται και ευδοκιμεί.
Αυτό αλλωστε είναι εμφανές με τις αμέτρητες ιστοσελίδες κάθε είδους, με τα social media και τον κάθε άλλο τρόπο επικοινωνίας που δημιουργήθηκε και άνθισε στο διαδίκτυο.
Έτσι λοιπόν, έχοντας φτάσει στο σήμερα, έχουμε μια γενιά που εμμέσως πλην σαφώς προσπαθεί να προλάβει τη βεβήλωση των κεκτημένων διαδικτυακών της δικαιωμάτων, λαμβάνοντας προληπτικά μέτρα προς αποφυγήν της υποβάθμισης του επιπέδου ζωής της (καθώς τα προσωπικά δικαιώματα του κάθε ανθρώπου επηρεάζουν άμεσα το επίπεδο ζωής του).
Δεν είναι τυχαιο που αυτά τα δικαιώματα εμπλέκονται πλέον σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο που έχει να κάνει με πολλά περισσοτερα και αφορά σαφέστατα την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Έτσι ήταν αυτονόητο όταν αιτήματα για ανωνυμια και μη φίμωση του διαδικτύου, βγήκαν στον δρόμο, μαζί με τα υπόλοιπα, για άρνηση της υποβάθμισης ζωής, έναντι σε αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε Κρίση.
Όπως και καθόλου τυχαιο δεν είναι που αυτές οι επιθυμίες για άρση της Ανωνυμίας και ελευθερίας στο διαδίκτυο, έρχονται σε αυτή την εποχή της Παγκόσμιας Κρίσης και μοιάζουν σαν φυσικά επακόλουθα, προηγούμενων μέτρων.

Είναι η Ανωνυμία ουσιαστική η επιφανειακή?

Και αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο που πρέπει να σταθούμε.
Σίγουρα μπορεί κάποιος να γράψει, δημοσιεύσει οτιδήποτε, χωρίς να χρειαζεται ν’ αναφέρει το πραγματικό του όνομα.
Μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα ψευδώνυμο η ούτε και αυτό.
Αυτό αναμφίβολα είναι Ανωνυμία, καθώς οι υπόλοιποι δεν γνωριζουν ποιος βρίσκεται πίσω από το άρθρο/δημοσίευση.
Αυτή είναι μεν Ανωνυμία, όμως είναι επιφανειακή.
Η ουσιαστική Ανωνυμία όμως, είναι κάτι που δεν υπάρχει. Αν λάβουμε υπόψη, τον τρόπο σύνδεσης μας στο διαδίκτυο, μέσω ενός παρόχου, ρουτερ, IP, είναι σαφές πως η ίδια η τεχνολογία, δίνει τη δυνατότητα ταυτοποίησης του συγγραφέα με το όνομα που είναι καταγεγραμμένος στα μητρώα του κράτους που είναι πολίτης.
Και για να το εξηγήσουμε καλύτερα αυτό, ωστε να γίνει αντιληπτό, καθώς εδώ θα δείτε πόσο οξύμωρο είναι το πράγμα, καθώς υπάρχει “φορέας” που ελέγχει το διαδίκτυο:

Κάθε υπολογιστής που συνδέεται στο διαδίκτυο λαμβάνει από τον πάροχο μια μοναδική διεύθυνση ΙΡ η οποία είναι χαρτογραφημένη εν τη γέννεση της και ταυτισμένη με τον τηλεφωνικό αριθμό που αντιστοιχεί στην τηλεφωνική γραμμή από όπου γίνεται η σύνδεση (όπου ο κάτοχος έχει δώσει πλήρη στοιχεία ταυτότητας, ΑΦΜ, κλπ).
Οι εξυπηρετητές του παρόχου διατηρούν αρχεία καταγραφής (log files) των συσχετισμένων διευθύνσεων IP καθώς και τη διάρκεια της διεπαφής.
Συνεπώς είναι ζήτημα δευτερολέπτων για τον πάροχο να δει ποιο ΙΡ χρήστη επισκέφθηκε την τάδε διεύθυνση ΙΡ που αντιστοιχεί σε μια ιστοσελίδα.
Αντίστοιχα αρχεία καταγραφής τηρούνται και στις Η.Π.Α. που είναι ο παγκόσμιος ελεγκτής διαδικτύου και που δε θέλει πολύ για να συμπεράνουμε ότι οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. γνωρίζουν τα πάντα.
Επομένως κάθε φορά που γράφουμε κάτι σε καποια ιστοσελίδα (blog, social, κλπ) από το σπίτι η το γραφείο μας ταυτόχρονα γίνεται και η καταγραφή της διαδικτυακής επικοινωνίας μας.
Ακομα και αν υπαρχουν λύσεις στο παραπάνω παραπάνω πρόβλημα ασφαλείας και πάλι η ταυτοποίηση μπορεί εύκολα να γίνει, καθώς κάθε κάρτα δικτύου, ενσύρματη ή ασύρματη, έχει ταυτότητα που τη καθιστά μοναδική.
Η ταυτότητα αυτή είναι ένας μοναδικός αριθμός MAC Address που είναι ενσωματωμένος στα κυκλώματα της κάρτας δικτύου. Επομένως τόσο ο πάροχος όσο και ο παγκόσμιος ελεγκτής πέρα από τις διευθύνσεις ΙΡ καταγράφουν και τις MAC Addresses.
Ακόμη επομένως και αν από έναν φορητό υπολογιστή επισκεπτόμαστε μια ιστοσελίδα κάθε ημέρα και από διαφορετική γεωγραφική περιοχή, ο φορητός υπολογιστής (η Tablet και smart-phone) θα είναι τσεκαρισμένος και ταυτισμένος με την επίσκεψη.
Εκτός από αυτό όμως η τεχνολογία επιτρέπει τον εντοπισμό κάποιου υπολογιστή με διάφορα μηχανήματα (πχ: ραδιογωνιόμετρα) ή με παρόμοια μέθοδο από διάφορες κεραίες ασύρματης πρόσβασης των παρόχων υπολογίζοντας τη διαφορά θορύβου εκπομπής σήματος από γωνία σε γωνία και από κεραία σε κεραία.
Κάτι που γίνεται δηλαδη από τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, προκειμένου να παρέχουν συνεχές σήμα στους πελάτες τους.

-Εύλογα λοιπόν εδώ, προκύπτει το ερώτημα:

Αφού η ταυτοποίηση είναι ευκολη, γιατί τόσος θόρυβος για το θέμα?

Εδώ έχουμε ένα πολύ σημαντικό θέμα, τ’ οποίο όμως φροντίζουν να αποκρύπτουν. Δεν τους ενοχλεί η ανωνυμία αλλά το πρόβλημα της ταυτοποίησης του γράφοντος.
Οπότε ο μοναδικός λόγος ύπαρξης της οποιασδήποτε διάταξης δεν είναι για να δουν αν πίσω από το οποιοδήποτε ψευδώνυμο κρύβεται ο συγκεκριμένος άνθρωπος, κάτι που μπορούν να το βρουν με μια απλή αναζήτηση, αλλά να μπορούν να αποδείξουν πέραν πάσης αμφιβολίας το ότι είναι το ίδιο πρόσωπο, για χρήση σε δικαστήριο.
-Και αυτό είναι κάτι που ενδιαφέρει τόσο κυβερνήσεις, όσο και πολυεθνικές εταιρείες.
Τις κυβερνήσεις, όχι επειδή τις νοιάζει η άποψη των πολιτών τους, μα επειδή από μόνες τους έχουν συντηρήσει ένα σύστημα χωρίς τη παραμικρή διαφάνεια και σαφώς σε μια εποχή που καλούνται να ευνοήσουν συμφέροντα ενάντια στη λαϊκή θέληση, δεν επιθυμούν να υπαρχουν αυτοί που θα κανουν γνωστή παραέξω καποια άλλη άποψη που τις περισσότερες φορές είναι πραγματική και ενάντια στις κυβερνητικές βουλήσεις.
-Οι εταιρείες, προφασιζόμενες τη πειρατεία, προσπαθούν να επιβάλλουν υψηλές τιμές σε κάθε προϊόν, ασχέτως αν αυτό έχει ποιότητα η όχι. Και μη ικανές να προστατέψουν τα προϊόντα αυτά η να φροντίσουν να αποδώσουν πραγματικές αξίες σε αυτά, επιλεγούν τη τακτική της άρσης ανωνυμίας του αγοραστή.
Τα προϊόντα στην ουσια κάποιος θα τα αγοράζει επώνυμα και συγχρόνως δεν θα του ανήκουν, καθώς η κάθε εταιρεία θα μπορεί να τα πάρει οποτε θελήσει, χωρίς να αποζημιώσει τον κάτοχο. Αυτό επειδή σύμφωνα με τη λογική τους, δεν πουλούν, μα νοικιάζουν το προϊόν τους (το πιο κάλο παράδειγμα, ωστε να καταλάβετε αυτό είναι η προσοδοφόρα αγορά των e-books και η παράνοια της αγοράς τους).

Και η λιβελογραφία που καλύπτεται από την ανωνυμία?

Εδώ έχουμε ένα εύλογο ερώτημα και ένα εξ’ αυτών που επικαλούνται οι θιασώτες της άρσης της.
Με τη χαοτική μορφή του διαδικτύου μπορεί κάποιος ν’ αποφασίσει να γίνει “ανώνυμος” μόνο και μόνο για να μπορεί να λιβελογραφεί, να βρίζει και να συκοφαντεί άμοιρος των συνεπειών, τότε η “ανωνυμία” αυτόματα αποκτά αρνητική υπόσταση.
-Και εδώ έρχεται αντιμέτωπος πρώτα απ’ όλα με έναν από τους άγραφους, μα πολύ ισχυρούς “νόμους” του διαδικτύου:
Από μόνο του, όπως ξερουμε είναι ένας κήπος που μπορεί και έχει δικαίωμα να ανθίσει η κάθε άποψη και κάθε ιδέα. Αν η χρήση και το δικαίωμα της ανωνυμίας επικρατήσει να γίνεται μόνο για λιβέλους και πράγματα ανυπόστατα, σαφώς και η ύπαρξη του θα μπει σε εντελώς λάθος κατεύθυνση, από αυτή που δημιουργήθηκε.

-Ναι μα…:

Είναι η Ανωνυμία και η λιβελογραφία, φαινόμενα του διαδικτύου?

Όχι. Σε καμία περίπτωση. Αυτό είναι κάτι που έχει ξεκινήσει πολλά-πολλά χρόνια πριν από τον έντυπο τύπο.
Αρκετοί θα θυμούνται πύρινα αρθρα, από αρθρογράφους με ψευδώνυμο η μη υπαρκτό όνομα που δημοσιευόντουσαν ανά καιρούς και σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας.
Υπήρχαν περιπτώσεις που οι εκάστοτε αρθρογράφοι χρησιμοποίησαν ψευδώνυμα για να λιβελογραφούν, κάτι που στη χώρα μας, επικράτησε με τον όρο: Αυριανισμός και άλλες περιπτώσεις, ωστε να προειδοποιήσουν τους ανθρώπους για καποια πράγματα (ποιος θυμάται το δυο περιβόητα αρθρα, μεγάλης εφημερίδας της εποχής, το 1999 που ανώνυμος αρθρογράφος, καλούσε τον κόσμο αν θέλει να σώσει τις περιουσίες του, να απομακρυνθεί από τη τότε μόδα του Χρηματιστηρίου?).
Αρκετές φορές η σχεδον τις περισσότερες πίσω από αυτά τα ψευδώνυμα κρύβονταν γνωστοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι και αισθάνονταν καποια στιγμη την ανάγκη να πουν μια πιο αληθινή διάσταση των γεγονότων, χωρίς ωστόσο να έρθουν αντιμέτωποι με τις όποιες επιπτώσεις θα είχαν αν έκαναν αυτές τις δηλωσεις δημόσια.

Εδώ όμως και πάλι βλέπουμε πως αυτό που πάει να επικρατήσει είναι το γνωστό “τσουβάλιασμα”. Δηλαδή να μην υπάρχει διαχωρισμός, μα όλα να είναι επώνυμα.
Κάτι που είναι εξ’ αρχής λάθος. Το πρόβλημα κατά γενική ομολογία εντοπίζεται στα ειδησιογραφικά/δημοσιογραφικά blogs.
Και επειδή όπως προείπαμε, το πρόβλημα είναι στη πραγματική ταυτοποίηση του γράφοντος, προκύπτουν νομικά κωλύματα.
Όμως η αλήθεια είναι τα πράγματα δεν είναι τόσο πολύπλοκα. Αν υπήρχε πραγματικά θέληση και σεβασμός στα κεκτημένα του διαδικτύου, η λυση θα μπορουσε να είναι πολύ απλή.
Συγχρόνως πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη πως άπαντες έχουν καταλάβει τη δύναμη του διαδικτύου και τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό ενάντια σε καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μα παράλληλα τη δύναμη που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο, ως μια ακομα μορφή προπαγάνδας, στα ήδη υπάρχοντα και φθίνοντα ΜΜΕ.

-Εδώ ίσως θα έπρεπε να επεκταθούμε και στο θέμα του εκβιασμού που γίνεται καποιες φορές από καποιες ιστοσελίδες (blogs), τους ιδιοκτήτες τους δηλαδη, σεβαστής επισκεψιμοτητας, σε διάφορους ανθρώπους η επιχείρησεις, προκειμένου να λαμβάνουν καποιο αντίτιμο, ωστε να μην αρθρογραφούν ενάντια σε αυτούς.
Τα νερά εδώ όμως είναι αρκετά βαθιά, ευτυχώς οι περιπτώσεις αυτές είναι λίγες, οποτε να το αφήσουμε σαν απλή αναφορά και ας συνεχίσουμε:

Οι “μεγάλοι” του διαδικτύου τι άποψη έχουν για την Ανωνυμία?

Το 2008 ο Peter Fleischer, σύμβουλος Παγκόσμιου Απορρήτου (Global Privacy Counsel) της Google, δήλωνε:

Παίρνουμε στα σοβαρά την προστασία δεδομένων. Δεν ξέρουμε τους χρήστες μας με το όνομα. Εμείς απλώς αποθηκεύουμε ανώνυμους εξακριβωτές (indentifiers), αλλά κανένα προσωπικό δεδομένο.
Πρωταρχικός στόχος της Google είναι να βελτιώσει την ακρίβεια της στοχευμένης διαφήμισης. Οι ταυτότητες των ανθρώπων πίσω από τους αριθμούς είναι άσχετες. Δεν θέλουμε καν να ξέρουμε τα ονόματα των χρηστών.

Βέβαια όλα αυτά φαντάζουν αστεία σε όσους τα διαβάζουν αυτή τη στιγμη. Ο λόγος το social media GooglePlus που δημιούργησε η Google, μέσα στο 2011.
Βασικός και απαράβατος όρος χρήσης του, ήταν η χρήση πραγματικού ονόματος, για τη δημιουργία λογαριασμού. Το δικαιολογούσε με το εξής απλοϊκό:

Για να βοηθήσετε στην καταπολέμηση των spam και στην αποφυγή των ψευδών προφίλ, χρησιμοποιήστε το όνομα με το οποίο σας αποκαλούν συνήθως οι φίλοι, η οικογένεια ή οι συνάδελφοί σας…

Κάπου χοντρικά αυτή ήταν, η όχι και τόσο διάφανη πολιτική απορρήτου που ίσχυε ως πρόσφατα.
Και όπως και η ίδια η Google αναφέρει, η πολιτική της αυτή, συμμορφώνεται με τους νόμους του εκάστοτε κράτους (ασχέτως πολιτεύματος, στην ουσια).
Και πολλές οι περιπτώσεις όπου η Google διέγραψε λογαριασμούς χρηστών, για τους οποίους έκρινε πως δεν είχαν κανονικό και αληθινό ονοματεπώνυμο.
Κάπου στα ψιλά των όρων χρήσης, ανέφερε κάτι περί ταυτοποίησης με ψηφιακά στοιχεία χρηστών (υπηρεσιες gov, για παράδειγμα), για τη πραγματικότητα των στοιχείων τους.
-Λίγο καιρό αργότερα και αφου ήδη είχαν εγγραφεί εκατομμύρια χρήστες, άλλαξε αυτή πολιτική επιτρέποντας και χρήση ψευδώνυμου.
Καθόλου τυχαιο όμως που κάποιους μήνες αργότερα, παρουσίασε τη νέα πολιτική απορρήτου της η οποία και είναι σε ισχύ από 1η Μαρτίου 2012.

Και για την ειρωνεία του πράγματος, αξιζει ν’ αναφέρουμε το περιβόητο Avenue de l’Opéra στο Παρίσι:

Ένας κεντρικός δρόμος, σε καλή και ιστορική περιοχή της πόλης, με εταιρικά κτίρια και τριγύρω καφέ, μπουτίκ, τράπεζες και ποικιλία καλών εμπορικών καταστημάτων.
Ένα στοιχείο που κυριαρχεί στο δρόμο, είναι ότι στις προσόψεις των κτιρίων, αναγράφονται σε καλαίσθητες πλακέτες, οι εταιρείες που εδρεύουν σε αυτά.
Το αξιοσημείωτο όμως, είναι ότι μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, δεν υπήρχε η πλακέτα ενός από τους διασημότερους ενοίκους, ενός από των κτιρίων, σε αυτή τη μεριά της πόλης.
Και ο ένοικος αυτός δεν ήταν άλλος από την Google, θέλοντας έτσι συμβολικά να δείξει, ότι υπολογίζει την ιδιωτικότητα (privacy), την οποία και παραπάνω, ειδαμε πως την εννοεί.

-Όλα αυτά βέβαια ενώ έχουν προηγηθεί μάζες χρηστών που ισοδυναμούν με υπερδύναμη, να έχουν δώσει τα πλήρη στοιχεία τους στο Facebook.
Αν το δούμε χρονολογικά, κάπου εκεί, με την διάδοση του Facebook, είναι που πήρε διαστάσεις το θέμα της άρσης ανωνυμίας, της συλλογής προσωπικών δεδομένων από τον καθένα, χωρίς ο χρήστης να γνωρίζει το παραμικρό.
Και συγχρόνως να μην τον ενημερώνουν (φυσικά) για την όποια τους κίνηση η τους σκοπούς αυτής.
Σίγουρα δεν χρειαζεται να είναι κάποιος συνωμοσιολογος, ωστε να δει και τις χρονικές συγκυρίες που Google και Facebook, εφάρμοσαν αλλαγές στους τρόπους χρήσης τους και στην πολιτική απορρήτου.
Η Google, όπως προείπαμε το έκανε με την αλλαγή της πολιτικής απορρήτου της, το Facebook εμμέσως πλην σαφώς με το Χρονολόγιο (TimeLine).
Βέβαια το πράγμα, δεν σταματάει καθόλου εκεί, καθώς ολοένα και περισσότεροι ενδιαφέρονται για τις κινησεις των ανθρώπων στο διαδίκτυο (που ΜΗΝ ξεχνάμε, αυτό που αναφέραμε στην αρχή, ότι με βάση την τεχνολογία, μπορεί να ταυτοποιηθει ο καθένας).
Και αυτό φυσικά, γίνεται πάντα με δόλια μέσα.

-Δείτε ένα παράδειγμα, (δανεισμένο από το stravon.wordpress.com) με τρία σημεία  που αποτελεί μια απλή μέθοδο ελέγχου ανταλλασσομένων πληροφοριών :

Το παρόν κείμενο είναι εξ ολοκλήρου διάφανο στον παγκόσμιο διαδικτυακό μηχανισμό. Οποιαδήποτε λέξη ή φράση του κειμένου μπορεί να αναγνωσθεί, να φιλτραριστεί, να καταγραφεί. Κάθε γράμμα του κειμένου είναι και ένα ψηφιακό δεδομένο προς εξαγωγή πληροφοριών (συμπερασμάτων).

Ο λόγος είναι ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικό του γραφικό χαρακτήρα που δεν υπακούει σε πρωτόκολλα, γραμματοσειρές και άλλα κουραφέξαλα.
Επομένως η ψηφιοποίηση του συγκεκριμένου κειμένου μπορεί να γίνει μόνο στοχευμένα αφού προς το παρόν δεν υπάρχει τόσο έξυπνο OCR που να μπορεί να χαρτογραφήσει όλους τους γραφικούς χαρακτήρες σε όλες τις γλώσσες.
Μειονέκτημα του συγκεκριμένου τρόπου είναι ότι ο γραφικός μας χαρακτήρας κρύβει πληροφορίες γραφολογικού τύπου όπως: πληροφορίες για το χαρακτήρα του συγγραφέα, το μορφωτικό του επίπεδο, το χέρι γραφής (δεξί ή αριστερό) κλπ…

Η χρονική συγκυρία που αναφέραμε, συμπίπτει με την επιβολή των κυβερνήσεων και εταιρειών, να εφαρμόσουν νομοσχέδια/εμπορικές συμφωνίες (ACTA/SOPA/PIPA), τα οποία θα προσφερουν αφ’ ενός ασυδοσία στις εταιρείες, από την άλλη, κανουν άρση της ανωνυμίας, φίμωση του διαδικτύου με τον τερματισμό της διάδοσης της ελεύθερης πληροφορίας, με το τέλος του διαμοιρασμού, με σκοπό να επιβάλλουν το διαδίκτυο σ’ ένα τόπο προπαγάνδας και ένα ατελείωτο καταναλωτικό δικτυακό Mail.
Και οι έτσι οι μεγάλοι του διαδικτύου, προσπαθούν να συμμορφωθούν με αυτό, χωρίς ωστόσο να έχουν απώλειες.
Έτσι προκειμένου να κρατήσουν τα δισεκατομμύρια προϊόντα τους (όπου προϊόντα=χρήστες τους διαδικτύου), προτιμούν να “δίνουν” οποτε τους ζητηθεί καποια προϊόντα τους (=ανθρώπους), καθώς αυτό δεν θα έχει καποια επίπτωση για αυτούς.

-Εδώ όμως προκύπτει ένα ακομα τεράστιο θέμα, το οποίο επισης παρακάμπτουν να αναφερουν:

Όταν η Ανωνυμία, είναι μια λεπτή γραμμή, ανάμεσα σε ζωή & θάνατο?

Σε πολλές χώρες του κόσμου, η προστασία της ταυτότητας του χρήστη μπορεί να κάνει τη διαφορά ακόμη και ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Σε πολλές γωνιές του πλανήτη, υπάρχουν άνθρωποι που καταπιέζονται βάναυσα. Υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται κάθε δικαιώματος. Υπάρχουν καθεστώτα που οδηγούν λαούς ολόκληρους σε εξαθλίωση.
Έχετε αναλογιστεί, ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο, ο κόσμος δεν θα μάθαινε ποτέ, τι συμβαίνει?
Θα σας παραπέμψω, στη περίπτωση της Lina, από τη Τυνησία, όπου το διαδίκτυο της εξασφάλισε, με την ανωνυμια που αυτό της πρόσφερε, να δείξει την αλήθεια στον υπόλοιπο κόσμο, του τι πραγματικά συνέβαινε εκεί (αν δεν θυμόσαστε την περίπτωση αυτή, καθώς έγινε ευρέως γνωστή, είχαμε αναφέρει την ιστορια της Lina, στο Editorial Οκτωβρίου 2011.
-Μη ξεχνάμε άλλωστε, πως όταν σε διάφορα μέρη του κόσμου γίνονται επαναστάσεις, τα καθεστώτα, ένα από τα πρώτα που κάνουν, είναι να σιωπήσουν το διαδίκτυο (πολλές οι περιπτώσεις, μα θυμηθείτε τη Συρία, λίγο καιρό πριν (αρχές Φεβρουαρίου 2012). Η την απίστευτη περίπτωση της Λευκορωσίας, όπου η ανωνυμια θα καταργηθεί ακομα και στα Internet-cafe, όταν ήδη έχουν επιβληθεί αυστηρότατοι περιορισμοί στο διαδίκτυο.
Σε πολλά μέρη μάλιστα δρουν προληπτικά (μεγάλη η λίστα, μα πρόσφατο παράδειγμα το Κουβέιτ).
Η ακομα να διαμορφωθεί και ο περιορισμός στο διαδίκτυο, εκμεταλλευόμενοι την θρησκεία (παράδειγμα το γνωστόXalal, στο Ιράν).
Εκεί λοιπόν η ανωνυμία είναι παραπάνω από επιβεβλημένη.
-Το πρόβλημα όμως είναι πως πλέον η άρση της ανωνυμίας, έχει οδηγήσει και σε μια αυθαιρεσία από κυβερνήσεις του Δυτικού Κόσμου, με πιο μεγάλο παράδειγμα, αυτό της Αγγλίας (Μ. Βρετανίας), όπου κάθε φορά που κάποιος εκφέρει δημόσια άποψη κινδυνεύει να αντιμετωπίσει αγωγές που θα υποθηκεύσουν τη ζωή του.

-Κλείνοντας αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και εδώ στην Ελλάδα, παλιότερα, μέσα από τα blogs και την ανωνυμία του αρθρογράφου τις περισσότερες φορές, αναδείχτηκαν σοβαρά θέματα όπως η δολοφονική επίθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα, η πάλη του Θοδωρή Τενέζου με τα καρτέλ χάλυβα, οι άδικες φυλακίσεις των Ηλιόπουλου και Μάριου Ζ, η Αμαλία Καλυβίνου με την μάχη της με τον καρκίνο και τα ιατρικά φακελάκια, η Κατερίνα Γκουλιώνη με τις καταγγελίες της για τα βασανιστήρια που γίνονται στις φυλακές της Θήβας, οι αστυνομικές αυθαιρεσίες στις πανελλαδικές διαμαρτυρίες, οι βασανισμοί και οι θανατώσεις ζώων με απαγχονισμό στην Κρήτη και άλλα πολλά.

Θεωρητικά-πρακτικά & με υπάρχουσες νομοθεσίες, τι ισχύει?

Εύλογο σε όλα αυτά τα θέματα σχετικά με την Ανωνυμία, να λάβουμε υπόψη και τις διάφορες νομοθεσίες που υπάρχουν. Δεν θα εξετάσουμε φυσικά το δίκαιο η το άδικο των νόμων, καθώς πρακτικά και με όποιο τρόπο, ισχύουν και επιβάλλονται αυτά που υπάρχουν.
Έχουμε συνηθίσει να λέμε, ακόμη και να θεωρούμε δεδομένο, ότι το Διαδίκτυο είναι ο νέος δημόσιος χώρος.
Είναι όμως έτσι?
Είναι δυνατό οι ίδιοι κανόνες που διέπουν το φυσικό δημόσιο χώρο, να διέπουν και το δημόσιο χώρο του Διαδικτύου? Οι χρήστες που συναντιούνται στο διαδικτυακό δημόσιο χώρο τυγχάνουν της ίδιας προστασίας, έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις όπως όταν συναντιούνται στο φυσικό δημόσιο χώρο ή πρόκειται τελικά για ιδιωτικό χώρο δημόσιας χρήσης?
Αυξήθηκε η εθελοντική συμμετοχή των χρηστών του Διαδικτύου σε οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών offline?

-Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όπως αυτή υπογράφτηκε την 10η Δεκεμβρίου του 1949, στο άρθρο 12 αναφέρει:

Κανείς δεν επιτρέπεται να υποστεί αυθαίρετες επεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία η την αλληλογραφία του, ούτε προσβολές της τιμής και της υπόληψης του. Καθένας έχει το δικαίωμα να τον προστατεύουν οι νόμοι από επεμβάσεις και προσβολές αυτού του είδους.

Κοινώς δίνει το δικαίωμα άμυνας, απέναντι σε όποιους καταπατούν τα δικαιώματα του πολίτη, ασχέτως αν αυτοί είναι εταιρείες η κυβερνήσεις.
Ταυτόχρονα, έχουν θεσπιστεί νόμοι, τόσο σε εθνικό όσο και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, που εγγυώνται αυτό το δικαίωμα. Βέβαια η εφαρμογή τους αποτελεί ένα μεγάλο θέμα τ’ οποίο όπως ειπαμε δεν υπάρχει λόγος να μας απασχολήσει εδώ.
Δεν θα αναλύσουμε άρθρα και νόμους η θα παραπέμψουμε σε αυτούς, όπως είναι διατυπωμένοι στα αρχεία του κράτους,αλλά κοιτώντας τη πραγματικότητα στη καθημερινή ζωή κανένας δεν διατυμπανίζει η έχει τα προσωπικά του στοιχεία, σε κοινή θέα.
Πόσοι από εσάς, θα δίνατε τα στοιχεία σας, στο δρόμο, αν σας τα ζήταγε κάποιος/α άγνωστος/η, όσο ευπαρουσίαστος/η και αν ήταν?
Γιατί λοιπόν στο Διαδίκτυο πρέπει να τα δίνεις η ακόμα χειρότερα, να τα αφήνεις απροστάτευτα και να τα κλέβει ο καθένας? Σε κανέναν δεν αρέσει να παραβιάζει κάποιος αυθαίρετα, αυτό που ονομάζουμε “προσωπικό χώρο”.
Στο διαδίκτυο όμως, γιατί αφήνουμε να το κανουν αυτό? Γιατί όλοι όσοι το κανουν προσπαθούν με καποιο τρόπο να το συγκαλύψουν?
Τι θα συμβεί αλήθεια, όταν η (κάθε) Google, ενδιαφερθεί έστω και για μια στιγμη για τα στοιχεία κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων ειδικά? Εσένα, έμενα, κάποιου άλλου?

-Kαι στην Ελλάδα ειδικότερα, όπου είδαμε και πιο πάνω με τα σχετικά links, ότι καποια blogs ενοχλούν τους πολιτικούς και έτσι μην έχοντας τη γνώση του διαδικτύου, της λειτουργίας του και των αρχών που το διακατέχουν, προσπαθούν να περάσουν νόμους τσουβαλοποιησης.
Ενώ η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων , διαφυλάττει το δικαίωμα της ανωνυμίας, εν τούτοις οι κινήσεις που γίνονται, δείχνουν άλλα πράγματα.
-Όπως λοιπόν, διαβάζουμε στη σχετική ειδησιογραφία (από την enet.gr) του περσινού καλοκαιριού (Ιούνιος 2011) που ανακινήθηκε το θέμα:

Υπέρ της άρσης της ανωνυμίας των ιστολογίων σε περίπτωση που εμπλέκονται σε υποθέσεις πλημμελημάτων και κακουργημάτων αποφάνθηκε η εισαγγελία του Αρείου Πάγου.

Πρόκειται για την τρίτη κατά σειρά γνωμοδότηση, καθώς μεσολάβησε αλλαγή της νομοθεσίας από τις προηγούμενες δύο.
Το τέλος της ανωνυμίας των bloggers που είχε βάλει το 2009 ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεώργιος Σανιδάς και επικύρωσε εν συνεχεία ο σημερινός εισαγγελέας Ιωάννης Τέντες επαναλαμβάνει σήμερα με νέα γνωμοδότησή του ο αντεισαγγελέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου Αθανάσιος Κατσιρώδης.
Σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του κ. Σανιδά, το απόρρητο αίρεται ” όσων μέσα από τα blogs αναρτούν υβριστικά, απειλητικά ή εκβιαστικά δημοσιεύματα ή φωτογραφίες παιδικής πορνογραφίας ή διαπράττουν εν γένει εγκλήματα”.
Ο κ. Κατσιρώδης επανέρχεται στο θέμα αυτό ύστερα από νέο ερώτημα του Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Υποδιεύθυνσης Δίωξης Οικονομικών Εγκλημάτων Αρχαιοκαπηλίας και Ηθών της Διεύθυνσης Ασφαλείας Αττικής.
Ειδικότερα, το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος υπέβαλε στην Ανώτατη Εισαγγελία το ερώτημα εάν ισχύουν οι δύο γνωμοδοτήσεις (9 και 12/2009) των κ.κ. Σανιδά και Τέντε μετά την επικύρωση της οδηγίας 2008/24/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με το νόμο 3917/2011 για την άρση του απορρήτου της επικοινωνίας και τη χορήγηση δεδομένων επικοινωνιών στις αρμόδιες αρχές.
Συγκεκριμένα, το ερώτημα είναι εάν μετά το Ν. 3917/2011 «οι πάροχοι υπηρεσιών Διαδικτύου, στο πλαίσιο προκαταρκτικής εξέτασης ή προανάκρισης ύστερα από παραγγελία εισαγγελέα που διενεργούνται από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, υποχρεούται να σας γνωστοποιούν τα στοιχεία του προσώπου στα οποία αντιστοιχούν ηλεκτρονικά ίχνη ή τηλεφωνικοί αριθμοί κλήσεως εγκληματικής πράξεως, συγκεκριμένης ημεροχρονολογίας, χωρίς την τήρηση της διαδικασίας άρσεως του απορρήτου

-Εδώ είναι σημαντικό να αναφέρουμε κάτι που στα πλαισια αυτής της έρευνας, υποστηρίζουν ορισμένοι νομικοί:

Πολλοί είναι αυτοί που θα έχουν όφελος από την επιβολή μιας νομοθεσίας που θα μπορεί να οδηγήσει σε νομικές και δικαστικές διαδικασίες. Και δεν μιλάμε φυσικά για εταιρείες η κυβερνήσεις, μα για επαγγέλματα, καθώς ήδη πολλοί είναι οι δικηγόροι στον πλανήτη που τρίβουν τα χέρια τους στη δημιουργία τέτοιας νομοθεσίας.
Βέβαια ακομα και με τα υπάρχοντα δεδομένα η όποια επιβληθούν, αυτό εξ’ αρχής είναι ιδιαίτερο πρόβλημα, καθώς στην παρούσα φάση οι μόνοι που μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους είναι οι έχοντες την οικονομική ευχέρεια να μισθώσουν δικηγόρο για να κινήσει τις νομικές διαδικασίες εναντίον των ατόμων που τους θίγουν.
Συγχρόνως το όλο δικονομικό σύστημα, αποτελείται κατά κύριο λόγο από δικαστές και δικηγόρους που ξέρουν μόνο τους νόμους και αγνοούν τεχνικά θέματα αλλά και πολλές φορές η μόνο τους επαφή με αυτό (διαδίκτυο), είναι οι ενημερωτικές (με η χωρίς εισαγωγικά) ιστοσελίδες/blogs και ίσως και κάποιος λογαριασμός στο Facebook.
Η επιβολή τέτοιων νομοθετημάτων, αντίκειται με θεμελιώδεις αρχές του συντάγματος, όπως αυτή της ελευθερίας έκφρασης (άρθρο 14) και δει έναντι πολιτικών προσώπων, όπου η ίδια η νομοθεσία επιτρέπει την πιο μεγάλη κριτική, καθώς σαν “δημόσια πρόσωπα”, κρίνονται για τις πράξεις τους.
Από την άλλη θα δημιουργήσει μια βιομηχανία μηνύσεων.
Συγχρόνως λόγω της γενικότερης τεχνολογικής άγνοιας θα παίρνονται αυστηρές και ολοκληρωτικές αποφάσεις και αυτό θα ήταν λάθος καθώς δεν θα πρέπει να υπάρχει φίμωση, υπό την απειλή εξωδίκων και μηνύσεων και ακομα περισσότερο, δεν θα πρέπει αυτή να επιβληθεί ολοκληρωτικά, ακομα και στη περίπτωση δικαίωσης του μηνυόμενου.

-Τα παραπάνω φυσικά αναφέρονται στις περιπτώσεις λιβελογραφημάτων η ακομα και παραβιάσεων πνευματικής ιδιοκτησίας, τα οποία ακομα και προσπεραστούν και πάλι στη πράξη χωλαίνουν, καθώς:

Είναι σημαντικό να υπάρξει γρήγορη αντίδραση και επιβολή δικάσιμου σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, από τη στιγμη που θα υποβάλλει τη μήνυση ο θιγόμενος (θύμα λίβελου, για παράδειγμα), καθώς, αν η αποκατάσταση του ονόματος του εφαρμοστεί κατόπιν εορτής, όταν θα έχει γίνει ολόκληρος ο ντόρος και έχει περάσει πια τόσος καιρός που το επίμαχο άρθρο/δημοσίευση άρθρο δηλαδή, θα αποτελεί μέλος του παλιού πλέον αρχείου της ιστοσελίδας /blog.
Πιο άπλα, είναι αυτό που στα Ελληνικά λέμε “Του έμεινε η η ρετσινιά”.
Τα παραπάνω όμως, η γρήγορη αντίδραση και απλούστευση διαδικασιών, είναι απλώς ανέκδοτο για το Ελληνικό Δημόσιο (μα και τα δημόσια πάρα πολλών κρατών).
Όχι πως δεν μπορούν να γίνουν, μα για να εφαρμοστούν αυτά θα πρέπει να υπάρχει θέληση, πολιτική βούληση και αλλαγή σε μια ακομα σωρεία καταστάσεων.
Και αυτά είναι προφανές πως θα ταράξουν το υπάρχον σύστημα, κάτι που δεν συμφέρει αυτούς που ασκούν την εξουσία η έχουν τον έλεγχο.

Και πάντα πρέπει να λαμβάνουμε πως υπόψη πως αυτό το θέμα του έλεγχου του διαδικτύου και της άρσης της ανωνυμίας είναι παγκόσμιο.
Όπως μας λέει η ειδησιογραφία, ένα από τα πιο τρανταχτά αυτού, είναι:

οι δηλωσεις του Axel Fischer, μέλους της συντηρητικής Χριστιανικής Δημοκρατικής Ένωσης της Γερμανίας (CDU) και πρόεδρου της κοινοβουλευτικής επιτροπής για το «Διαδίκτυο και την Ψηφιακή Κοινωνία», ο οποίος (το 2011), ζήτησε την «απαγόρευση των μεταμφιέσεων» στον εικονικό κόσμο, τουλάχιστον για φόρουμ με επιλογές πολιτικής ψήφου, όπως διευκρίνισε μετά από μία θύελλα διαμαρτυρίας εκ μέρους της διαδικτυακής κοινότητας.
Αυτό υποστηρίζει και ο υπουργός Εσωτερικών Thomas De Maizière (CDU), λέγοντας ότι η «απεριόριστη ανωνυμία» δεν θα έπρεπε να υπάρχει στο Διαδίκτυο, όπου οι αρχές πρέπει να είναι σε θέση να προσδιορίζουν την ταυτότητα των ανθρώπων που παραβιάζουν το νόμο.

Μια ενδιαφέρουσα περίπτωση πάλι, είναι αυτή της Νότιας Κορέας, όπου η επαφή και η χρήση του διαδικτύου από τον πληθυσμό είναι στα πιο ακραία σημεία από οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Γης.
-Η ειδησιογραφία και πάλι (tvxs.gr), λέει τι συνέβη:

Το 2008, η 39χρονη Κορεάτισσα ηθοποιός Choi Jin-sil έγινε στόχος εξυβριστικών μηνυμάτων μίσους στο διαδίκτυο.
Μη μπορώντας να αντέξει τις επιθέσεις, κρεμάστηκε. Το έθνος ήταν σοκαρισμένο. Η συντηρητική κυβέρνηση αντέδρασε διευρύνοντας την εφαρμογή ενός νόμου που αρχικά δημιουργήθηκε μόνο για τις προεκλογικές εκστρατείες.
Σύμφωνα με το νόμο της «Εξακρίβωσης του Πραγματικού Ονόματος» οποιοσδήποτε επιθυμεί να βάλει σχόλια ή βίντεο online πρέπει να δώσει τον «αριθμό καταχώρισης κατοίκου», ένα 13ψήφιο μοναδικό εξακριβωτή ταυτότητας που εκδίδεται από την κυβέρνηση.

-Θα θυμίσουμε για μια ακομα φορά, τη χρονική συγκυρία που επιχειρείται όλο αυτό, με την επονομαζόμενη “Κρίση”, με τον συνεχή καταιγισμό για την πειρατεία και τους “κακούς χακερς” που στη συνείδηση του απλού πολίτη, τα έχουν συνδέσει με τον κουκουλοφόρο (ότι και αν σημαίνει πάλι αυτό).

Απαντώντας και στο τελευταίο ερώτημα της ερώτησης αυτής της ενότητας, στο αν δηλαδη το διαδίκτυο και η εν γένει επιφανειακή ανώνυμη ενημέρωση από καποια blogs η ακομα και μέσω των socials, έχει συμβάλει δραστικά στην ευαισθητοποίηση και μαζικότερη συμμετοχή των ανθρώπων.
Ακομα και αν αυτή, καποιες στιγμές πήρε διαστάσεις μόδας η τρεντυ αν θέλετε, όπως για παράδειγμα συνέβη το καλοκαίρι του 2011 στο Σύνταγμα.
Ακομα και έτσι όμως εκεί εγινε κάτι σπουδαίο. Ο περισσότερος κόσμος βρέθηκε εκεί ενημερωμένος από το διαδίκτυο. Για πρωτη φορά εδώ και δεκαετίες, ειδαμε μια προσπάθεια για συλλογική σκέψη, συμμετοχή στα κοινά, αλληλοβοήθεια και συμπαράσταση με τον διπλανό.
Και αυτό ξεκίνησε από το διαδίκτυο. Από αρθρα διαφόρων blogs, από διαμοιρασμό σε Facebook, Twitter, GPlus και άλλες μορφές δικτυακής επικοινωνίας και όλο και περισσότερος κόσμος έμαθε, ότι σε όλες της γωνιές της χώρας υπαρχουν και άλλοι σαν αυτόν, υπαρχουν και άλλοι που αγωνίζονται η ακομα περισσότερο αν θέλετε, κάποιοι έμαθαν πως υπαρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται, καθώς το αγνοούσαν, όσο απίστευτο και αν “ακουγεται”!
-Όσο αφορά αυτό το τελευταίο, θα σας παραθέσω στο άρθρο του Γεράσιμου Πολίτη: Η αδιαφορία της μάζας, όπου συν τ’ άλλα αναφέρει:

Κάθε πληθυσμός εμπεριέχει μία μάζα εξ ορισμού. Αυτό το γεγονός δεν είναι ούτε θετικό ούτε αρνητικό από μόνο του, η ύπαρξή του όμως καθορίζει τις κινήσεις κάθε στρατηγικής που αφορά στο εθνικό θέμα. Διότι εκ φύσης το εθνικό θέμα αγγίζει έμμεσα όλο τον πληθυσμό. Κάθε αγωνιστής μπορεί να νιώθει φυσιολογικά απομονωμένος μέσα στη μάζα και την αδιαφορία της, δεν πρέπει όμως να τον προβληματίζει.
Η μάζα μέσω της αδιαφορίας της δεν προσπαθεί να εξοντώσει κάθε αγωνιστή, δεν ξέρει καν ότι υπάρχει. Ακόμα και ο ίδιος ο αγώνας, αν υπάρχει μαχητικό πλαίσιο, δεν είναι αντιληπτός από τη μάζα, διότι ζει κάτω από τον ίσκιο της δειλίας. Ακόμα και τη νύχτα, η μάζα δε βλέπει τ’ αστέρια μα μόνο το σκοτάδι.
Γι’ αυτήν η πραγματικότητα είναι δυο μέρη άρα ακόμα κι αν υπάρχουν αγωνιστές, αυτοί ανήκουν στην ουτοπία. Η μάζα επιβιώνει μέσα στην κοινωνία της δειλίας.
Οι αγωνιστές είναι πάντα λίγοι, αυτό όμως δεν έχει σημασία, οι αριθμοί δεν έχουν καμμιά θέση στους ηθικούς αγώνες.

Ενδιαφέρον έτσι? Προσέξτε, ομως τη συνεχεια η οποία και αποτελεί ένα ακριβέστατο σημάδι της σημερινής Ελληνικής Κοινωνίας και το γεγονός πως ο άνθρωπος καλείται να αγωνιστεί για τα αυτονόητα:

Επιπλέον, όπως ο όγκος της μάζας επιτρέπει την εφαρμογή του θεωρήματος του Ramsey, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε να την ικανοποιήσουμε εφόσον πάντα θα υπάρχει ένα υποσύνολό της που θα ερμηνεύει αρνητικά την απόφασή μας. Και όπως η μάζα ανήκει στον κόσμο της λήθης, κάθε διαχρονική κίνηση ακόμα και αν δε δικαιωθεί, στη χειρότερη περίπτωση θα ξεχαστεί. Δηλαδή εκτός από το άμεσο δεν υπάρχει ουσιαστικός κίνδυνος.
Συνεπώς, όταν ένας κρατικός φορέας πρέπει να πάρει μια εθνική απόφαση, δεν πρέπει καν να ασχολείται με τις απόψεις της μάζας.
Όπως η μάζα ξεχνά το παρελθόν, στην ουσία δεν έχει μέλλον και ζει τεχνητά σε ένα συνεχές παρόν που αλλάζει συνεχώς, έτσι οι απόψεις της δεν έχουν καμμιά διαχρονική βάση και κατά συνέπεια αξία.

-Εύλογα λοιπόν καταλήγουμε πως αν θεωρήσουμε το διαδίκτυο το “νέο μέσο”, όπως το αποκαλούν οι αδούλευτοι σε αυτό, το τελευταίο μέρος για ελευθερία, πληροφόρηση και διαμοιρασμό, πρέπει να κοιτάξουμε και τι ακριβώς συμβαίνει τη παρούσα στιγμη στη κοινωνια.
Από τη στιγμη που υφίστανται παρόμοιες καταστάσεις πίεσης και στέρησης δικαιωμάτων το θέμα σαφώς και είναι κοινωνικο-πολιτικό και αποτελεί μέρος αυτών.
Επειδή η αλήθεια είναι πως το διαδίκτυο εκτός από “νέο μέσο” (sic), είναι και το τελευταίο που μπορούν να ανθίσουν όλες οι ιδέες και οι άνθρωποι να διαμοιραστούν και δημιουργήσουν, ακομα και πολλές φορές πέρα από τα όρια των εταιρειών, αποδεικνύοντας πως τα πράγματα κοστίζουν πολύ περισσότερο απ’ όσο πρέπει και ο λόγος είναι η απληστία και η αισχροκέρδεια.

-Βλέπετε, η αλήθεια είναι πως από τη κάθε πλευρά, σε κάθε εποχή, υπαρχουν άνθρωποι πιο διορατικοί που βλέπουν πιο μπροστά από τους υπόλοιπους.
Και ετσι, ακομα και τότε που το μαζικό διαδίκτυο ήταν σχεδον ανύπαρκτο, υπήρξαν άνθρωποι της… “από εκεί” πλευράς και κατάφεραν και εφάρμοσαν σ’ ένα μέσο που ακομα δεν είχε πάρει συγκεκριμένη μορφή και διάσταση τα περίφημα DMCA που λογοκριναν καποιες μελλοντικές ιστοσελίδες. Αυτό εφαρμόστηκε με βάση τις τότε ισχύουσες νομοθεσίες (των ΗΠΑ) που ίσχυαν για εταιρείες και copy-rights.
Οι άνθρωποι αυτοί, εξακολουθούν να υπαρχουν και ετσι σε μια εποχή οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και ηθικής κρίσης, βλέπουν την ευκαιρία να επιβάλλουν λογοκρισία, περιορισμό της ελευθερίας και σαφώς όλο αυτό είναι κάτι που θα αποφέρει κέρδη και παράλληλα κάτι που διακαώς επιθυμούν οι απανταχού κυβερνήσεις και καθεστώτα.
-Τέλος σε αυτή την ενότητα αξιζει ν’ αναφέρουμε το “Κίνημα της Πατάτας” που λαμβάνει χώρα το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα, πωλώντας τα προϊόντα τους (οι παραγωγοί απ’ ευθείας στους καταναλωτές, χωρίς μεσάζοντες σε απίστευτα πιο χαμηλή τιμή.
Αυτό το κίνημα έλαβε διάσταση και εγινε γνωστό στον ευρύ πληθυσμό πρώτα απ’ όλα μέσω του διαδικτύου. Και το ίδιο αυτό το “κίνημα” για τη λειτουργία του, βασίζεται και στο διαδίκτυο.

-Σαν τελευταίο προβληματισμό, σκεφθείτε το εξής:
Η Γαλλική Επανάσταση, η Ελληνική Επανάσταση η κάθε άλλος ξεσηκωμός στα βάθη των αιώνων της ανθρώπινης ιστορίας, έγιναν χωρίς να υπάρχει Facebook η διαδίκτυο.
Η κεντρική ιδέα βέβαια ήταν και παραμένει η ίδια: Η διάδοση της ιδέας, του σηκωμού. Αυτό οι άνθρωποι πάντοτε το κατάφερναν και πάντοτε θα συνεχίσουν να το καταφέρνουν, πάρα τους όποιους περιορισμούς.
Και αυτό πάντα θα συμβαίνει όταν ο λαός φθάνει στον πάτο του πηγαδιού. Ο άνθρωπος, η μάζα αν θέλετε, σαν ενιαία οντότητα θα ξεσηκώνεται προσπαθώντας να βγει από το πηγάδι και τις περισσότερες φορές θα είναι καταστροφική, απέναντι σε όσους την έσπρωξαν στον πάτο.
Αυτό αλλωστε έχει διδάξει η ιστορια της ανθρωπότητας.

Εν κατακλείδι:

Οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες είναι αποφασισμένες να επιβάλλουν νομοθετήματα τα οποία θα στερούν την ελευθεριά και ανωνυμια και στο διαδίκτυο, μα και στη πραγματική ζωή η οποία ήδη με αρκετούς τροπους υφίσταται.
Και ολ’ αυτά μέσα σε μια ταραγμένη εποχή, σε ολοκληρο τον πλανήτη, σαν φαινόμενο της λεγόμενης Παγκοσμιοποίησης.
Δεν είναι τυχαιο που πριν καποια χρόνια ο περίφημος Τρομονόμος, διέσχισε τη Γη και σε χρόνο ρεκόρ, εφαρμόστηκε σχεδον από άκρη σε άκρη της.
Είναι δεδομένο και αποδεδειγμένο πως πάντα όταν γίνεται καποια κρίση, κάποιος πόλεμος η εχθροπραξίες, ακομα και αναταραχές, υπαρχουν οι άνθρωποι που το θέλουν αυτό, καθώς έχουν τεράστια κέρδη.
Είναι αυτό ακριβώς που επιθυμούν και είναι προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο.
Η συμπεριφορά των ανθρώπων και της κοινωνίας, όσο αφορά τα λιβελογραφήματα είναι καθαρά θέμα παιδείας. Συγχρόνως όμως η ελλιπής παιδεία η και η στέρηση αυτής σαν αγαθό είναι κάτι που δουλεύει υπέρ της προπαγάνδας και δεν είναι μάλλον σύμπτωση πως αυτό ήδη έχει αρχισει να συμβαίνει.
Το να γίνεται δηλαδη η παιδεία ελλιπής και στη συνεχεια προνόμιο, μόνο όσων μπορούν να την αγοράσουν.
Τις αποφάσεις δυστυχώς τις λαμβάνουν άνθρωποι οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν γνώση του τι είναι αυτό που ψηφίζουν (γνωστή και πρόσφατη ιστορια αλλωστε στη πολιτική-κοινωνική σκηνή της χώρας μας. Αν και δεν ξέρω αν θα έπρεπε να ανησυχούμε περισσότερο για αυτούς που ψηφίζουν, αφου έχουν διαβάσει αυτό που ψηφίζουν).

-Για τη λίβελο και συκοφάντηση, θα πρέπει να είναι οικουμενικό και δικαιωματικό και σε καμία περίπτωση συνδεδεμένο με την εισοδηματική κατάσταση του κάθε πολίτη, καθώς τότε είναι άδικο και ανεφάρμοστο.
Δεν χρειάζεται μια αυστηρή νομοθεσία και ούτε η σχετική νομοθεσία να είναι αυστηρή, αλλά επιβάλλεται να είναι εφαρμόσιμη με ευέλικτες και παραγωγικές διαδικασίες.
Και σίγουρα είναι άτοπο να αφορά το ευρύτερο φάσμα των ιστοσελίδων, μα να εστιάσει στα δημοσιογραφικά blogs/ιστοσελίδες.
Σε πάρα πολλές περιπτώσεις η Ανωνυμία είναι επιβεβλημένη. Και όπως ειπαμε πιο πάνω, δεν είναι λίγες οι φορές που ακροβατεί στη ζωή και τον θάνατο ανθρώπων.
Όπως δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που οι ίδιοι οι χρήστες του διαδικτύου, κατήγγειλαν και εναντιώθηκαν σε σελιδες με παιδική πορνογραφία, βασανισμούς ζώων η ανθρώπων και παρόμοιο περιεχόμενο.
Και σε αυτή τη περίπτωση ένας σημαντικός παράγοντας που συνέβη αυτό ήταν η ανωνυμια των ανθρώπων να καταγγείλουν. Άλλωστε σε κάποιους τομείς οι άνθρωποι μπορούν να κρίνουν και να αντιδράσουν τιμωρώντας αυτόν η αυτούς που καταχρούνται καποια θεμελιώδη δικαιώματα.

Η ανωνυμία δεν είναι από τη φύση της “κακή”. Οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να περιορίζουν το δικαίωμα στην ανωνυμία.
Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του μη παγκοσμιοποιημένος και θα μείνει έτσι όσο και αν το θελήσουν οι θιασώτες της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
-Η ελευθερία του λόγου, πηγάζει όπως αναφέραμε από το άρθρο 14 του Συντάγματος και την Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Υπάρχει επειδή ετσι είναι η φύση, άναρχη-χαοτική, δεν έχει σημασία η λέξη, του διαδικτύου.
Όλα αυτά συντελούν και στη δημιουργία του αδέσμευτου. Και στην ουσια γι’ αυτό ακριβώς υπαρχουν: Επειδή είναι αδέσμευτα.
Η ύπαρξή τους δημιουργεί τις προϋποθέσεις να αποκτήσουν οι επόμενες γενιές, αν όχι αυτές που δεν αλλάζουν μυαλά, κριτική σκέψη.
Αυτή η σκέψη δεν μπορεί να καθοδηγηθεί, παρά μόνο να επηρεαστεί.
Η σκέψη της αναζήτησης και της διύλισης των: “αν-όμως-μήπως-γιατί-πως” είναι εκείνη που τρομάζει το σύστημα. Ένας βασικός λόγος είναι το ίδιο το σύστημα έχει τόσο σαθρά υπόβαθρα που δεν αντέχει την κριτική, δεν θέλει την αντίδραση και συγχρόνως επιβάλλει τις ανισότητες και συγχρόνως εξυπηρετώντας βιομηχανίες εύκολου κέρδους και αμφίβολων προϊόντων.
Το σύστημα θέλει να συντηρεί στοιχεία εκτόνωσης (παράδειγμα οι διαμαρτυρίες).
Από την άλλη, μήπως όλο αυτό το πράγμα και η λάθος πλευρά που μας κανουν να βλέπουμε το όλο θέμα, είναι λαθεμένη και να στρουθοκαμηλίζουμε?
Επειδή τα γράφω κάπου πρέπει να έχω και στάμπα το ποιος είμαι και τι κάνω?
Δεν επηρεάζω την κοινή γνώμη ακόμα και αν μοιραστώ τις απόψεις μου στο καφενείο σε καποια συγκέντρωση σε σπίτι, στη πλατεία η κάπου αλλού?
Το μέσο πρέπει να έχει μέτρο και να του επιβληθούν περιορισμοί (η αρθογραφια στο διαδίκτυο, στη προκείμενη) ή εκείνος που γράφει και συνεπώς διαδίδει την άποψη?

-Υπάρχουν άνθρωποι, όπως αρκετοί από εμάς στο osarena που επιλεγούν ΕΔΩ να αρθογραφουν επώνυμα.
Σαφώς και είναι ένας διαφορετικός χώρος και με λίγους ανθρώπους ασχολούμενοι χρόνια με αυτόν στην Ελλάδα που οι περισσότεροι ετσι κι’ άλλως γνωριζόμαστε η πολύ μεγάλες οι πιθανότητες να γνωριστούμε καποια άλλη στιγμη.
Δεν έχει όμως το δικαίωμα ο καθένας που αρθρογραφεί επώνυμα εδώ η όπου αλλού, να κάτι αντίστοιχο και άλλου ανώνυμα? Με καποιο ψευδώνυμο (nick-name)?
Δεν έχει καμία σημασία τι σελιδα θα είναι αυτή, Μπορεί να είναι ενημερωτική, αθλητική, θρησκευτική, ψυχαγωγική, χομπιστικη, οτιδήποτε…
Δικαίωμα αλλωστε του καθενός είναι να έχει αυτή την επιλογη και φυσικά συνειδητά και σε καμία περίπτωση επιβεβλημένα.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε χρήστη να μπορεί να γράφει την άποψή του χωρίς να κινδυνεύει να μπει σε κάποιον κοινωνικό “Τηρεσια”.
Σε μια κοινωνία που “ταμπελαρει” ανθρώπους και συμπεριφορές, το δικαίωμα αυτό καθίσταται ιερό.

-Η αλήθεια είναι πως για να υπαρξει ουσιαστική ανωνυμια στο διαδίκτυο είναι σχεδον αδύνατο, καθώς ακομα και αν κάποιος λαμβάνει όλα τα μέτρα και μη συμμετέχοντας στο διαδίκτυο από καποια σταθερή η διεύθυνση η ακομα και από υπολογιστή η άλλο μηχάνημα μη συνδεδεμένο με καποια επώνυμη αγορά, αν υπάρχει αλληλεπίδραση (δικτυακή) και με άλλους ανθρώπους, τότε οι πιθανότητες λιγοστεύουν δραματικά.
Προσθεστε σε αυτό πως πλέον η τεχνολογία της λεγόμενης “ψηφιακής εποχής” μπορεί να παρακολουθεί τους ανθρώπους με πολλούς τροπους, ωστε να μπορεί εύκολα αν θέλει να ψάξει κάποιος στοχευμενα να βρει ένα παζλ για τον “στόχο” που αρκει να το συνδέσει.
Έτσι θα έχει μια πλήρη πληροφόρηση για τη ζωή αυτού του ανθρώπου-στόχου.
Εκτός του διαδικτύου υπαρχουν τα τηλεφώνα (κινητά και σταθερά), οι πιστωτικές κάρτες, οι κάρτες προσφορών σε πολυκαταστήματα και super-markets, όπου οι άνθρωποι αφελέστατα δίνουν τα στοιχεία τους, οι κάμερες σε διόδια και άλλα σημεία των πόλεων και αρκετά ακομα στοιχεία που κανουν γνωστές τις προτιμήσεις, τις επαφές, τις μετακινήσεις και οτιδήποτε αφορά τον άνθρωπο που σαφώς και δε μπορεί να διανοηθεί πόσο εύκολο είναι να βρει κάποιος τα πάντα γι’ αυτόν, σε ελάχιστο χρόνο και ελάχιστο κόπο!

Η κοινωνία μας έχει ήδη περάσει σε αυτά που πρώτος ο Τζώρτζ Όργουελ περιέγραψε στη ταινία του “1984″.
Η τεχνολογία της παρακολούθησης και του εντοπισμού σε όλους τους τομείς έχει προοδεύσει πολύ.
Και όλα (μαζί με τις υπόλοιπες “κοινωνικές” αποφάσεις), σερβιρονται με γλυκό και όμορφο επαγγελματικό τρόπο “για το καλό σου”!
Οι διάφορες κοινωνικές ομάδες πρέπει να είναι σε θέση να ορίσουν οι ίδιες τους όρους.
Οι χρήστες πρέπει να γνωρίζουν τους όρους υπό τους οποίους επικοινωνούν. Οι χρήστες πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει απόλυτη ανωνυμία.
Οι χρήστες πρέπει να είναι εκπαιδευμένοι γύρω από την διαθέσιμη τεχνολογία σχετικά με την παρακολούθηση και την ανωνυμία.
Η ανωνυμία προϋποθέτει τη χρήση κρυπτογράφησης χωρίς πιθανότητες πρόσβασης από κυβερνητικές η άλλες υπηρεσίες.
Αυτό σημαίνει πως δεν χρειαζεται οι άνθρωποι να δίνουν σε αυτούς που τους παρακολουθούν τα πάντα στο πιάτο.

Ο ενημερωμένος χρήστης, μπορεί να λάβει αρκετά μέτρα πλέον για να δυσκολέψει τα πράγματα. Βλέπετε η τεχνολογία λειτουργεί και από τις δυο πλευρές και σε αυτό είναι αναμφίβολη η συνεισφορά του Ανοιχτου και Ελεύθερου Λογισμικου.
Και αυτό μπορεί να γίνει και από τον πιο αδαή χρήστη με πολύ απλούς τροπους, όπως για παράδειγμα, ένα απλό πρόσθετο (addon), στον browser του.
Αν σκεφτουμε πως αυτές τις πληροφορίες που δίνουμε, τις αναλύουν ανά καιρούς διάφοροι “ειδικοί” για πολλούς και διάφορους λόγους, όπου φυσικά δεσπόζουν οι διαφημιστικοί, σκέψου πως αν μπεις με κάποιον απλό τρόπο, ανώνυμα στο διαδίκτυο με εντελώς άλλα στοιχεία χώρας, προέλευσης, υπηκοότητας και δίνοντας συγχρόνως όπου μπορείς απίστευτα η παρανοικά στοιχεία σχετικά με ηλικία, φύλλο, επάγγελμα, κλπ, σκεφθείτε σε τι κατάσταση θα έρθουν αυτοί οι άνθρωποι όταν βρεθούν αντιμέτωποι με περίεργες πληροφορίες: χώρα Πράσινο Ακρωτήρι η Καζακστάν, ηλικίες 90 η 6 χρονών,(στις ΗΠΑ υπάρχει νόμος που απαγορεύει την εκμαίευση πληροφοριών από άτομα κάτω των 12 χρονών) η πληροφορίες που να αναφερουν: ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 900.000 € η 3.240 €, η τηλέφωνο κάποιου αστυνομικού τμήματος και άλλα τέτοια ευφάνταστα!
Συγχρόνως αυτό θα δυσκολέψει κατά πολύ το έργο όσων θελήσουν να ψάξουν στοχευμενα κάποιον η κάποιους ανθρώπους. Οι πιο πολλές πιθανότητες είναι να οδηγηθούν σε περιπτώσεις, όπως αυτή που αναφέραμε παραπάνω, με τη μη παρουσίαση αποδεικτικών στοιχείων που θα είναι ικανά να οδηγήσουν σε μια δίκη.

-Σε κάθε περίπτωση, να θυμόσαστε, κάτι που ίσχυε και πριν την έλευση του διαδικτύου και ως φαίνεται θα εξακολουθήσει να ισχύει για πολύ ακομα, ίσως και για πάντα: το scripta-manent. Τα γραπτά μένουν, κοινώς.
Την επόμενη φορά που θα “προσφερουν” καποια είδηση για την… “τρομοκρατία του διαδικτύου”, η για ψυχικές ασθένειες που απορρέουν από αυτό, όπως για παράδειγμα “ο εθισμός στο διαδίκτυο” και άλλα αντίστοιχα, προσπαθήστε να φιλτράρετε το γιατί.
Συνδυάστε το με τα υπόλοιπα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα που διαδραματίζονται και θα δείτε πως με τον καιρό, θα μπορειτε να ξεχωρίζετε τη προπαγάνδα από την είδηση.

Μήπως όλα είναι κάτι παραπάνω από την ανωνυμια? Και η ερώτηση που γυρνάει μπούμερανγκ στους υπερασπιστές της φιλελεύθερης (με την οικονομική έννοια του όρου) κοινωνίας και αγοράς, είναι μήπως τελικά οι άνθρωποι που εύκολα ταμπελαρουν σαν κουκουλοφόρους (δικτυακούς η όχι) και τους κατηγορούν πως κρύβονται, δεν θα είχαν την ανάγκη να το κανουν αυτό, σε ένα σύστημα που εξ’ ορισμού θα ήταν δίκαιο?
Οι άνθρωποι που αναγκάζονται μερικές φορές να κρύβονται, δεν είναι κατ’ ανάγκη κακοποιά στοιχεία που επιβουλεύονται το κακό των ανθρώπων. Και εδώ η Ιστορια της Ανθρωπότητας, έχει να επιδείξει πλήθος παραδειγμάτων.
Μα ίσως θα ήταν πιο οικείο να σκεφθούμε την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Οι εξεγερμένοι ανώνυμοι και επώνυμοι άνθρωποι, για τους τότε κατακτητές και κυβερνώντες ήταν και αποκαλούταν “τρομοκράτες”.
Για τον λαό και την ιστορια όμως, ήταν ηρωες και επαναστάτες, ενάντια στη τυραννία.

-Δεν ξέρω αν με όλα τα παραπάνω λύθηκαν απορίες η δημιουργήθηκαν περισσότερες.
Ότι από τα δυο και να συνέβη όμως, είναι καλό γιατί θα επήλθε προβληματισμός.
Δεν ξέρω και πόσοι το διαβάσατε ολοκληρο (χαρά το κουράγιο σας). Θέλω να ελπιζω πως ίσως κάποιοι άνθρωποι έμαθαν καποια πράγματα που αγνοούσαν (και ίσως τα μεταδώσουν και σε άλλους), αλλωστε για οτιδήποτε μια αναζήτηση στον ελεύθερο αυτή τη στιγμη και γεμάτο πληροφορίες κόσμο του διαδικτύου, θα σας επαληθεύσει το οτιδήποτε…
-Και θα κλείσω με το ερώτημα:
-Μήπως είναι τελικά, κάτι περισσότερο πίσω από το θέμα της Ανωνυμίας?
Και στο τέλος-τέλος ποιοι είναι αυτοί που θα κρίνουν το σωστό η το λάθος? Και τι αποτέλεσμα θα έχει τελικά αυτό?
Και τα κριτήρια ποια θα είναι. Θα είναι παρόμοια με αυτά που ισχύουν στη πραγματική ζωή? Αν ναι, υπάρχει πρόβλημα, καθώς αυτά ήδη είναι αποτυχημένα, λόγω των τεράστιων ανισοτήτων που δημιουργούν.

 
πηγή